Η απεργία διαρκείας που ξεκίνησαν οι καθηγητές στις 16/9 αποτελεί κιόλας ένα μεγάλο πολιτικό ζήτημα, για όλους.
-Για το σύστημα και την κυβέρνηση του.
-Για το πώς θα εξελιχθεί συνολικά η επίθεση του συστήματος από δω και μπρος, για το πώς δηλαδή θα επιδράσει η απεργία στο ζήτημα του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στο λαό και τους αγώνες του από τη μια και το σύστημα και την επίθεση από την άλλη.
–Σε αυτή τη βάση, η απεργία θέτει πολιτικά ζητήματα συνολικά στο λαϊκό κίνημα, στο ζήτημα των όρων και των προϋποθέσεων για την ανασυγκρότηση των σωματείων και του συνδικαλιστικού κινήματος, σε αυτό καθαυτό το ζήτημα της Αριστεράς. Στο ζήτημα δηλαδή της γραμμής και των στόχων πάλης που πρέπει να θέσει και να παλέψει, για να συγκροτηθούν οι εργαζόμενοι και η νεολαία σε κίνημα με δύναμη, αντοχή και προοπτική. Και άρα για να «υπάρξει» και να αναπτυχθεί η επαναστατική Αριστερά που απαιτούν οι συνθήκες και η εποχή μας.
-Άμεσα και πάνω από όλα, για τον ίδιο τον κόσμο του αγώνα, για τη μεγάλη μάζα των εκπαιδευτικών που επέβαλλε, αγκάλιασε και τρέχει την απεργία. Γιατί είναι φανερό, πως οι «τύχες» του κλάδου συνδέονται καθοριστικά με το πώς θα εξελιχθεί η απεργία, εξαρτώνται από την αναμέτρηση που ήδη εξελίσσεται ανάμεσα στη μάζα των εκπαιδευτικών και την κυβέρνηση και την πολιτική του συστήματος που προωθεί και υπηρετεί.
Όλα αυτά δεν έχουν βέβαια τεθεί με έναν καθαρό τρόπο στο λαό, τη νεολαία, στη μεγάλη μάζα των μαχόμενων εκπαιδευτικών. Αντίθετα, περισσεύουν οι κυβερνητικοί- συστημικοί εκβιασμοί και διαστροφές, που έφτασαν ως το σημείο να καταγγέλλουν τον απεργιακό αγώνα των εκπαιδευτικών σαν αγώνα που υπηρετεί … την άρχουσα τάξη! Εκβιασμοί που, όσο ο αγώνας κρατά και μεγαλώνει τους κινδύνους για την «ανίκητη» κυβερνητική πολιτική και τη σταθερότητα της επίθεσης του συστήματος, θα γίνουν ακόμα πιο άγριοι και θα συνοδευτούν από την κλιμάκωση της τρομοκρατίας και των επιχειρήσεων καταστολής του απεργιακού ξεσηκωμού.
Όπως επίσης περισσεύουν οι ελιγμοί, οι αποστάσεις, οι αρνήσεις της ουσίας του αγώνα, από την κοινοβουλευτική ρεφορμιστική αριστερά. Έτσι κι αλλιώς, πρόκειται για έναν αγώνα που δεν «συνάδει» με τις θέσεις και τις στοχεύσεις των ηγεσιών ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Που στην κάθε μια, με διαφορετικούς τρόπους, βάζει σοβαρά ως πολύ μεγάλα προβλήματα σε αυτό που λογαριάζουν να κάνουν. Στις ευθύνες και τους ρόλους που (δεν) θέλουν να αναλάβουν στο πυρακτωμένο πεδίο της ταξικής και πολιτικής πάλης και όπως αυτό έχει διαμορφωθεί από τη σαρωτική επίθεση του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, οι εχθροί και οι ψεύτικοι φίλοι στοχεύουν, πριν από όλα, να μην φανεί καθαρά και σε πολύ μεγάλη κλίμακα, η πραγματική αξία, η δύναμη και τα αποτελέσματα που μπορεί να φέρει αυτός ο αγώνας. Ας δούμε, λοιπόν, ορισμένες βασικές πτυχές του ζητήματος, όπως έχει πια τεθεί στην πραγματική ζωή.
Η βάση του ζητήματος
Ο αγώνας αυτός ήταν και είναι αναγκαίος. Για να μην περάσουν-ανατραπούν οι απολύσεις και συνολικά η συντριβή των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Για να αποκρουστεί η ισοπέδωση της δωρεάν παιδείας και να μην περάσουν τα σχέδια –που ψηφίστηκαν πια και ως νόμος στις 10/9- της μαζικής εκδίωξης της μαθητικής νεολαίας από τα σχολεία και το βίαιο σπρώξιμο τους στην κατάρτιση της άτυπης και μη τυπικής εκπαίδευσης, στη μαθητεία, στην ισόβια σύγχρονη δουλεία. Οι εκπαιδευτικοί βίωναν την ανάγκη αντίστασης σε αυτή την πολιτική που εξελισσόταν ήδη από χρόνια. Επεδίωξαν σε πολλές περιπτώσεις να μπουν στο δρόμο της αντίστασης αλλά ανακόπηκαν από τις υποτιθέμενες συνδικαλιστικές ηγεσίες με τερτίπια κάθε είδους. Αποκορύφωμα αυτών των μεθοδεύσεων υπήρξε η «απεργία που δεν έγινε» τον περασμένο Μάη, με όλες τις δυνάμεις να εμπλέκονται είτε στο πραξικόπημα είτε στο ότι δεν αντιτάχθηκαν σε αυτό.
