Σε αυτή τη φάση, επομένως, το ζήτημα για τους εργαζόμενους και την εργατική τάξη είναι να ξετυλίξουν το νήμα των αγώνων τους που θα κοντράρει τις επιλογές ξένου και ντόπιου κεφαλαίου και θα υπερασπίζεται το δικαίωμα της ασφάλισης. Μπορεί η απεργία στις 4 Φλεβάρη να έδειξε ότι πλατιά λαϊκά κομμάτια δεν θα μείνουν παρατηρητές στην αντιπαράθεση που εξελίσσεται αλλά το ζητούμενο παραμένει για τον κόσμο της εργασίας. Πρέπει να συνεχίσει την πάλη του, να μαζικοποιήσει τον αγώνα του και να του δώσει χαρακτήρα αναμέτρησης. Η απάντηση στο ασφαλιστικό που θέλει να περάσει η κυβέρνηση θα δοθεί από τους άμεσα ενδιαφερόμενους και αυτοί δεν είναι άλλοι από το σύνολο των εργαζομένων, των ανέργων, των αυτοαπασχολούμενων. Το σύνολο δηλαδή των φτωχών και λαϊκών στρωμάτων που μόνο να χάσουν έχουν από τα καινούργια μέτρα.
Οι μαζικές και αποφασιστικές κινητοποιήσεις των αγροτών δεν πρέπει να μείνουν εκεί. Οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα πρέπει να βγουν μπροστά στην πάλη. Η διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης δεν αφορά μόνο τον αγροτόκοσμο όπως προσπαθεί περίτεχνα η κυβέρνηση να πείσει. Οι αυξήσεις των εισφορών και οι περικοπές στις συντάξεις δεν είναι μόνο αγροτικό ζήτημα, είναι ζήτημα τις πλατιάς πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού και σαν τέτοιο πρέπει να ιδωθεί. Το κλίμα αναμονής που έχει δημιουργηθεί δεν μπορεί να συνεχίσει άλλο. Δεν γίνεται ο εργαζόμενος κόσμος να παρακολουθεί την αντιπαράθεση που εξελίσσεται σαν να μην τον αφορά επειδή έτσι θέλουν η κυβέρνηση και οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Για να ανατραπούν αυτά τα μέτρα, όλοι οι εργαζόμενοι κλάδοι πρέπει να μπουν σε αγωνιστική τροχιά και μέσα από τις διαδικασίες τους, τις συνελεύσεις και την οργάνωσή τους να κάνουν ένα σοβαρό απολογισμό του γιατί φτάσαμε ως εδώ. Και αυτό πρέπει να γίνει για να ξεχωρίσουν οι εργαζόμενοι τους φίλους από τους εχθρούς τους, να καταλάβουν το ρόλο των ξεπουλημένων εργατοπατέρων και να πάρουν την υπόθεση της πάλης στα χέρια τους. Να ξεκαθαρίσουν πού είναι το συμφέρον τους, αν είναι με τους συναδέλφους τους και τους όμοιούς τους ή με μια καλή, ή έστω όχι και τόσο κακή, κυβέρνηση που προσπαθεί να “περισώσει ότι έχει απομείνει”. Είναι αναγκαίο ακόμα να γίνει κατανοητός ο χαρακτήρας της επίθεσης μέσα στις μαζικές διαδικασίες των σωματείων και των συνδικάτων. Αυτά τα μέτρα έχουν ξεκάθαρα ταξικό προσανατολισμό, θέλουν να αφαιρέσουν ένα κατοχυρωμένο δικαίωμα των εργαζομένων και να διαλύσουν αυτό που γνωρίζαμε ως τώρα σαν κοινωνική ασφάλιση. Η κατανόηση αυτής της κατεύθυνσης από την κυβέρνηση και το κεφάλαιο καθορίζει και τους στόχους πάλης των εργαζομένων, την υπεράσπιση δηλαδή του δικαιώματος, που ανήκει στους ίδιους τους εργαζόμενους και όχι σε κάποιον άλλον. Γι αυτό κερδίζεται μόνο με ανυποχώρητους αγώνες και όχι με συνδιαλλαγή, με οργάνωση και αντίσταση στους χώρους εργασίας και όχι με τη λογική της ανάθεσης.
Είναι απαραίτητο να ξεκαθαριστεί ο ταξικός χαρακτήρας της επίθεσης, να μην περάσει η αντίληψη ότι το ζήτημα είναι οικονομικό και άρα χρειάζεται εμείς να βρούμε από πού θα έρθουν τα λεφτά. Άλλωστε σε αυτό το ερώτημα την απάντηση την έχουν έτοιμη, λεφτά δεν υπάρχουν. Οι εργαζόμενοι ξέρουν όμως ότι κάτω από την πίεση των αγώνων τους και όταν στριμώχνεται η κυβέρνηση, λεφτά βρίσκονται και ξαφνικά η οικονομία “αντέχει”! Όλη αυτή η διαδικασία είναι αναγκαία για να ανατραπεί το κλίμα της ηττοπάθειας, του ωχαδερφισμού και της ανάθεσης στους εργασιακούς χώρους, για να μπορέσει να υπάρξει η επόμενη μαζική αγωνιστική απάντηση στα μέτρα κυβέρνησης- ΕΕ- ΔΝΤ. Και αν ισχύει η εκτίμηση που κάναμε στην αρχή, ότι δηλαδή η κυβέρνηση θέλει να περάσει το νέο ασφαλιστικό, τότε γίνεται και κατανοητό ότι δεν θα είναι μια εύκολη μάχη, της μιας ριξιάς ή της 48ωρης απεργίας που θα γίνει όποτε κατατεθεί προς ψήφιση το ασφαλιστικό, γιατί τέτοιες λογικές μόνο περισσότερη απογοήτευση φέρνουν στους εργαζόμενους. Θα είναι ένας αγώνας κατά τον οποίο οι εργαζόμενοι, με επιμονή και διάρκεια, θα αναμετρηθούν με το σύστημα, με αιχμή την υπεράσπιση του δικαιώματος στην κοινωνική ασφάλιση και τη σύνταξη.
Προλεταριακή Σημαία
