Θέλουν βρίσιμο στα… γαλλικά

Ως γνωστόν, η ζωή ξεπερνάει πολλές φορές τη φαντασία. Κανείς δεν θα φανταζόταν, είτε φίλος είτε εχθρός, ότι το σημερινό κυβερνητικό μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ θα προκαλούσε με την πολιτική και τη συμπεριφορά του αλλεπάλληλα… κόμπλεξ κατωτερότητας σε μια αντιπολίτευση που χαρακτηρίστηκε στο παρελθόν, όταν ήταν κυβέρνηση, «συμμορία δοσίλογων και γερμανοτσολιάδων» (και αμερικανοτσολιάδων, θα προσθέταμε εμείς). Το σύνδρομο «κατωτερότητας» του αντιπολιτευόμενου εσμού δύσκολα πλέον κρύβεται πίσω από τις επιτηδευμένες αντικυβερνητικές κορώνες. Μόνο η μελλοντική επιδίωξη της κυβερνητικής εξουσίας, ή έστω μια θέση στα έδρανα της βουλής, μπορεί να εξηγήσει την εναντίωση σε μια πολιτική με την οποία, επί της ουσίας, συμφωνεί η αντιπολίτευση του «ΝΑΙ», γεγονός που μαρτυρά έμμεσα την αντίθεση της συντριπτικής κοινωνικής πλειοψηφίας στα μέτρα των «δανειστών» και της εγχώριας ολιγαρχίας. Μένει η αντίθεση αυτή να μετασχηματιστεί σε ολοκληρωτική αντίθεση απέναντι στο σύστημα και την πολιτική που εφαρμόζει το πολιτικό προσωπικό της σημερινής κυβέρνησης ή των προηγούμενων κυβερνήσεων. Κι όλα αυτά παρά τις βλακείες περί ανοχής, αναμονής ή ακόμη και κατανόησης για τις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις».

Πράγματι, η αντιπολίτευση μοιάζει όλο και περισσότερο με κλόουν, που φοράει τα ρούχα ανάποδα, προκαλώντας το γέλιο με την όψιμη εναντίωση σε μέτρα που είναι του «δικού της γούστου», με το φιλολαϊκό μασκαριλίκι που δεν εφαρμόζει καθόλου στο αντιλαϊκό σουλούπι της. Θεωρεί ότι «διασκεδάζει» το ακροατήριο, το οποίο όμως αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι το υποτιμά. Γιατί πόσες φορές μπορεί να γελάει κανείς με ένα κακό ανέκδοτο; Αρχίζει να εξοργίζεται.

Όμως, δεν είναι πια «αστείες» οι ατάκες των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (αλλά και του Ποταμιού… Κεντρώων) όταν μιλούν για «σκληρή ταξική πολιτική» που ακολουθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για το ότι κόβει μισθούς και συντάξεις από τα λαϊκά και εργατικά στρώματα, για την «κυβερνητική συνθηκολόγηση που τα έχει δώσει όλα στους δανειστές»… χωρίς να πάρει τίποτα! Αλήθεια, αυτοί τι έπαιρναν πέρα από προνόμια για τον εαυτό τους; Και θα ήταν «αστείες» ακόμη και οι καταγγελίες της Χ.Α., αν δεν ήταν έκφραση της πιο επιθετικής και αιματοβαμμένης τάσης των κεφαλαιοκρατών όπου γης. Είναι όμως αφόρητο το συναίσθημα να σου αρπάζουν τα συνθήματα, την επιχειρηματολογία, τη δόξα και την αναγνώριση του «καλού παιδιού» των αφεντικών, να σε ξεπερνούν σε ψέματα τυχάρπαστοι και μαθητευόμενοι λακέδες που υποδύονται τους αριστερούς. Όσο κι αν ο «καλός δάσκαλος» χαίρεται όταν τον ξεπερνάει ο «μαθητής» του.