Το ζήτημα όμως της επίθεσης παρέμεινε και παροξύνθηκε στους μήνες που ακολούθησαν. Άλλος δρόμος για την αντιμετώπιση του από τον απεργιακό ξεσηκωμό, δεν υπήρχε και δεν υπάρχει! Όμως, αυτό δεν είναι πια μόνο μια προφανής πολιτική θέση -όσων την υποστηρίζουν- αλλά μια ζώσα πραγματικότητα. Το ότι η απεργία ήταν και είναι αναγκαία το απέδειξαν με τη στάση τους οι ίδιοι οι καθηγητές. Που την ψήφισαν σε συντριπτικά ποσοστά και την έκαναν απόφαση του κλάδου, χωρίς να υπάρχει εισήγηση της ΟΛΜΕ. Άρα κόντρα στα μηνύματα «σωφρονισμού» και υποταγής που τους έδινε η συνδικαλιστική ηγεσία το Μάη και μετά την κυβερνητική επέλαση, το Σεπτέμβρη. Το ότι είναι αναγκαία το απέδειξαν επίσης οι καθηγητές, όλη την πρώτη εβδομάδα, με συγκλονιστικά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, με πρωτόγνωρης μαζικότητας απεργιακά συλλαλητήρια, με την μαζική τους ένταξη και επανένταξη στην οργανωμένη πάλη, στα σωματεία τους στις απεργιακές επιτροπές, παντού στην Ελλάδα.
Τα παλιά σχέδια απέναντι στον απεργιακό ξεσηκωμό
Τώρα πια λοιπόν το όλο ζήτημα μπήκε σε άλλη βάση. Η απεργία υπάρχει και είναι μαζική και μαχητική! Ένα σημαντικό κομμάτι κόσμου διάνυσε κιόλας μεγάλες αποστάσεις και ατσαλώθηκε μέσα στον αγώνα. Μπορεί να επιδράσει και να τραβήξει τα ταλαντευόμενα τμήματα που υπάρχουν, κυρίως λόγω της πολύχρονης αδράνειας. Τα σωματεία αποκτούν ξανά νόημα και υπόσταση ως εργαλεία πάλης των εργαζομένων. Κάθε μέρα, κερδίζεται έδαφος στο δρόμο της συναδελφικής στάσης, της μαζικής πάλης, της συντροφικότητας και της αγωνιστικότητας μέσα σε όλους τους εκπαιδευτικούς, έδαφος που δεν μπορεί να μετρηθεί στις αναμενόμενες διακυμάνσεις των απεργιακών ποσοστών. Έδαφος πολύτιμο, για να σταθεί και να περπατήσει ο κόσμος στον σημερινό αλλά και σε όλους τους επόμενους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Ο εργαζόμενος λαός, οι γονείς, οι μαθητές, το λιγότερο που μπορούμε να πούμε, συμμερίζονται την ανάγκη και το δίκιο του αγώνα. Στην πραγματικότητα, αναζητούν όρους και τρόπους, για να μπουν σε αυτόν. Η ίδια η απεργία και τα μεγέθη της ασκούν θετική επίδραση σε άλλους κλάδους εργαζομένων, ασκούν πιέσεις και αποκαλύπτουν ηγεσίες Ομοσπονδιών που χάνουν το άλλοθι του συντονισμού που «θα» γίνει, που «πρέπει να» σχεδιαστεί κάποτε…
Αυτή η βάση στρίμωξε πολύ όλες τις θέσεις, τις κατευθύνσεις και τα σχέδια που αρνούνταν την ανάγκη του αγώνα.
-Οι «εναλλακτικές μορφές» αποδεικνύεται ότι απλώς δεν μπορούν να υπάρξουν έξω από τον απεργιακό αγώνα διαρκείας. Συλλαλητήρια, καταλήψεις, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, καμπάνιες ενημέρωσης, συζητήσεις, προβολές, επί μέρους πρωτοβουλίες σε γειτονιές και άλλους χώρους, είναι αναγκαίο να υπάρχουν, υπάρχουν και θα φουντώνουν στο έδαφος του απεργιακού αγώνα διαρκείας. Χωρίς αυτόν, χωρίς την κεντρική αναμέτρηση με την πολιτική του συστήματος, αποδεικνύεται τώρα καθαρά πως όλα αυτά δεν είναι παρά προτάσεις διαφυγής, υποχώρησης, υποταγής.
