Πολύς λόγος γίνεται, ανά περιόδους, γύρω από το όνομα των φοιτητικών
συλλόγων και των δραστηριοτήτων που αναπτύσσουν και αναπτύσσονται μέσα
σε αυτούς. Καθόλου τυχαία, οι περίοδοι αυτοί έχουν να αναδείξουν ότι πιο
προοδευτικό, πιο διεκδικητικό και πιο αγωνιστικό από μεριάς φοιτητικών
συλλόγων και μέσω των διαδικασιών τους έβγαζαν πάντα, με τον πιο
μαχητικό τρόπο, τους φοιτητές στο προσκήνιο.
Από αυτή την σκοπιά, γίνεται κατανοητή η σφοδρή πολεμική που ανέπτυξε ο Φορτσάκης απέναντι στους «παράνομους και μειοψηφικούς» φοιτητικούς συλλόγους, που μάλιστα έπρεπε να καταργηθούν, σε περίοδο κινήματος απέναντι στον νόμο Πλαίσιο και τις διαγραφές! Όπως και η τρομερή λασπολογία αλλά και πρακτική που χρησιμοποίησε το επίσημο κράτος αλλά και παρακράτος, προκειμένου να ποινικοποιήσει τους φοιτητικούς συλλόγους (φ.σ.) με στόχο την κατάργηση του Ασύλου, σε περίοδο μαζικότατου κινήματος απέναντι στο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου. Κίνημα το οποίο κατάφερε να μπει φραγμός στο τότε προχώρημα της επίθεσης στα πανεπιστήμια, παρ’ όλη την καταστολή και συκοφάντηση την οποία δέχτηκε… Γίνεται λοιπόν σαφές, πως οι φ.σ. και τα όργανά τους πολλάκις έχουν αποτελέσει «αγκάθια στα μάτια» του συστήματος.
Ωστόσο, σήμερα το σκηνικό μέσα στα πανεπιστήμια είναι αρκετά διαφορετικό και δεν χαρακτηρίζεται ακριβώς από την κινητικότητα, την αμφισβήτηση και την αγωνιστική διάθεση που είχε να επιδείξει ο φοιτητόκοσμος, μία προηγούμενη περίοδο. Σχεδόν αναπόφευκτη συνέπεια της συνολικής κατάστασης, στην οποία έχει επέλθει το κίνημα γενικά, που περιγράφεται από μία πραγματικότητα γεμάτη απογοήτευση, αίσθηση ανημπόριας και μοιρολατρίας. Ευθύνες για την κατάσταση αυτή, πρώτα και κύρια, απλώνονται στα χωράφια του ίδιου του συστήματος και των δυνάμεων που το υπηρετούν. Η χρόνια παρέμβαση μέσα στους συλλόγους των ΠΑΣΠ και ΔΑΠ έχει καταφέρει να νομιμοποιήσει στα μάτια των φοιτητών, την επίθεση του συστήματος απέναντι στο δικαίωμα στην δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, ενώ παράλληλα λειτουργεί ως τροχοπέδη για την ανάπτυξη φοιτητικού κινήματος. Λογικές συντεχνίας αποστειρωμένων πολιτικά πανεπιστημίων, πελατειακών σχέσεων, τσιφλικιών και ακατάσχετης προτασεολογίας προς τους «αρμόδιους θεσμούς», είναι λίγα από τα μέσα και τους τρόπους με τα οποία προωθούν την βαθιά συστημική, πολιτική τους άποψη.
