Με μια οργανωμένη στρατιωτική επιχείρηση, μεγαλύτερη από εκείνη της εισβολής του Αττίλα στην Κύπρο, το φασιστικό τούρκικο κράτος επιχειρεί να ισοπεδώσει το κουρδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα. Ο δήθεν «δημοκρατικός» Ερντογάν, που εμφανιζόταν ως υπερασπιστής των λαών της Παλαιστίνης και της Συρίας και αποθεώνονταν ως παράδειγμα του «μετριοπαθούς Ισλάμ» από διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (βλέπε Δούρου), αποδεικνύει ότι είναι ένας κοινός σφαγέας.
Στριμωγμένο το τουρκικό κράτος εδώ και καιρό, μην μπορώντας να εξασφαλίσει το ΟΚ του μεγάλου αφεντικού, είχε βρεθεί σε γεωπολιτικό αδιέξοδο. Η παλιά, γνώριμη και σε μας, τακτική της Τουρκίας, η τυχοδιωκτική δημιουργία τετελεσμένων, είτε με την εισβολή στο Ιράκ είτε με ανταλλαγή πυρών με το συριακό στρατό είτε με την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, δεν μπορούσαν να αναστρέψουν την πορεία των γεγονότων. Η λεγόμενη «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων», δηλαδή η αίτηση για εισβολή στο έδαφος της Συρίας, σκόνταψε στους γενικούς γεωπολιτικούς συσχετισμούς ΗΠΑ-Ρωσίας. Η ύπουλη, κάτω από το τραπέζι συμμαχία με το Ισλαμικό Κράτος έπιασε τα όρια της, όπως και η κολλεγιά με το φεουδαρχικό ιρακινό Κουρδιστάν. Και οι τελευταίες ειδήσεις από το συριακό μέτωπο για υποχώρηση του ΙΚ και δημιουργία χώρου για τους κούρδους μαχητές ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και αποδείχτηκε περίτρανα ποιος ήταν ο πραγματικός στόχος του τουρκικού κράτους από την αρχή.
Στρατός, αστυνομία, φασίστες του ΑΚΡ και παρακρατικοί, ειδικές δυνάμεις, όλο το σκυλολόι έπεσε με μανία ιδιαίτερα πάνω στις πόλεις του Ντιγιάμπαγκιρ και της Τσιζρέ, με σκοπό να λυγίσουν το λαό και να τις ισοπεδώσουν. Η αντίσταση των Κούρδων αποδείχθηκε παλλαϊκή. Μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού, χιλιάδες λαού ενώθηκαν στις Μονάδες Λαϊκής Αμυνας, σε πολιτοφυλακές και σε κάθε είδους λαϊκές συσπειρώσεις. Και αποφάσισαν να πολεμήσουν με το όπλο στο χέρι. Η απαγόρευση κυκλοφορίας που επέβαλλε ο στρατός αποδείχθηκε όχι τέλος, αλλά ξεκίνημα της σφαγής: με το πρόσχημα της απαγόρευσης ισοπεδώθηκαν ολόκληρες γειτονιές. Οι εικόνες καταστροφής δεν έχουν σε τίποτε να ζηλέψουν από τις πόλεις της Συρίας: τρυπημένα κτίρια, πτώματα στους δρόμους, γυναικόπαιδα νεκρά. Ο πληθυσμός αναγκάστηκε να μετακινηθεί μαζικά.