- Το «σχέδιο» αναμονής των εκλογών, για να... μας σώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, που ίσως ήθελε και ολίγη από απεργία, για να προβληθεί το «Κάτω η κυβέρνηση», δηλαδή να προβληθεί το αίτημα για εκλογές με «κινηματικούς όρους», έχει και αυτό υποστεί φθορές από τον πραγματικό απεργιακό ξεσηκωμό που είναι σε εξέλιξη. Ένας ολόκληρος κόσμος βλέπει μέσα στον αγώνα, πως κάθε πόντος δικαιωμάτων κατακτιέται με τη δύναμη της μαζικής πάλης. Γι αυτό και, ανεξάρτητα από το αν και πόσο πιστεύει τις «φιλολαϊκές» κυβερνητικές υποσχέσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, έχει βρεθεί κιόλας αντιμέτωπος με μια βασική διαπίστωση: Ακόμα και αν θέλει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να ελαφρύνει τα βάσανα της ζωής των εργαζομένων ως ενδεχόμενη αυριανή κυβέρνηση, δεν θα μπορεί! Χρειάζεται εμείς, με την πάλη μας, να αλλάξουμε τον ταξικό συσχετισμό, να γίνουμε επικίνδυνοι για το σύστημα ως κίνημα, για να αποκρούσουμε και να ανατρέψουμε πλευρές έστω της επίθεσης. Πολύ περισσότερο, και καθώς η επίθεση ποδοπατά το δικαίωμα στη ζωή του λαού και της νεολαίας, ένας κόσμος αντιλαμβάνεται ότι οι τύχες της χώρας και του λαού δεν μπορεί να ανατεθούν σε -άλλη μια- κυβερνητική εναλλαγή. Και ενώ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να εμφανίζει και στον απεργιακό ξεσηκωμό των καθηγητών την κατεύθυνση της κυβερνητικής αλλαγής και των εκλογών σαν το… ανώτατο στάδιο της πολιτικοποίησης του αγώνα, ο ίδιος ο αγώνας διδάσκει την αληθινή πολιτικοποίηση: Την ανάγνωση των όρων κυριαρχίας του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της εκμετάλλευσης σε κάθε κλάδο, σωματείο και χώρο εργαζομένων και συνολικά στη χώρα και στο λαό. Μαζί με αυτή την ανάγνωση, διδάσκει και την ανάγκη διαμόρφωσης των ιδεολογικών, πολιτικών και οργανωτικών όρων για να αντιπαρατεθεί μαζικά ο λαός με αυτό και με προοπτική την ανατροπή του. Αυτή είναι η πραγματικά ευρεία πολιτικοποίηση, ο μεγάλος ορίζοντας που είναι αναγκαίος για τον προσανατολισμό συνολικά των λαϊκών αγώνων.
- Η απεργία, όμως, διδάσκει πως δεν μπορεί να φανεί ο ορίζοντας, αν δεν γίνουν ρωγμές αγώνα που θα παλεύουν για νίκες σήμερα. Το σχέδιο της επίκλησης κάποιας λαϊκής συμμαχίας- λαϊκής εξουσίας, ως άλλοθι απόσπασης από τις σημερινές απαιτήσεις της ταξικής πάλης της ηγεσίας του ΚΚΕ, την έχει οδηγήσει σε τραγέλαφους απέναντι στον απεργιακό ξεσηκωμό των εκπαιδευτικών. Περιγράφουν ξανά και ξανά το «σχολείο των λαϊκών αναγκών», γέμισαν τα έντυπα τους με σχέδια για τη χρονική διάρκεια και το περιεχόμενο των αναλυτικών προγραμμάτων του «σχολείου της λαϊκής εξουσίας» (;) αλλά δεν έχουν βρει να πουν ούτε μια κουβέντα για το αν και πώς πρέπει να συνεχίσει ο αγώνας. Ο πήχης των στόχων τους είναι τόσο «ψηλά», ώστε να έχει υπερβεί τις απολύσεις, την κατάργηση των δωρεάν βιβλίων, το νόμο που βάζει 4 πανελλαδικές εξετάσεις στα Λύκεια κοκ ως ζητήματα πάλης και ανατροπής σήμερα! Πιεσμένοι από τα μεγέθη της απεργιακής έκρηξης, επιχειρούν να διαχειριστούν την παρουσία τους στις ΓΣ των ΕΛΜΕ και στο κίνημα με πρόταση για επαναλαμβανόμενες 48ωρες, για να μετράει ο κόσμος μέρα παρά μέρα το αν επαρκώς αγωνίζεται! Σπεύδει, δηλαδή, να βάλει «αγωνιστικά» την αμφιβολία για το αν ο αγώνας μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί, με μια μορφή που ακόμα και πρακτικά δεν είναι υλοποιήσιμη. Και δίνει, με αυτό τον τρόπο, και «πάσα» στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που έτσι κι αλλιώς αναζητά τρόπους απαγκίστρωσης.
