Σε στιγμές μεγάλης-και ίσως άμετρης πολιτικοποίησης-είχε βγει ως
αντίδραση το σύνθημα «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά».
Δυστυχώς, πολλοί πήραν τοις μετρητοίς αυτό το σύνθημα και το έκαναν
οδηγό στην ζωή τους, ξεχνώντας συλλογικότητες, διεκδικήσεις, αγώνες,
αιτήματα, συνθήματα…
Όμως, η ζωή είναι αμείλικτη και, θέλοντας και μη, μας βάζει μπροστά στην πραγματικότητα που μας προκαλεί αυτός ο άτιμος ιμπεριαλισμός. Από την μια έχουμε την οικονομική κρίση που μαστίζει-και-την χώρα μας, μια κρίση που δεν δημιουργήθηκε τόσο επειδή κάποιοι στην Ελλάδα έτρωγαν, αλλά ως αποτέλεσμα την κίνησης κεφαλαίων, διαμαχών για αγορές και ξεζούμισμα του πλούτου του ελληνικού λαού. Από την άλλη έχουμε τα κύματα των προσφύγων που σπεύδουν να ξεφύγουν από τον θάνατο, την καταστροφή και τον διαμελισμό μια ολόκληρης περιοχής της Ασίας, από το Αφγανιστάν ως την Συρία. Τέλος, νιώθουμε όλο και πιο κοντά την ανάσα των πολεμικών επιχειρήσεων. Πέρα από την Συρία που φλέγεται, έχουμε τον αγώνα του κουρδικού λαού, τους λεονταρισμούς της Τουρκίας απέναντι στην ρωσική αρκούδα, την σύγκρουση στην Ουκρανία και, πρόσφατα την απόφαση να σουλατσάρουν ΝΑΤΟϊκά καράβια στο Αιγαίο πέλαγος.
Είναι φανερό ότι όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται με την μοναξιά. Το μεγάλο κύμα αλληλεγγύης στου πρόσφυγες, με την προσφορά από το υστέρημα ενός χειμαζόμενου λαού, είναι δείκτης για το τι μπορούμε να κάνουμε. Όλοι όσοι έχουν βοηθήσει, με οποιονδήποτε τρόπο τα χελιδόνια που έρχονται από την Ανατολή, νιώθουν τα αισθήματα της χαράς, της συνεργασίας, της δυνατότητας να στηρίζεται ο ένας στον άλλον. Όλα αυτά είναι δείγματα ότι μπορούμε να «ψηλώσουμε» λίγο το μπόι της ανθρωπότητας.
Όμως, το κίνημα της αλληλεγγύης και της προσφοράς, όσο σημαντικό κι αν είναι, δεν είναι από μόνο του αρκετό. Δεν είναι ο στόχος μας να στείλουμε με ασφάλεια «γκασταρμπάιτερ» στην Γερμανία. Ο στόχος μας είναι να πάψει η αιτία που γεννά τους πρόσφυγες. Και η αιτία αυτήν δεν είναι παρά ο πόλεμος.
Για οποιονδήποτε στοιχειωδώς σοβαρό παρατηρητή της κατάστασης, ο πόλεμος στην Συρία είναι πόλεμος συμφερόντων. Ρώσοι, Αμερικάνοι, Τούρκοι, Σαουδάραβες έρχονται να προστεθούν στις εμφύλιες διαμάχες για το καθεστώς Άσαντ, στους Τζιχαντιστές και στους Κούρδους αντάρτες. Ο πόλεμος αυτός έρχεται να προστεθεί στην διαμάχη για την λευτεριά της Παλαιστίνης και στους απελευθερωτικούς δήθεν πολέμους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Είναι ένας πόλεμος ιμπεριαλιστικός, όπως τον έχει περιγράψει ο Λένιν εδώ και εκατό χρόνια και καθόλου ένας αμυντικός ή εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος. Και ως τέτοιον πόλεμο οφείλουμε να παλέψουμε να σταματήσουμε.
Είμαι σίγουρος ότι ήδη ακούω τα ερωτήματα. Άντε, κι ας πούμε ότι η περιγραφή της κατάστασης είναι σωστή. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς απέναντι σε πάνοπλους στρατούς, απέναντι στους ισχυρούς; Μπορούμε εμείς να αποτρέψουμε τον πόλεμο; Δεν θα αναφερθώ εδώ σε κινήματα που σε άλλες εποχές τερμάτισαν ή απέτρεψαν πολέμους, θα προσπαθήσω να δείξω ότι η πάλη ενάντια σε ιμπεριαλισμό και πόλεμο είναι σημερινό καθήκον ζωής.
Είναι ανάγκη γιατί είναι πολύ πιθανό ο πόλεμος να πλησιάσει και στην δικιά μας γειτονιά, αν εμπλακεί πχ το ΝΑΤΟ ή η Τουρκία σε πολεμικές επιχειρήσεις. Και τότε οι πρόσφυγες που θα έρχονται στην χώρα μας θα είναι πολλαπλάσιοι.