Επιπλέον, ευθύνες μοιράζονται και σε διάφορες δυνάμεις οι οποίες θέλουν να αναφέρονται στην αριστερά και στο κίνημα. Δυνάμεις οι οποίες με την στάση τους καλλιέργησαν τις μεγαλύτερες αυταπάτες για τον ρόλο του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ, φύτεψαν στις συνειδήσεις την λογική της ανάθεσης και της αναμονής με τον εικονικό συνδικαλισμό. Επίσης, με την στρεβλή θεώρησή τους για τον ρόλο των κρατικών θεσμών και το τι διεξάγεται αυτή την στιγμή στα πανεπιστήμια, έσπειραν την λογική της συνδιαχείρησης, νομιμοποιώντας με τον τρόπο τους την αντιλαϊκή πολιτική. Πόσο μάλλον που η στάση αυτών των δυνάμεων, ακόμα και σήμερα, μόνο απολογητική ή έστω αυτοκριτική απέναντι στο κίνημα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί…
Παρ’ όλα αυτά, στόχος του κειμένου δεν είναι ένας απολογισμός της παρέμβασης των δυνάμεων μέσα στο κίνημα, ούτε καν της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει το τελευταίο. Αλλά η ανάδειξη ενός πολύ σημαντικού κινδύνου που περιγράφεται από συγκεκριμένα γεγονότα που θα αναφερθούν στη συνέχεια. Έναν κίνδυνο που τίποτα καλό δεν έχει να δώσει για το φοιτητικό κίνημα και τα λαϊκά συμφέροντα γενικότερα. Αν γίνεται η παραπάνω περιγραφή, είναι γιατί θεωρούμε αναγκαία την κατανόηση του πλαισίου, στο όποιο έρχονται να επιδράσουν τα παρακάτω γεγονότα.
Μιλώντας λοιπόν ειδικότερα, τα τελευταία χρόνια, έχει παρατηρηθεί μία αρκετά συντονισμένη προσπάθεια βίαιης διακοπής των εκλογικών διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων. Τη σκυτάλη στην κούρσα αποσυγκρότησης του συλλόγου, σήκωσε πρώτη η ΑΣΟΕΕ, της οποίας ο σύλλογος χρόνια τώρα δεν μπορούσε να κάνει καταμέτρηση στον φυσικό χώρο του πανεπιστημίου. Τραγική συνέπεια του παραπάνω, ο σύλλογος φοιτητών «Σωτήρης Πέτρουλας» να μην έχει διεξάγει εκλογές εδώ και δύο χρόνια. Οι επιθέσεις αυτοαποκαλούμενων αναρχικών μελών, που με τις πρακτικές τους εύκολα θα μπορούσαν να στελεχώνουν παρακρατικές ομάδες, στοχοποιούσαν τους φοιτητές που επέλεξαν να συμμετέχουν στις εκλογές, ως έχουν δικαίωμα. Δυστυχώς, η απάντηση προς υπεράσπιση της διαδικασίας δεν ήταν αυτή που έπρεπε, τόσο από τους φοιτητές όσο και από τις δυνάμεις που συμμετέχουν. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, που τα παραπάνω έγιναν «καθεστώς», το εύρος των επιθέσεων μεγάλωσε και πλέον οι «αμεσοδημοκρατικές» γκρούπες δεν αναγνώριζαν το δικαίωμα στη διεξαγωγή εκλογών σε οποιοδήποτε σύλλογο πραγματοποιούσε την διαδικασία στην περιοχή του κέντρου. Ευτυχώς, σε αυτή την περίπτωση, υπήρξε μία πιο άμεση και αποτελεσματική αντίδραση από δυνάμεις του κινήματος, οι οποίες υπερασπίστηκαν το δικαίωμα τον φοιτητών στην εκλογή οργάνων.