Κρίσιμος αγώνας
Είναι πολλά χρόνια από τότε που οι καθηγητές έδωσαν παρατεταμένο απεργιακό αγώνα. Ο σημερινός δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με αυτόν του 97 ούτε ακόμα περισσότερο με τον αγώνα του ’88, γιατί έχει μια βασική διαφορά που τον ξεχωρίζει. Η νίκη σήμερα είναι πιο αναγκαία από ποτέ! Οι καθηγητές ξέρουν καλύτερα από όλους, πως η υποχώρηση και η παραίτηση θα σημάνουν άγρια αντιδραστική έφοδο της κυβέρνησης που θα επιχειρήσει να τσακίσει τον κόσμο γενικεύοντας τις απολύσεις-διαθεσιμότητες-υποχρεωτικές μεταθέσεις, αποσπάσεις-μετατάξεις στον κλάδο, χτυπώντας τους στοιχειώδεις όρους συγκρότησης και λειτουργίας των ίδιων των σωματείων. Γι’ αυτό, ο αγώνας ήταν και είναι αναγκαίος. Γι’ αυτό, είναι κρίσιμος. Το διακύβευμά του δεν αφορά σε απώλειες κάποιων δικαιωμάτων και κατακτήσεων αλλά στην δραστική, ποιοτική αντιδραστική ανατροπή όλων των βασικών δεδομένων του κλάδου. Αντίστροφα, η νίκη του θα είναι πολύ μεγάλης αξίας. Για τον ίδιο τον κλάδο. Για τη νεολαία και την υπόθεση των δικαιωμάτων της στη μόρφωση και στη ζωή. Συνολικά για το λαό και την υπόθεση του κινήματος.
Ο κόσμος του αγώνα έχει πλήρη συναίσθηση αυτής της κρισιμότητας. Στο λαό και στη νεολαία λειτουργεί ήδη το πολιτικό ένστικτο που επισημαίνει την αξία αυτού του αγώνα. Αυτά είναι και τα βασικά πλεονεκτήματα που έχει ο απεργιακός ξεσηκωμός και τα οποία η κυβέρνηση καθόλου εύκολα δε μπορεί να μειώσει ή να ακυρώσει. Είναι βέβαιο, ότι θα κάνει ό, τι μπορεί, για να τον χτυπήσει, να τον κάμψει, να τον αποδυναμώσει.
Με αυτά τα δεδομένα, είναι μεγάλες οι ευθύνες των δυνάμεων που αναφέρονται στη λαϊκή υπόθεση. Να αναδεικνύουν την πραγματική πολιτική διάσταση αυτής της αναμέτρησης πάνω στην οποία συσπειρώνεται και συγκροτείται ο κόσμος του αγώνα. Έτσι κι αλλιώς, είναι αλήθεια πως, τουλάχιστον μέχρι τώρα, έχουν μείνει στην άκρη τα «μεγάλα μεταβατικά προγράμματα». Αντίθετα, τις ΓΣ των ΕΛΜΕ, στις συζητήσεις και τις ζυμώσεις, επικρατεί … η πραγματικότητα: Η ανάγκη ανατροπής της πολιτικής του συστήματος, των μέτρων μέσω των οποίων αυτή εκφράζεται απέναντι στους καθηγητές και στα σχολεία. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να στηρίζεται και να επιχειρηματολογείται η ανάγκη και η δυνατότητα ο αγώνας να συνεχιστεί, να δυναμώσει, να νικήσει!
Η νέα εποχή στην οποία το κίνημα καλείται να συγκροτηθεί και να σηκώσει το μπόι του μέσα από «τη φωτιά και το σίδηρο» είναι εδώ! Κανείς δεν μπορεί να την «αγνοήσει», να την «προσπεράσει». Οι καθηγητές ξεπέρασαν κιόλας -για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες- τα μέτρα και τα όρια που έχουν βάλει όχι μόνο οι καθεστωτικές συνδικαλιστικές δυνάμεις αλλά και αυτές της ρεφορμιστικής αριστεράς. Παλεύουν στο δρόμο της ελπίδας για ολόκληρο το λαό. Θα ήταν έως και «απλό», αν οι διάφοροι «ταξικοί» και «αριστεροί» εννοούσαν αυτό που λένε, να συμπαραταχθούν στον απεργιακό αγώνα Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες και η κυβερνητική πολιτική να υποστεί μεγάλη ήττα. Αυτή όλη η υπόθεση εργασίας προφανώς δεν ισχύει! Να διαβούμε λοιπόν τον πραγματικό δρόμο, αυτόν που πρέπει να ανοίξει η μαζική πάλη. Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, με πείσμα, επιμονή και αποφασιστικότητα. Να νικήσουμε!
Από την Προλεταριακή Σημαία που κυκλοφορεί
-Για το σύστημα και την κυβέρνηση του.