Ο «δάσκαλος» Χρυσοχοΐδης π.χ. θα έπρεπε να σκάει από το κακό του, όταν βλέπει ότι οι τότε επικριτές του καμαρώνουν τώρα ως «μαθητές», καθώς ψηφίζουν τόμους ολόκληρους αβλεπτί, νόμους που καταστούν τη χώρα κτήση των ιμπεριαλιστών «δανειστών», ενώ, όταν ο ίδιος ομολόγησε ότι δεν πρόλαβε να διαβάσει το πρώτο μνημόνιο, υπέστη το στίγμα του «γερμανοτσολιά». Θα έπρεπε να έχουν τρελαθεί ο Μητσοτάκης, ο Βενιζέλος, ο ΓΑΠ που δεν βλέπουν να στήνονται «λαϊκά δικαστήρια» για τους δoσίλογους του ΣΥΡΙΖΑ, με τον τυφώνα φόρων, τον «κόφτη», τις αθρόες ιδιωτικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας, με την επανασύσταση εταιρίας στην οποία περνάει κάθε ακίνητη και κινητή περιουσία του δημοσίου στους «δανειστές» για έναν αιώνα, τη στιγμή που, όταν ίδιοι τα έκαναν όλα αυτά, βλέπανε και άκουγαν παντού κρεμάλες και ελικόπτερα. Κι όλα περνάνε με στρατιωτική πειθαρχία από τη βουλή που θα ζήλευαν… συνταγματάρχες. Για την εκκένωση δε των προσφύγων από την Ειδομένη με χρήση ΜΑΤ, με απαγόρευση ενημέρωσης, αποκλεισμό των ΜΜΕ και με μπουλντόζες που ξήλωναν βίαια τις προσφυγικές σκηνές (σαν να ήταν ισραηλινή μπουλντόζα), τι να πει κανείς. Ήταν το «μαύρο στις οθόνες» που παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση σαν πράξη δημοκρατίας και ανθρωπιάς. Ούτε που θυμόμαστε πια τα «αντιρατσιστικά φεστιβάλ» και τη φιλομεταναστευτική πολυλογία που σε περασμένες εποχές μονοπωλούσαν. Τα όρια όμως έχουν ξεπεραστεί, γι’ αυτό τα προεδρικά διατάγματα του «κόφτη» δύσκολα θα αποτρέψουν να γίνει… της Γαλλίας.

Η πραγματική ζωή, όμως, όπως ειπώθηκε, ξεπερνάει πολλές φορές τη φαντασία. Η γαλλική κυβέρνηση, ίσως και συνολικά η γαλλική «δημοκρατία», έχει κάθε λόγο να φοβάται από την… αναπάντεχη(;), ξαφνική(;), την «όλα έδειχναν ότι δεν θα ξεσπάσει» (;) εξέγερση του γαλλικού προλεταριάτου και της νεολαίας. Ό,τι δηλαδή λέγεται ότι δεν πρόκειται να συμβεί στην Ελλάδα, αφού εδώ δεν είναι… Γαλλία, Ισπανία, Βέλγιο κ.λπ. και «ο λαός κοιμάται». Μια παρατεταμένη εξέγερση που δείχνει ότι ο φόβος των «ισχυρών» είναι η πραγματική ελπίδα των «αδυνάτων». Γιατί πλέον οι απεργοί και διαδηλωτές δεν ζητούν να «πέσει η κυβέρνηση», να «έρθει άλλη», να «περιμένουμε τις εκλογές», να «καταστρώσουμε φιλολαϊκά, μεταβατικά κυβερνητικά προγράμματα». Εκεί, μονάχα ένα είναι το αίτημα (αμυντικό!), αίτημα που συσπειρώνει τις μάζες και συγκλονίζει τη Γαλλία. Να αποτραπεί και να ανατραπεί ο νόμος για τον εργασιακό μεσαίωνα που η γαλλική κυβέρνηση, η γαλλική «δημοκρατία», δηλαδή ο γαλλικός ιμπεριαλισμός επιχειρεί να επιβάλλει με προεδρικά διατάγματα και στρατιωτικού τύπου τρομοκρατία. Εκεί, στη Γαλλία, δεν επιστρατεύουν μόνο απεργούς. Δεν στέλνει ατομικά ειδοποιητήρια η αστυνομία μονάχα σε επιστρατευμένους. Στη Γαλλία, τα αστυνομικά ειδοποιητήρια αποστέλλονται σε σπίτια διαδηλωτών με τα οποία τους απαγορεύεται να παραβρεθούν στις διαδηλώσεις! Να διαδηλώνουν επιτρέπεται μόνο σε αστυνομικούς που ζητούν… αυστηρότερη καταστολή των διαδηλώσεων, να σταματήσει το «μίσος κατά της αστυνομίας»! Και φυσικά επιτρέπεται να διαδηλώσουν όσοι συμφωνούν στην καταγγελία της βίας από όποιον… διαδηλωτή κι αν προέρχεται.

Προλεταριακή Σημαία