Είναι ανάγκη γιατί σε μια τόσο έκρυθμη κατάσταση κανείς δεν είναι σίγουρος ότι και η χώρα μας δεν θα μπει σε κάποια πολεμική περιπέτεια. Και κανείς δεν θέλει να είμαστε εμείς πια αυτοί που θα δείχνουν ξένα κανάλια ως πρόσφυγες που προσπαθούν να φύγουν από την κατεστραμμένη χώρα τους.
Είναι ανάγκη να δείχνουμε τους υπαίτιους του πολέμου, τους ιμπεριαλιστές, τις χώρες που θέλουν να πλασαριστούν ως περιφερειακές δυνάμεις και ντόπιους βασιλίσκους, δικτατορίσκους και τύραννους.
Είναι ανάγκη να σταματήσει η Ελλάδα να προσφέρει γη, θάλασσα και αέρα στους εμπόρους του θανάτου και στις πολεμικές τους μηχανές, να μην γίνει ορμητήριο βομβαρδιστικών και πολεμικών πλοίο. Είναι ανάγκη να ζητούμε την έξοδο από τους μηχανισμούς αυτούς, όπως την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ
Είναι ανάγκη να διαδηλώνουμε συχνά ενάντια στους ιμπεριαλιστές, να προβάλουμε με εκδηλώσεις, προβολές ταινιών, εκθέσεις φωτογραφίας και άλλους τρόπους τα αποτελέσματα των πολέμων. Είναι ανάγκη να βοηθάμε τα θύματα του πολέμου.
Είναι ανάγκη να απομονώσουμε εθνικιστικές και ξενοφοβικές φωνές, να προβάλουμε με κάθε τρόπο την Ειρήνη, την φιλία των λαών, να κηρύξουμε κι εμείς με την σειρά μας πόλεμο στον πόλεμο. Είναι ανάγκη να ενώσουμε τις φωνές μας με αυτές άλλων λαών για ειρήνη.
Γνωρίζω φυσικά ότι όλα αυτά δεν είναι ούτε εύκολα, ούτε άμεσα ορατά σε καιρούς αδράνειας. Όμως πιστεύω ότι μπορούμε να πετύχουμε πολλά. Αρκεί να αποφασίσουμε να αφήσουμε πίσω την μοναξιά μας.
Κώστας Μιχαλάκης, φιλόλογος
Μέλος Δ.Σ. ΕΛΜΕ Τρικάλων
Μέλος της Αγωνιστικής Κίνησης Εκπαιδευτικών Τρικάλων
Όμως, η ζωή είναι αμείλικτη και, θέλοντας και μη, μας βάζει μπροστά στην πραγματικότητα που μας προκαλεί αυτός ο άτιμος ιμπεριαλισμός. Από την μια έχουμε την οικονομική κρίση που μαστίζει-και-την χώρα μας, μια κρίση που δεν δημιουργήθηκε τόσο επειδή κάποιοι στην Ελλάδα έτρωγαν, αλλά ως αποτέλεσμα την κίνησης κεφαλαίων, διαμαχών για αγορές και ξεζούμισμα του πλούτου του ελληνικού λαού. Από την άλλη έχουμε τα κύματα των προσφύγων που σπεύδουν να ξεφύγουν από τον θάνατο, την καταστροφή και τον διαμελισμό μια ολόκληρης περιοχής της Ασίας, από το Αφγανιστάν ως την Συρία. Τέλος, νιώθουμε όλο και πιο κοντά την ανάσα των πολεμικών επιχειρήσεων. Πέρα από την Συρία που φλέγεται, έχουμε τον αγώνα του κουρδικού λαού, τους λεονταρισμούς της Τουρκίας απέναντι στην ρωσική αρκούδα, την σύγκρουση στην Ουκρανία και, πρόσφατα την απόφαση να σουλατσάρουν ΝΑΤΟϊκά καράβια στο Αιγαίο πέλαγος.
Είναι φανερό ότι όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται με την μοναξιά. Το μεγάλο κύμα αλληλεγγύης στου πρόσφυγες, με την προσφορά από το υστέρημα ενός χειμαζόμενου λαού, είναι δείκτης για το τι μπορούμε να κάνουμε. Όλοι όσοι έχουν βοηθήσει, με οποιονδήποτε τρόπο τα χελιδόνια που έρχονται από την Ανατολή, νιώθουν τα αισθήματα της χαράς, της συνεργασίας, της δυνατότητας να στηρίζεται ο ένας στον άλλον. Όλα αυτά είναι δείγματα ότι μπορούμε να «ψηλώσουμε» λίγο το μπόι της ανθρωπότητας.