-Για το πώς θα εξελιχθεί συνολικά η επίθεση του συστήματος από δω και μπρος, για το πώς δηλαδή θα επιδράσει η απεργία στο ζήτημα του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στο λαό και τους αγώνες του από τη μια και το σύστημα και την επίθεση από την άλλη.
–Σε αυτή τη βάση, η απεργία θέτει πολιτικά ζητήματα συνολικά στο λαϊκό κίνημα, στο ζήτημα των όρων και των προϋποθέσεων για την ανασυγκρότηση των σωματείων και του συνδικαλιστικού κινήματος, σε αυτό καθαυτό το ζήτημα της Αριστεράς. Στο ζήτημα δηλαδή της γραμμής και των στόχων πάλης που πρέπει να θέσει και να παλέψει, για να συγκροτηθούν οι εργαζόμενοι και η νεολαία σε κίνημα με δύναμη, αντοχή και προοπτική. Και άρα για να «υπάρξει» και να αναπτυχθεί η επαναστατική Αριστερά που απαιτούν οι συνθήκες και η εποχή μας.
-Άμεσα και πάνω από όλα, για τον ίδιο τον κόσμο του αγώνα, για τη μεγάλη μάζα των εκπαιδευτικών που επέβαλλε, αγκάλιασε και τρέχει την απεργία. Γιατί είναι φανερό, πως οι «τύχες» του κλάδου συνδέονται καθοριστικά με το πώς θα εξελιχθεί η απεργία, εξαρτώνται από την αναμέτρηση που ήδη εξελίσσεται ανάμεσα στη μάζα των εκπαιδευτικών και την κυβέρνηση και την πολιτική του συστήματος που προωθεί και υπηρετεί.
Όλα αυτά δεν έχουν βέβαια τεθεί με έναν καθαρό τρόπο στο λαό, τη νεολαία, στη μεγάλη μάζα των μαχόμενων εκπαιδευτικών. Αντίθετα, περισσεύουν οι κυβερνητικοί- συστημικοί εκβιασμοί και διαστροφές, που έφτασαν ως το σημείο να καταγγέλλουν τον απεργιακό αγώνα των εκπαιδευτικών σαν αγώνα που υπηρετεί … την άρχουσα τάξη! Εκβιασμοί που, όσο ο αγώνας κρατά και μεγαλώνει τους κινδύνους για την «ανίκητη» κυβερνητική πολιτική και τη σταθερότητα της επίθεσης του συστήματος, θα γίνουν ακόμα πιο άγριοι και θα συνοδευτούν από την κλιμάκωση της τρομοκρατίας και των επιχειρήσεων καταστολής του απεργιακού ξεσηκωμού.
Όπως επίσης περισσεύουν οι ελιγμοί, οι αποστάσεις, οι αρνήσεις της ουσίας του αγώνα, από την κοινοβουλευτική ρεφορμιστική αριστερά. Έτσι κι αλλιώς, πρόκειται για έναν αγώνα που δεν «συνάδει» με τις θέσεις και τις στοχεύσεις των ηγεσιών ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Που στην κάθε μια, με διαφορετικούς τρόπους, βάζει σοβαρά ως πολύ μεγάλα προβλήματα σε αυτό που λογαριάζουν να κάνουν. Στις ευθύνες και τους ρόλους που (δεν) θέλουν να αναλάβουν στο πυρακτωμένο πεδίο της ταξικής και πολιτικής πάλης και όπως αυτό έχει διαμορφωθεί από τη σαρωτική επίθεση του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου.
Όλοι αυτοί, λοιπόν, οι εχθροί και οι ψεύτικοι φίλοι στοχεύουν, πριν από όλα, να μην φανεί καθαρά και σε πολύ μεγάλη κλίμακα, η πραγματική αξία, η δύναμη και τα αποτελέσματα που μπορεί να φέρει αυτός ο αγώνας. Ας δούμε, λοιπόν, ορισμένες βασικές πτυχές του ζητήματος, όπως έχει πια τεθεί στην πραγματική ζωή.
Η βάση του ζητήματος
Ο αγώνας αυτός ήταν και είναι αναγκαίος. Για να μην περάσουν-ανατραπούν οι απολύσεις και συνολικά η συντριβή των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Για να αποκρουστεί η ισοπέδωση της δωρεάν παιδείας και να μην περάσουν τα σχέδια –που ψηφίστηκαν πια και ως νόμος στις 10/9- της μαζικής εκδίωξης της μαθητικής νεολαίας από τα σχολεία και το βίαιο σπρώξιμο τους στην κατάρτιση της άτυπης και μη τυπικής εκπαίδευσης, στη μαθητεία, στην ισόβια σύγχρονη δουλεία. Οι εκπαιδευτικοί βίωναν την ανάγκη αντίστασης σε αυτή την πολιτική που εξελισσόταν ήδη από χρόνια. Επεδίωξαν σε πολλές περιπτώσεις να μπουν στο δρόμο της αντίστασης αλλά ανακόπηκαν από τις υποτιθέμενες συνδικαλιστικές ηγεσίες με τερτίπια κάθε είδους. Αποκορύφωμα αυτών των μεθοδεύσεων υπήρξε η «απεργία που δεν έγινε» τον περασμένο Μάη, με όλες τις δυνάμεις να εμπλέκονται είτε στο πραξικόπημα είτε στο ότι δεν αντιτάχθηκαν σε αυτό.
