Κατόπιν τούτου, η αρμοδιότητα αυτή πέρασε σε μια περίεργη «σύναξη», η οποία απαρτίζεται από τις παρατάξεις που είχαν εκπροσώπηση στο τελευταίο Κ.Σ. της ΕΦΕΕ (σήμερα αυτές αντιστοιχούν στις ΔΑΠ, ΠΑΣΠ, ΠΚΣ, ΕΑΑΚ και ΑΡΕΝ). Αυτό είναι το λεγόμενο διαπαραταξιακό, το οποίο όλα τα τελευταία χρόνια αποφασίζει για το πότε θα διεξαχθούν οι φοιτητικές εκλογές, με πλειοψηφία 4/5.
Ως προς αυτή καθεαυτή τη διαδικασία, σαφέστατα πρόκειται για ένα μάζεμα παραγόντων και στελεχών, που καμία σχέση δεν έχει με τις ζωντανές και μαζικές διαδικασίες που πρέπει να χαρακτηρίζουν το φοιτητικό κίνημα. Αντίθετα, είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των συστημικών δυνάμεων ΔΑΠ-ΠΑΣΠ που συμμετέχουν. Μάλιστα, η κάθε πλευρά καταθέτει τη δική της πρόταση, με αποκλειστικό γνώμονα τα ιδιαίτερα στενά της μικροπολιτικά και εκλογικά συμφέροντα, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις και το θέατρο του παραλόγου που παίζεται από όλους. Συνήθως, παρόλο που η ημερομηνία μπορεί και να είναι εμμέσως, δια των διμερών συνεννοήσεων, γνωστή σε όλους, η τελική απόφαση παίρνεται μετά από μια-δυο αναβολές, έτσι ώστε να μην κατηγορηθεί κανείς από τις αριστερές δυνάμεις ότι τα «δίπλωσε» (σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε και τώρα).
Από την άλλη, όμως, κανείς δεν πρέπει να παραγνωρίζει ότι πέρα από τα εκφυλισμένα της στοιχεία, αυτή η διαδικασία υπηρετεί και μια αναγκαιότητα: να πραγματοποιούνται οι φοιτητικές εκλογές με ενιαίο τρόπο, την ίδια ημερομηνία και πανελλαδικά. Γεγονός που είναι εξαιρετικά σημαντικό για την ίδια την ενότητα του φοιτητικού κινήματος, τη δυνατότητά του να συγκροτήσει τα όργανά του κάτω από τους ίδιους σχετικά όρους. Είναι στοιχείο διόλου αμελητέο, για παράδειγμα, το ότι αναγκάζονται σε αυτά τα μαζέματα ακόμα να επικαλούνται το καταστατικό της ΕΦΕΕ, γέννημα μιας άλλης περιόδου και φάσης των αγώνων της νεολαίας και του λαού.
Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σχολιάσουμε την στάση της ΠΚΣ στο ζήτημα όλα τα τελευταία χρόνια. Εκ πρώτης όψεως, κάποιος που την παρακολουθεί στις σχολές θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη δύναμη έχει ανοιχτό μέτωπο με τον παραγοντισμό και τη μικροπολιτική, αφού καταγγέλλει σε όλους τους τόνους το διαπαραταξιακό, κατακεραυνώνει τις παρατάξεις που εμπλέκονται και εξαπολύει μύδρους κατά πάντων.
Μια προσεκτικότερη εξέταση, όμως, θα έδινε στον καθένα να καταλάβει ότι δεν πρόκειται παρά για έναν καραμπινάτο πολιτικό οπορτουνισμό, μιας και για πολλά χρόνια η ΠΚΣ συμμετείχε κανονικά. Μετά άρχισε να της «βρωμάει». Κάτι που βρίσκεται σε απόλυτη συνάρτηση με την πρότασή της για ξεχωριστή πραγματοποίηση των εκλογών σε κάθε σχολή, ακόμα και σε διαφορετική ημερομηνία, όπως έχει γίνει σε μια σειρά συλλόγους που ελέγχει ή άλλους που είναι κανονικά «φαντάσματα», χωρίς καμιά υπόσταση, προϊόν της χρόνιας προσπάθειάς της να διασπάσει συλλόγους και να στήσει νέους και «κόκκινους». Μια ευθεία βολή στη συγκρότηση και την πανελλαδική ενιαιότητα του φοιτητικού κινήματος, στην κατεύθυνση αντικατάστασης των οργάνων πάλης από κομματικά παραμάγαζα.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις θα συνεχίσουν να κινούνται με τη λογική ότι οι φοιτητικές εκλογές είναι υπόθεση και διαδικασία του φοιτητικού κινήματος. Κόντρα στα φαινόμενα εκφυλισμού, θα δώσουν όλες τους τις δυνάμεις ώστε να γίνει μια διαδικασία μαζική, προωθητική για την οργάνωση των φοιτητών και των αγώνων τους. Σηκώνοντας το γάντι στις προκλήσεις μιας εξαιρετικά απαιτητικής μάχης, θα προσπαθήσουν αυτή να αποκτήσει τα πολιτικά χαρακτηριστικά που της αρμόζουν, σε μια συγκυρία που το φοιτητικό κίνημα είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαίο να ανασυγκροτηθεί και να βγει στο δρόμο στο πλευρό του λαού και της εργατικής τάξης.
Προλεταριακή Σημαία