Πρωταρχικό μέλημα όλων των δυνάμεων που θέλουν να αναφέρονται στο κίνημα, θα πρέπει να είναι η υπεράσπιση της διαδικασίας των φοιτητικών εκλογών. Αναγνωρίζοντάς την ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής συγκρότησης των φοιτητών, της οργάνωσης και λειτουργίας των συλλόγων τους και ως συλλογική κατάκτηση-συνθετικό στοιχείο των δημοκρατικών, κινηματικών διαδικασιών, κατανοούμε πως η παράταση μιας κατάστασης σαν αυτή που περιγράφηκε δημιουργεί αρνητικό ιστορικό και λειτουργεί σαν βαρίδι για την οργάνωση του αγώνα των φοιτητών. Όποιος προοδευτικός άνθρωπος, που νοιάζεται για τις διαδικασίες του κινήματος, έχει αμφιβολίες για την παραπάνω εκτίμηση, ας το ξανασκεφτεί κάνοντας μία βόλτα από την ΑΣΟΕΕ. Ένας σύλλογος- φάντασμα, στους φοιτητές του οποίου, ανά πάσα στιγμή, αμφισβητείται το δικαίωμα στη συνέλευση, δεν αναγνωρίζονται οι αποφάσεις του, και εδραιώνεται στις συνειδήσεις του κόσμου πως το πανεπιστήμιο είναι απλά ένας χώρος στείρας εκμάθησης της επιστήμης του… «η μόνη πολιτική που μπορεί να υπάρξει στα πανεπιστήμια είναι αυτή του συστήματος», αφήνοντας τον καθένα μόνο του απέναντι στην επίθεση!
Για όσους δεν επιθυμούν οι άμαζες συνελεύσεις, η μικρή έως ελάχιστη συμμετοχή φοιτητών σε άτονες διαδικασίες και η ανυπαρξία κινήματος για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων σε σπουδές, δουλειά και ελευθερίες να αποτελούν το παρόν και το μέλλον των συλλόγων, θα πρέπει να θεωρούν απαραίτητη τη διεξαγωγή των εκλογών σε όλους τους συλλόγους, αρχικά ως υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων των φοιτητών, αλλά και ως βήμα συγκρότησης αντιστάσεων απέναντι στην επίθεση του συστήματος και σε όσους, πρόθυμα, έρχονται σήμερα να το εξυπηρετήσουν, τάχα μου με «προοδευτικά» προτάγματα. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη διασφάλιση των διαδικασιών είναι η συμμετοχή και η πλαισίωση αυτών, από όσο περισσότερους φοιτητές γίνεται. Γιατί, η ιστορία έχει δείξει πως όταν οι μάζες θέλησαν να βγουν στο προσκήνιο και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, χρειάστηκε να έχουν τα δικά τους «εργαλεία και οχήματα» για να το πράξουν…
Προλεταριακή Σημαία
Από αυτή την σκοπιά, γίνεται κατανοητή η σφοδρή πολεμική που ανέπτυξε ο Φορτσάκης απέναντι στους «παράνομους και μειοψηφικούς» φοιτητικούς συλλόγους, που μάλιστα έπρεπε να καταργηθούν, σε περίοδο κινήματος απέναντι στον νόμο Πλαίσιο και τις διαγραφές! Όπως και η τρομερή λασπολογία αλλά και πρακτική που χρησιμοποίησε το επίσημο κράτος αλλά και παρακράτος, προκειμένου να ποινικοποιήσει τους φοιτητικούς συλλόγους (φ.σ.) με στόχο την κατάργηση του Ασύλου, σε περίοδο μαζικότατου κινήματος απέναντι στο νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου- Αρβανιτόπουλου. Κίνημα το οποίο κατάφερε να μπει φραγμός στο τότε προχώρημα της επίθεσης στα πανεπιστήμια, παρ’ όλη την καταστολή και συκοφάντηση την οποία δέχτηκε… Γίνεται λοιπόν σαφές, πως οι φ.σ. και τα όργανά τους πολλάκις έχουν αποτελέσει «αγκάθια στα μάτια» του συστήματος.