Το ζήτημα όμως της επίθεσης παρέμεινε και παροξύνθηκε στους μήνες που ακολούθησαν. Άλλος δρόμος για την αντιμετώπιση του από τον απεργιακό ξεσηκωμό, δεν υπήρχε και δεν υπάρχει! Όμως, αυτό δεν είναι πια μόνο μια προφανής πολιτική θέση -όσων την υποστηρίζουν- αλλά μια ζώσα πραγματικότητα. Το ότι η απεργία ήταν και είναι αναγκαία το απέδειξαν με τη στάση τους οι ίδιοι οι καθηγητές. Που την ψήφισαν σε συντριπτικά ποσοστά και την έκαναν απόφαση του κλάδου, χωρίς να υπάρχει εισήγηση της ΟΛΜΕ. Άρα κόντρα στα μηνύματα «σωφρονισμού» και υποταγής που τους έδινε η συνδικαλιστική ηγεσία το Μάη και μετά την κυβερνητική επέλαση, το Σεπτέμβρη. Το ότι είναι αναγκαία το απέδειξαν επίσης οι καθηγητές, όλη την πρώτη εβδομάδα, με συγκλονιστικά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία, με πρωτόγνωρης μαζικότητας απεργιακά συλλαλητήρια, με την μαζική τους ένταξη και επανένταξη στην οργανωμένη πάλη, στα σωματεία τους στις απεργιακές επιτροπές, παντού στην Ελλάδα.
Τα παλιά σχέδια απέναντι στον απεργιακό ξεσηκωμό
Τώρα πια λοιπόν το όλο ζήτημα μπήκε σε άλλη βάση. Η απεργία υπάρχει και είναι μαζική και μαχητική! Ένα σημαντικό κομμάτι κόσμου διάνυσε κιόλας μεγάλες αποστάσεις και ατσαλώθηκε μέσα στον αγώνα. Μπορεί να επιδράσει και να τραβήξει τα ταλαντευόμενα τμήματα που υπάρχουν, κυρίως λόγω της πολύχρονης αδράνειας. Τα σωματεία αποκτούν ξανά νόημα και υπόσταση ως εργαλεία πάλης των εργαζομένων. Κάθε μέρα, κερδίζεται έδαφος στο δρόμο της συναδελφικής στάσης, της μαζικής πάλης, της συντροφικότητας και της αγωνιστικότητας μέσα σε όλους τους εκπαιδευτικούς, έδαφος που δεν μπορεί να μετρηθεί στις αναμενόμενες διακυμάνσεις των απεργιακών ποσοστών. Έδαφος πολύτιμο, για να σταθεί και να περπατήσει ο κόσμος στον σημερινό αλλά και σε όλους τους επόμενους αγώνες που έχουμε μπροστά μας. Ο εργαζόμενος λαός, οι γονείς, οι μαθητές, το λιγότερο που μπορούμε να πούμε, συμμερίζονται την ανάγκη και το δίκιο του αγώνα. Στην πραγματικότητα, αναζητούν όρους και τρόπους, για να μπουν σε αυτόν. Η ίδια η απεργία και τα μεγέθη της ασκούν θετική επίδραση σε άλλους κλάδους εργαζομένων, ασκούν πιέσεις και αποκαλύπτουν ηγεσίες Ομοσπονδιών που χάνουν το άλλοθι του συντονισμού που «θα» γίνει, που «πρέπει να» σχεδιαστεί κάποτε…
Αυτή η βάση στρίμωξε πολύ όλες τις θέσεις, τις κατευθύνσεις και τα σχέδια που αρνούνταν την ανάγκη του αγώνα.
-Οι «εναλλακτικές μορφές» αποδεικνύεται ότι απλώς δεν μπορούν να υπάρξουν έξω από τον απεργιακό αγώνα διαρκείας. Συλλαλητήρια, καταλήψεις, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, καμπάνιες ενημέρωσης, συζητήσεις, προβολές, επί μέρους πρωτοβουλίες σε γειτονιές και άλλους χώρους, είναι αναγκαίο να υπάρχουν, υπάρχουν και θα φουντώνουν στο έδαφος του απεργιακού αγώνα διαρκείας. Χωρίς αυτόν, χωρίς την κεντρική αναμέτρηση με την πολιτική του συστήματος, αποδεικνύεται τώρα καθαρά πως όλα αυτά δεν είναι παρά προτάσεις διαφυγής, υποχώρησης, υποταγής.