Ο στόχος της επιχείρησης είναι προφανής: εκτιμώντας ότι ο πολιτικός έλεγχος στις μεγάλες πόλεις του τουρκικού Κουρδιστάν, και ειδικά στο Ντιγιάρμπαγκιρ, είναι πλέον αδύνατος, αποφασίστηκε η εκκαθάριση και ο διωγμός. Και φυσικά, όταν παρθεί μια απόφαση με τέτοια χαρακτηριστικά, τα εγκλήματα είναι η άμεση κατάληξη: οι κηδείες των θυμάτων γίνονται διαδηλώσεις που χτυπιούνται. Και το κράτος απαγορεύει στις οικογένειες να μαζεύουν τους νεκρούς τους, μη διστάζοντας να ανοίγει πυρ σε μητέρες με λευκές σημαίες που πάνε να μαζέψουν τα παιδιά τους. Οι γυναίκες αποδεικνύονται σε πολλούς τομείς ατρόμητη πρωτοπορία της Αντίστασης. Δεκάδες είναι οι εικόνες από τις κούρδισσες μάνες που μπαίνουν μπροστά στα πολυβόλα. Δεκάδες είναι οι εικόνες με τις νεαρές γυναίκες και τα τουφέκια τους. Και έχουν αναλάβει το σκοπό της, με κάθε τρόπο, εμψύχωσης του λαού.
Γίνεται, λοιπόν, φανερό, ότι από τη Ροζάβα και περιοχές του Ιράκ και την Συρίας, μέχρι το εσωτερικό του τουρκικού κράτος, ένας ολόκληρος λαός ενωμένος μάχεται για την λευτεριά του. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να μπει σε κανένα ζύγι και είναι χρέος κάθε δημοκρατικού ανθρώπου να αποκαλύψει τις σφαγές και να συμπαρασταθεί. Η όποια πολιτική κριτική στην ηγεσία του PKK δεν μπορεί να παραγνωρίζει αυτή την αλήθεια και την ανάγκη, ούτε το γεγονός ότι μέσα στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα οι λαϊκές δυνάμεις αυτή τη στιγμή έχουν συσπειρωθεί με ένα μαχόμενο, δημοκρατικό, και κοινωνικό πρόσημο.
Μαζί, όμως, με την αλληλεγγύη, δεν μπορεί να προσπερνιέται η τυχοδιωκτική πολιτική της ηγεσίας του PKK, που τρέφει την αυταπάτη ότι θα μπει προστάτης ο μεγαλύτερος σφαγέας των λαών. Τόσο το κούρδικο, όσο και το Παλαιστινιακό κίνημα έχουν, δυστυχώς, πλήθος μαύρων σελίδων και προδοσιών. Και αυτή ακόμα η κατάμαυρη σελίδα που βλέπουμε, φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων.
Κ.Κ.
Προλεταριακή Σημαία
Στριμωγμένο το τουρκικό κράτος εδώ και καιρό, μην μπορώντας να εξασφαλίσει το ΟΚ του μεγάλου αφεντικού, είχε βρεθεί σε γεωπολιτικό αδιέξοδο. Η παλιά, γνώριμη και σε μας, τακτική της Τουρκίας, η τυχοδιωκτική δημιουργία τετελεσμένων, είτε με την εισβολή στο Ιράκ είτε με ανταλλαγή πυρών με το συριακό στρατό είτε με την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους, δεν μπορούσαν να αναστρέψουν την πορεία των γεγονότων. Η λεγόμενη «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων», δηλαδή η αίτηση για εισβολή στο έδαφος της Συρίας, σκόνταψε στους γενικούς γεωπολιτικούς συσχετισμούς ΗΠΑ-Ρωσίας. Η ύπουλη, κάτω από το τραπέζι συμμαχία με το Ισλαμικό Κράτος έπιασε τα όρια της, όπως και η κολλεγιά με το φεουδαρχικό ιρακινό Κουρδιστάν. Και οι τελευταίες ειδήσεις από το συριακό μέτωπο για υποχώρηση του ΙΚ και δημιουργία χώρου για τους κούρδους μαχητές ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Και αποδείχτηκε περίτρανα ποιος ήταν ο πραγματικός στόχος του τουρκικού κράτους από την αρχή.