Ωστόσο, σήμερα το σκηνικό μέσα στα πανεπιστήμια είναι αρκετά διαφορετικό και δεν χαρακτηρίζεται ακριβώς από την κινητικότητα, την αμφισβήτηση και την αγωνιστική διάθεση που είχε να επιδείξει ο φοιτητόκοσμος, μία προηγούμενη περίοδο. Σχεδόν αναπόφευκτη συνέπεια της συνολικής κατάστασης, στην οποία έχει επέλθει το κίνημα γενικά, που περιγράφεται από μία πραγματικότητα γεμάτη απογοήτευση, αίσθηση ανημπόριας και μοιρολατρίας. Ευθύνες για την κατάσταση αυτή, πρώτα και κύρια, απλώνονται στα χωράφια του ίδιου του συστήματος και των δυνάμεων που το υπηρετούν. Η χρόνια παρέμβαση μέσα στους συλλόγους των ΠΑΣΠ και ΔΑΠ έχει καταφέρει να νομιμοποιήσει στα μάτια των φοιτητών, την επίθεση του συστήματος απέναντι στο δικαίωμα στην δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση, ενώ παράλληλα λειτουργεί ως τροχοπέδη για την ανάπτυξη φοιτητικού κινήματος. Λογικές συντεχνίας αποστειρωμένων πολιτικά πανεπιστημίων, πελατειακών σχέσεων, τσιφλικιών και ακατάσχετης προτασεολογίας προς τους «αρμόδιους θεσμούς», είναι λίγα από τα μέσα και τους τρόπους με τα οποία προωθούν την βαθιά συστημική, πολιτική τους άποψη.
Επιπλέον, ευθύνες μοιράζονται και σε διάφορες δυνάμεις οι οποίες θέλουν να αναφέρονται στην αριστερά και στο κίνημα. Δυνάμεις οι οποίες με την στάση τους καλλιέργησαν τις μεγαλύτερες αυταπάτες για τον ρόλο του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ, φύτεψαν στις συνειδήσεις την λογική της ανάθεσης και της αναμονής με τον εικονικό συνδικαλισμό. Επίσης, με την στρεβλή θεώρησή τους για τον ρόλο των κρατικών θεσμών και το τι διεξάγεται αυτή την στιγμή στα πανεπιστήμια, έσπειραν την λογική της συνδιαχείρησης, νομιμοποιώντας με τον τρόπο τους την αντιλαϊκή πολιτική. Πόσο μάλλον που η στάση αυτών των δυνάμεων, ακόμα και σήμερα, μόνο απολογητική ή έστω αυτοκριτική απέναντι στο κίνημα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί…
Παρ’ όλα αυτά, στόχος του κειμένου δεν είναι ένας απολογισμός της παρέμβασης των δυνάμεων μέσα στο κίνημα, ούτε καν της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει το τελευταίο. Αλλά η ανάδειξη ενός πολύ σημαντικού κινδύνου που περιγράφεται από συγκεκριμένα γεγονότα που θα αναφερθούν στη συνέχεια. Έναν κίνδυνο που τίποτα καλό δεν έχει να δώσει για το φοιτητικό κίνημα και τα λαϊκά συμφέροντα γενικότερα. Αν γίνεται η παραπάνω περιγραφή, είναι γιατί θεωρούμε αναγκαία την κατανόηση του πλαισίου, στο όποιο έρχονται να επιδράσουν τα παρακάτω γεγονότα.