- Το «σχέδιο» αναμονής των εκλογών, για να... μας σώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, που ίσως ήθελε και ολίγη από απεργία, για να προβληθεί το «Κάτω η κυβέρνηση», δηλαδή να προβληθεί το αίτημα για εκλογές με «κινηματικούς όρους», έχει και αυτό υποστεί φθορές από τον πραγματικό απεργιακό ξεσηκωμό που είναι σε εξέλιξη. Ένας ολόκληρος κόσμος βλέπει μέσα στον αγώνα, πως κάθε πόντος δικαιωμάτων κατακτιέται με τη δύναμη της μαζικής πάλης. Γι αυτό και, ανεξάρτητα από το αν και πόσο πιστεύει τις «φιλολαϊκές» κυβερνητικές υποσχέσεις της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, έχει βρεθεί κιόλας αντιμέτωπος με μια βασική διαπίστωση: Ακόμα και αν θέλει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να ελαφρύνει τα βάσανα της ζωής των εργαζομένων ως ενδεχόμενη αυριανή κυβέρνηση, δεν θα μπορεί! Χρειάζεται εμείς, με την πάλη μας, να αλλάξουμε τον ταξικό συσχετισμό, να γίνουμε επικίνδυνοι για το σύστημα ως κίνημα, για να αποκρούσουμε και να ανατρέψουμε πλευρές έστω της επίθεσης. Πολύ περισσότερο, και καθώς η επίθεση ποδοπατά το δικαίωμα στη ζωή του λαού και της νεολαίας, ένας κόσμος αντιλαμβάνεται ότι οι τύχες της χώρας και του λαού δεν μπορεί να ανατεθούν σε -άλλη μια- κυβερνητική εναλλαγή. Και ενώ η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να εμφανίζει και στον απεργιακό ξεσηκωμό των καθηγητών την κατεύθυνση της κυβερνητικής αλλαγής και των εκλογών σαν το… ανώτατο στάδιο της πολιτικοποίησης του αγώνα, ο ίδιος ο αγώνας διδάσκει την αληθινή πολιτικοποίηση: Την ανάγνωση των όρων κυριαρχίας του συστήματος της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και της εκμετάλλευσης σε κάθε κλάδο, σωματείο και χώρο εργαζομένων και συνολικά στη χώρα και στο λαό. Μαζί με αυτή την ανάγνωση, διδάσκει και την ανάγκη διαμόρφωσης των ιδεολογικών, πολιτικών και οργανωτικών όρων για να αντιπαρατεθεί μαζικά ο λαός με αυτό και με προοπτική την ανατροπή του. Αυτή είναι η πραγματικά ευρεία πολιτικοποίηση, ο μεγάλος ορίζοντας που είναι αναγκαίος για τον προσανατολισμό συνολικά των λαϊκών αγώνων.
- Η απεργία, όμως, διδάσκει πως δεν μπορεί να φανεί ο ορίζοντας, αν δεν γίνουν ρωγμές αγώνα που θα παλεύουν για νίκες σήμερα. Το σχέδιο της επίκλησης κάποιας λαϊκής συμμαχίας- λαϊκής εξουσίας, ως άλλοθι απόσπασης από τις σημερινές απαιτήσεις της ταξικής πάλης της ηγεσίας του ΚΚΕ, την έχει οδηγήσει σε τραγέλαφους απέναντι στον απεργιακό ξεσηκωμό των εκπαιδευτικών. Περιγράφουν ξανά και ξανά το «σχολείο των λαϊκών αναγκών», γέμισαν τα έντυπα τους με σχέδια για τη χρονική διάρκεια και το περιεχόμενο των αναλυτικών προγραμμάτων του «σχολείου της λαϊκής εξουσίας» (;) αλλά δεν έχουν βρει να πουν ούτε μια κουβέντα για το αν και πώς πρέπει να συνεχίσει ο αγώνας. Ο πήχης των στόχων τους είναι τόσο «ψηλά», ώστε να έχει υπερβεί τις απολύσεις, την κατάργηση των δωρεάν βιβλίων, το νόμο που βάζει 4 πανελλαδικές εξετάσεις στα Λύκεια κοκ ως ζητήματα πάλης και ανατροπής σήμερα! Πιεσμένοι από τα μεγέθη της απεργιακής έκρηξης, επιχειρούν να διαχειριστούν την παρουσία τους στις ΓΣ των ΕΛΜΕ και στο κίνημα με πρόταση για επαναλαμβανόμενες 48ωρες, για να μετράει ο κόσμος μέρα παρά μέρα το αν επαρκώς αγωνίζεται! Σπεύδει, δηλαδή, να βάλει «αγωνιστικά» την αμφιβολία για το αν ο αγώνας μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί, με μια μορφή που ακόμα και πρακτικά δεν είναι υλοποιήσιμη. Και δίνει, με αυτό τον τρόπο, και «πάσα» στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που έτσι κι αλλιώς αναζητά τρόπους απαγκίστρωσης.