Στρατός, αστυνομία, φασίστες του ΑΚΡ και παρακρατικοί, ειδικές δυνάμεις, όλο το σκυλολόι έπεσε με μανία ιδιαίτερα πάνω στις πόλεις του Ντιγιάμπαγκιρ και της Τσιζρέ, με σκοπό να λυγίσουν το λαό και να τις ισοπεδώσουν. Η αντίσταση των Κούρδων αποδείχθηκε παλλαϊκή. Μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού, χιλιάδες λαού ενώθηκαν στις Μονάδες Λαϊκής Αμυνας, σε πολιτοφυλακές και σε κάθε είδους λαϊκές συσπειρώσεις. Και αποφάσισαν να πολεμήσουν με το όπλο στο χέρι. Η απαγόρευση κυκλοφορίας που επέβαλλε ο στρατός αποδείχθηκε όχι τέλος, αλλά ξεκίνημα της σφαγής: με το πρόσχημα της απαγόρευσης ισοπεδώθηκαν ολόκληρες γειτονιές. Οι εικόνες καταστροφής δεν έχουν σε τίποτε να ζηλέψουν από τις πόλεις της Συρίας: τρυπημένα κτίρια, πτώματα στους δρόμους, γυναικόπαιδα νεκρά. Ο πληθυσμός αναγκάστηκε να μετακινηθεί μαζικά.
Ο στόχος της επιχείρησης είναι προφανής: εκτιμώντας ότι ο πολιτικός έλεγχος στις μεγάλες πόλεις του τουρκικού Κουρδιστάν, και ειδικά στο Ντιγιάρμπαγκιρ, είναι πλέον αδύνατος, αποφασίστηκε η εκκαθάριση και ο διωγμός. Και φυσικά, όταν παρθεί μια απόφαση με τέτοια χαρακτηριστικά, τα εγκλήματα είναι η άμεση κατάληξη: οι κηδείες των θυμάτων γίνονται διαδηλώσεις που χτυπιούνται. Και το κράτος απαγορεύει στις οικογένειες να μαζεύουν τους νεκρούς τους, μη διστάζοντας να ανοίγει πυρ σε μητέρες με λευκές σημαίες που πάνε να μαζέψουν τα παιδιά τους. Οι γυναίκες αποδεικνύονται σε πολλούς τομείς ατρόμητη πρωτοπορία της Αντίστασης. Δεκάδες είναι οι εικόνες από τις κούρδισσες μάνες που μπαίνουν μπροστά στα πολυβόλα. Δεκάδες είναι οι εικόνες με τις νεαρές γυναίκες και τα τουφέκια τους. Και έχουν αναλάβει το σκοπό της, με κάθε τρόπο, εμψύχωσης του λαού.
Γίνεται, λοιπόν, φανερό, ότι από τη Ροζάβα και περιοχές του Ιράκ και την Συρίας, μέχρι το εσωτερικό του τουρκικού κράτος, ένας ολόκληρος λαός ενωμένος μάχεται για την λευτεριά του. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να μπει σε κανένα ζύγι και είναι χρέος κάθε δημοκρατικού ανθρώπου να αποκαλύψει τις σφαγές και να συμπαρασταθεί. Η όποια πολιτική κριτική στην ηγεσία του PKK δεν μπορεί να παραγνωρίζει αυτή την αλήθεια και την ανάγκη, ούτε το γεγονός ότι μέσα στο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα οι λαϊκές δυνάμεις αυτή τη στιγμή έχουν συσπειρωθεί με ένα μαχόμενο, δημοκρατικό, και κοινωνικό πρόσημο.
Μαζί, όμως, με την αλληλεγγύη, δεν μπορεί να προσπερνιέται η τυχοδιωκτική πολιτική της ηγεσίας του PKK, που τρέφει την αυταπάτη ότι θα μπει προστάτης ο μεγαλύτερος σφαγέας των λαών. Τόσο το κούρδικο, όσο και το Παλαιστινιακό κίνημα έχουν, δυστυχώς, πλήθος μαύρων σελίδων και προδοσιών. Και αυτή ακόμα η κατάμαυρη σελίδα που βλέπουμε, φέρει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του ΝΑΤΟ και των Αμερικάνων.
Κ.Κ.
Προλεταριακή Σημαία
