Έχουμε εδώ και καιρό γράψει πως οι ΗΠΑ έχουν λάβει μια στρατηγική απόφαση να δημιουργήσουν ένα νέο τόξο αντιπαράθεσης στα σημεία τριβής με την Κίνα, όχι μόνο για να πιέσουν το Πεκίνο αλλά και για να ολοκληρώσουν το μεγάλο τόξο στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας. Η παλιά, γνώριμη πολιτική της έντασης και της υποδαύλισης των τοπικών διαφορών αναπτύσσεται σε ένα εύφλεκτο έδαφος μεγάλων ιστορικών, εθνικιστικών αντιθέσεων. Και οι Αμερικάνοι, γνωστοί εμπρηστές και υποκινητές της έντασης, μεθοδευμένα αναμοχλεύουν καταστάσεις με κάθε πιθανή ευκαιρία που τους δίνεται, μετατρέποντας όλη την περιοχή σε πεδίο επανεξοπλισμών και εντάσεων. Τους τελευταίους μήνες, μια σειρά γεγονότα έχουν καταγραφεί από την ειδησεογραφία, δείχνοντας το πόσο ψηλά είναι στην προτεραιότητα το ζήτημα, παρά την εξέλιξη του συριακού –ακόμα πιθανόν και ως προσπάθεια διασποράς της πίεσης εκ μέρους των ΗΠΑ ενάντια στους αντιπάλους τους.
Κεντρική εστία έχει αναδειχθεί η περιοχή της Θάλασσας της Νότιας Κίνας και η προσπάθεια της Κίνας να ενώσει μια περιοχή με τεχνητές νήσους, ώστε να επεκτείνει την ΑΟΖ της, εκμεταλλευόμενη τη γνωστή και σε εμάς νομοθεσία της θάλασσας. Πρόκειται για μια προσπάθεια του κινέζικου ιμπεριαλισμού να δείξει με μια περιφερειακή κίνηση ότι «ξεμυτίζει» και διεκδικεί ρόλο αυτοκρατορικής δύναμης. Φυσικά οι σχεδιασμοί αυτοί δεν θα μπορούσαν να μην συνοδεύονται και από ναυπήγηση νέου αεροπλανοφόρου και γενικευμένη ανάπτυξη κάθε είδους ναυτικών πολεμικών προγραμμάτων. Στην ευρύτερη θαλάσσια περιοχή, μια σειρά 11 διαφιλονικούμενων εκτάσεων μεταξύ 9 χωρών, όπως η Ιαπωνία, η Ν. Κορέα, οι Φιλιππίνες και το Βιετνάμ, έχουν συνθέσει ένα ντόμινο διεκδικήσεων. Οι ΗΠΑ έχοντας βρει μια καινούργια «παντιέρα», εκείνη της «ελεύθερης ναυσιπλοΐας », και στοιχίζοντας πίσω τους μια σειρά χώρες που ελέγχουν πολιτικά, προχώρησαν το προηγούμενο διάστημα σε μια σειρά προκλητικών δηλώσεων και ενεργειών. Μετά από μια σειρά λεκτικών αντιπαραθέσεων, πολεμικό πλοίο των ΗΠΑ έπλευσε στην διαφιλονικούμενη περιοχή προκαλώντας ανοιχτά το κινέζικο ναυτικό.
Και σε πολιτικό επίπεδο όμως, σε Χονγκ Κονγκ, Βιρμανία και Ταϊβάν, υπάρχει έντονη κινητικότητα (σε διαφορετικό επίπεδο ανάλογα με την περίπτωση), χωρίς να αμφισβητείται ακόμα ο ρόλος της Κίνας: οι Αμερικάνοι προσπαθούν να διεμβολίσουν καταστάσεις και να χρησιμοποιήσουν κάθε είδους τοπικές δυνάμεις. Οι τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις και εντάσεις στις περιοχές αυτές, είναι αντικείμενο ανάλυσης που ξεφεύγει από τα όρια του άρθρου, μπορούν όμως να αναφερθούν και να προσμετρηθούν στην γενική κατάσταση.
Φυσικά, στην ειδησεογραφία κυριάρχησε για ευνόητους λόγους (λέγε με αντικομμουνισμό) η προσπάθεια της Β. Κορέας να αναβαθμίσει το στρατηγικό της οπλοστάσιο. Δεν συγκαταλεγόμαστε στους θιασώτες του βορειοκορεάτικου «σοσιαλισμού», δεν μπορούμε όμως να μην παρατηρήσουμε ότι η κλιμάκωση της έντασης ανήκει στην άλλη πλευρά του Ειρηνικού, και δεν αφορά μόνο την Β. Κορέα, αλλά την γενικευμένη ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση. Πέρα από κινήσεις προβοκάτσιας και επίδειξης, όπως πτήσεις αμερικάνικων αεροσκαφών («ελευθερία των βομβαρδισμών»;) και ανταλλαγή πυρών στα σύνορα, όπως και κάθε είδους εμπρηστική δήλωση, κυρώσεις και χρησιμοποίηση του Συμβουλίου Ασφαλείας, υπάρχουν κινήσεις πραγματικής στρατηγικής ουσίας.
Πρώτα από όλα ο επανεξοπλισμός κυρίως της Ιαπωνίας (που προκάλεσε μεγάλες αντιπολεμικές διαδηλώσεις στο εσωτερικό της) αλλά και της Σεούλ προσθέτει δύο πρόθυμους παίκτες στην περιοχή. Και ακόμα περισσότερο οι δηλώσεις Αμερικάνων και Νοτιοκορεατών αξιωματούχων για ένταξη της Ν. Κορέας στην αντιπυραυλική ασπίδα, με πρόσχημα τις πυραυλικές δοκιμές, αποτελεί μια επιθετική, στρατηγικού χαρακτήρα επέκταση του πυραυλικού ανταγωνισμού κοντά στα σύνορα Ρωσίας και Κίνας. Οποιοσδήποτε με λίγες γνώσεις διεθνών ζητημάτων, περισσότερες από το αστείο «Κιμ, πάτα το κουμπί», ξέρει πολύ καλά ποιοι μπορούν να πατήσουν «τα
κουμπιά» αν χρειαστεί και τι θα φέρει αυτό στον πλανήτη –ποιοι είναι ο πραγματικός κίνδυνος.
Αυτή η τελευταία κρυφή επιδίωξη που βρήκε την αφορμή να εκφραστεί, αποδεικνύει και στον πιο δύσπιστο το μέγεθος και την ποιότητα των ανταγωνισμών: οι εμπρηστές του πλανήτη, με σημαιοφόρο του πολέμου τον νο1 εχθρό των λαών, σέρνουν ολοένα και περισσότερες περιοχές στο χορό του θανάτου.
ΚΚ
Προλεταριακή Σημαία