Κρίσιμος αγώνας
Είναι πολλά χρόνια από τότε που οι καθηγητές έδωσαν παρατεταμένο απεργιακό αγώνα. Ο σημερινός δεν μπορεί να συγκριθεί ούτε με αυτόν του 97 ούτε ακόμα περισσότερο με τον αγώνα του ’88, γιατί έχει μια βασική διαφορά που τον ξεχωρίζει. Η νίκη σήμερα είναι πιο αναγκαία από ποτέ! Οι καθηγητές ξέρουν καλύτερα από όλους, πως η υποχώρηση και η παραίτηση θα σημάνουν άγρια αντιδραστική έφοδο της κυβέρνησης που θα επιχειρήσει να τσακίσει τον κόσμο γενικεύοντας τις απολύσεις-διαθεσιμότητες-υποχρεωτικές μεταθέσεις, αποσπάσεις-μετατάξεις στον κλάδο, χτυπώντας τους στοιχειώδεις όρους συγκρότησης και λειτουργίας των ίδιων των σωματείων. Γι’ αυτό, ο αγώνας ήταν και είναι αναγκαίος. Γι’ αυτό, είναι κρίσιμος. Το διακύβευμά του δεν αφορά σε απώλειες κάποιων δικαιωμάτων και κατακτήσεων αλλά στην δραστική, ποιοτική αντιδραστική ανατροπή όλων των βασικών δεδομένων του κλάδου. Αντίστροφα, η νίκη του θα είναι πολύ μεγάλης αξίας. Για τον ίδιο τον κλάδο. Για τη νεολαία και την υπόθεση των δικαιωμάτων της στη μόρφωση και στη ζωή. Συνολικά για το λαό και την υπόθεση του κινήματος.
Ο κόσμος του αγώνα έχει πλήρη συναίσθηση αυτής της κρισιμότητας. Στο λαό και στη νεολαία λειτουργεί ήδη το πολιτικό ένστικτο που επισημαίνει την αξία αυτού του αγώνα. Αυτά είναι και τα βασικά πλεονεκτήματα που έχει ο απεργιακός ξεσηκωμός και τα οποία η κυβέρνηση καθόλου εύκολα δε μπορεί να μειώσει ή να ακυρώσει. Είναι βέβαιο, ότι θα κάνει ό, τι μπορεί, για να τον χτυπήσει, να τον κάμψει, να τον αποδυναμώσει.
Με αυτά τα δεδομένα, είναι μεγάλες οι ευθύνες των δυνάμεων που αναφέρονται στη λαϊκή υπόθεση. Να αναδεικνύουν την πραγματική πολιτική διάσταση αυτής της αναμέτρησης πάνω στην οποία συσπειρώνεται και συγκροτείται ο κόσμος του αγώνα. Έτσι κι αλλιώς, είναι αλήθεια πως, τουλάχιστον μέχρι τώρα, έχουν μείνει στην άκρη τα «μεγάλα μεταβατικά προγράμματα». Αντίθετα, τις ΓΣ των ΕΛΜΕ, στις συζητήσεις και τις ζυμώσεις, επικρατεί … η πραγματικότητα: Η ανάγκη ανατροπής της πολιτικής του συστήματος, των μέτρων μέσω των οποίων αυτή εκφράζεται απέναντι στους καθηγητές και στα σχολεία. Ταυτόχρονα, χρειάζεται να στηρίζεται και να επιχειρηματολογείται η ανάγκη και η δυνατότητα ο αγώνας να συνεχιστεί, να δυναμώσει, να νικήσει!
Η νέα εποχή στην οποία το κίνημα καλείται να συγκροτηθεί και να σηκώσει το μπόι του μέσα από «τη φωτιά και το σίδηρο» είναι εδώ! Κανείς δεν μπορεί να την «αγνοήσει», να την «προσπεράσει». Οι καθηγητές ξεπέρασαν κιόλας -για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες- τα μέτρα και τα όρια που έχουν βάλει όχι μόνο οι καθεστωτικές συνδικαλιστικές δυνάμεις αλλά και αυτές της ρεφορμιστικής αριστεράς. Παλεύουν στο δρόμο της ελπίδας για ολόκληρο το λαό. Θα ήταν έως και «απλό», αν οι διάφοροι «ταξικοί» και «αριστεροί» εννοούσαν αυτό που λένε, να συμπαραταχθούν στον απεργιακό αγώνα Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες και η κυβερνητική πολιτική να υποστεί μεγάλη ήττα. Αυτή όλη η υπόθεση εργασίας προφανώς δεν ισχύει! Να διαβούμε λοιπόν τον πραγματικό δρόμο, αυτόν που πρέπει να ανοίξει η μαζική πάλη. Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, με πείσμα, επιμονή και αποφασιστικότητα. Να νικήσουμε!
Από την Προλεταριακή Σημαία που κυκλοφορεί