Όμως, το κίνημα της αλληλεγγύης και της προσφοράς, όσο σημαντικό κι αν είναι, δεν είναι από μόνο του αρκετό. Δεν είναι ο στόχος μας να στείλουμε με ασφάλεια «γκασταρμπάιτερ» στην Γερμανία. Ο στόχος μας είναι να πάψει η αιτία που γεννά τους πρόσφυγες. Και η αιτία αυτήν δεν είναι παρά ο πόλεμος.
Για οποιονδήποτε στοιχειωδώς σοβαρό παρατηρητή της κατάστασης, ο πόλεμος στην Συρία είναι πόλεμος συμφερόντων. Ρώσοι, Αμερικάνοι, Τούρκοι, Σαουδάραβες έρχονται να προστεθούν στις εμφύλιες διαμάχες για το καθεστώς Άσαντ, στους Τζιχαντιστές και στους Κούρδους αντάρτες. Ο πόλεμος αυτός έρχεται να προστεθεί στην διαμάχη για την λευτεριά της Παλαιστίνης και στους απελευθερωτικούς δήθεν πολέμους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ σε Αφγανιστάν και Ιράκ. Είναι ένας πόλεμος ιμπεριαλιστικός, όπως τον έχει περιγράψει ο Λένιν εδώ και εκατό χρόνια και καθόλου ένας αμυντικός ή εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος. Και ως τέτοιον πόλεμο οφείλουμε να παλέψουμε να σταματήσουμε.
Είμαι σίγουρος ότι ήδη ακούω τα ερωτήματα. Άντε, κι ας πούμε ότι η περιγραφή της κατάστασης είναι σωστή. Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς απέναντι σε πάνοπλους στρατούς, απέναντι στους ισχυρούς; Μπορούμε εμείς να αποτρέψουμε τον πόλεμο; Δεν θα αναφερθώ εδώ σε κινήματα που σε άλλες εποχές τερμάτισαν ή απέτρεψαν πολέμους, θα προσπαθήσω να δείξω ότι η πάλη ενάντια σε ιμπεριαλισμό και πόλεμο είναι σημερινό καθήκον ζωής.
Είναι ανάγκη γιατί είναι πολύ πιθανό ο πόλεμος να πλησιάσει και στην δικιά μας γειτονιά, αν εμπλακεί πχ το ΝΑΤΟ ή η Τουρκία σε πολεμικές επιχειρήσεις. Και τότε οι πρόσφυγες που θα έρχονται στην χώρα μας θα είναι πολλαπλάσιοι.
Είναι ανάγκη γιατί σε μια τόσο έκρυθμη κατάσταση κανείς δεν είναι σίγουρος ότι και η χώρα μας δεν θα μπει σε κάποια πολεμική περιπέτεια. Και κανείς δεν θέλει να είμαστε εμείς πια αυτοί που θα δείχνουν ξένα κανάλια ως πρόσφυγες που προσπαθούν να φύγουν από την κατεστραμμένη χώρα τους.
Είναι ανάγκη να δείχνουμε τους υπαίτιους του πολέμου, τους ιμπεριαλιστές, τις χώρες που θέλουν να πλασαριστούν ως περιφερειακές δυνάμεις και ντόπιους βασιλίσκους, δικτατορίσκους και τύραννους.
Είναι ανάγκη να σταματήσει η Ελλάδα να προσφέρει γη, θάλασσα και αέρα στους εμπόρους του θανάτου και στις πολεμικές τους μηχανές, να μην γίνει ορμητήριο βομβαρδιστικών και πολεμικών πλοίο. Είναι ανάγκη να ζητούμε την έξοδο από τους μηχανισμούς αυτούς, όπως την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ
Είναι ανάγκη να διαδηλώνουμε συχνά ενάντια στους ιμπεριαλιστές, να προβάλουμε με εκδηλώσεις, προβολές ταινιών, εκθέσεις φωτογραφίας και άλλους τρόπους τα αποτελέσματα των πολέμων. Είναι ανάγκη να βοηθάμε τα θύματα του πολέμου.
Είναι ανάγκη να απομονώσουμε εθνικιστικές και ξενοφοβικές φωνές, να προβάλουμε με κάθε τρόπο την Ειρήνη, την φιλία των λαών, να κηρύξουμε κι εμείς με την σειρά μας πόλεμο στον πόλεμο. Είναι ανάγκη να ενώσουμε τις φωνές μας με αυτές άλλων λαών για ειρήνη.
Γνωρίζω φυσικά ότι όλα αυτά δεν είναι ούτε εύκολα, ούτε άμεσα ορατά σε καιρούς αδράνειας. Όμως πιστεύω ότι μπορούμε να πετύχουμε πολλά. Αρκεί να αποφασίσουμε να αφήσουμε πίσω την μοναξιά μας.
Κώστας Μιχαλάκης, φιλόλογος
Μέλος Δ.Σ. ΕΛΜΕ Τρικάλων
Μέλος της Αγωνιστικής Κίνησης Εκπαιδευτικών Τρικάλων