Μιλώντας λοιπόν ειδικότερα, τα τελευταία χρόνια, έχει παρατηρηθεί μία αρκετά συντονισμένη προσπάθεια βίαιης διακοπής των εκλογικών διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων. Τη σκυτάλη στην κούρσα αποσυγκρότησης του συλλόγου, σήκωσε πρώτη η ΑΣΟΕΕ, της οποίας ο σύλλογος χρόνια τώρα δεν μπορούσε να κάνει καταμέτρηση στον φυσικό χώρο του πανεπιστημίου. Τραγική συνέπεια του παραπάνω, ο σύλλογος φοιτητών «Σωτήρης Πέτρουλας» να μην έχει διεξάγει εκλογές εδώ και δύο χρόνια. Οι επιθέσεις αυτοαποκαλούμενων αναρχικών μελών, που με τις πρακτικές τους εύκολα θα μπορούσαν να στελεχώνουν παρακρατικές ομάδες, στοχοποιούσαν τους φοιτητές που επέλεξαν να συμμετέχουν στις εκλογές, ως έχουν δικαίωμα. Δυστυχώς, η απάντηση προς υπεράσπιση της διαδικασίας δεν ήταν αυτή που έπρεπε, τόσο από τους φοιτητές όσο και από τις δυνάμεις που συμμετέχουν. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, που τα παραπάνω έγιναν «καθεστώς», το εύρος των επιθέσεων μεγάλωσε και πλέον οι «αμεσοδημοκρατικές» γκρούπες δεν αναγνώριζαν το δικαίωμα στη διεξαγωγή εκλογών σε οποιοδήποτε σύλλογο πραγματοποιούσε την διαδικασία στην περιοχή του κέντρου. Ευτυχώς, σε αυτή την περίπτωση, υπήρξε μία πιο άμεση και αποτελεσματική αντίδραση από δυνάμεις του κινήματος, οι οποίες υπερασπίστηκαν το δικαίωμα τον φοιτητών στην εκλογή οργάνων.
Πρωταρχικό μέλημα όλων των δυνάμεων που θέλουν να αναφέρονται στο κίνημα, θα πρέπει να είναι η υπεράσπιση της διαδικασίας των φοιτητικών εκλογών. Αναγνωρίζοντάς την ως αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής συγκρότησης των φοιτητών, της οργάνωσης και λειτουργίας των συλλόγων τους και ως συλλογική κατάκτηση-συνθετικό στοιχείο των δημοκρατικών, κινηματικών διαδικασιών, κατανοούμε πως η παράταση μιας κατάστασης σαν αυτή που περιγράφηκε δημιουργεί αρνητικό ιστορικό και λειτουργεί σαν βαρίδι για την οργάνωση του αγώνα των φοιτητών. Όποιος προοδευτικός άνθρωπος, που νοιάζεται για τις διαδικασίες του κινήματος, έχει αμφιβολίες για την παραπάνω εκτίμηση, ας το ξανασκεφτεί κάνοντας μία βόλτα από την ΑΣΟΕΕ. Ένας σύλλογος- φάντασμα, στους φοιτητές του οποίου, ανά πάσα στιγμή, αμφισβητείται το δικαίωμα στη συνέλευση, δεν αναγνωρίζονται οι αποφάσεις του, και εδραιώνεται στις συνειδήσεις του κόσμου πως το πανεπιστήμιο είναι απλά ένας χώρος στείρας εκμάθησης της επιστήμης του… «η μόνη πολιτική που μπορεί να υπάρξει στα πανεπιστήμια είναι αυτή του συστήματος», αφήνοντας τον καθένα μόνο του απέναντι στην επίθεση!
Για όσους δεν επιθυμούν οι άμαζες συνελεύσεις, η μικρή έως ελάχιστη συμμετοχή φοιτητών σε άτονες διαδικασίες και η ανυπαρξία κινήματος για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων σε σπουδές, δουλειά και ελευθερίες να αποτελούν το παρόν και το μέλλον των συλλόγων, θα πρέπει να θεωρούν απαραίτητη τη διεξαγωγή των εκλογών σε όλους τους συλλόγους, αρχικά ως υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων των φοιτητών, αλλά και ως βήμα συγκρότησης αντιστάσεων απέναντι στην επίθεση του συστήματος και σε όσους, πρόθυμα, έρχονται σήμερα να το εξυπηρετήσουν, τάχα μου με «προοδευτικά» προτάγματα. Απαραίτητη προϋπόθεση για τη διασφάλιση των διαδικασιών είναι η συμμετοχή και η πλαισίωση αυτών, από όσο περισσότερους φοιτητές γίνεται. Γιατί, η ιστορία έχει δείξει πως όταν οι μάζες θέλησαν να βγουν στο προσκήνιο και να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, χρειάστηκε να έχουν τα δικά τους «εργαλεία και οχήματα» για να το πράξουν…
Προλεταριακή Σημαία
