Αντίσταση στα Γιάννενα


Σάββατο 4 Ιουνίου 2016

Η ΜΠΠΕ, ιστορικό βήμα στην πάλη του κομμουνιστικού κινήματος.

Η ανάγκη της μελέτης, της κατανόησης, της ανάδειξης και εκλαΐκευσης της ΜΠΠΕ δεν είναι ένα ακαδημαϊκό ζήτημα ή ένα ζήτημα απόδοσης της οφειλόμενης τιμής στην Ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος. Η κατανόηση των όρων, εσωτερικών και διεθνών, στη βάση των οποίων ξέσπασε αυτή η πρωτόγνωρη επανάσταση, των στόχων που έθεσε και πάλεψε, του περιεχομένου και των μορφών που ανέδειξε σε όλα τα πεδία και επίπεδα, των αδυναμιών της και των ορίων που δεν ξεπέρασε, όλα αυτά αποτελούν αναπόσπαστα ζητήματα των πολιτικών καθηκόντων και αναγκών που βάζει η σημερινή κατάσταση για την επαναστατική κομμουνιστική υπόθεση. Για τις δυνάμεις εκείνες που δεν υπέγραψαν το «τέλος της Ιστορίας» το ’89-91 και συνέχισαν και συνεχίζουν να θεωρούν πως αυτή γράφεται από τους εργάτες και τους λαούς. Για τις δυνάμεις εκείνες δηλαδή που απέναντι στην ήττα του κομμουνιστικού κινήματος δεν έσπευσαν να συνταχθούν ανοιχτά με τη λασπολογία και την κατασυκοφάντηση του συστήματος ενάντια στις επαναστατικές εφόδους των μαζών του 20ού αιώνα ή να γίνουν «κανονικοί αριστεροί», αλλά ούτε να στρουθοκαμηλίσουν απέναντι στα πραγματικά δεδομένα. Αλλά, αντίθετα, επιμένουν από τις εφόδους αυτές να αντλήσουν απαντήσεις και συμπεράσματα για τα αίτια της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και να τα εντάξουν στη γραμμή και τη φυσιογνωμία της σημερινής πάλης τους. Αποτελεί αυτή η προσπάθεια απαράβατο και αναγκαίο όρο για να φωτιστεί ξανά και με σημερινούς όρους το όραμα της επαναστατικής σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής προοπτικής των μαζών και να τροφοδοτηθεί έτσι η αντίσταση, η διεκδίκηση και η πάλη στα δεδομένα του σημερινού συσχετισμού.
Η ιδιαίτερη δική μας προσπάθεια και κατεύθυνση, ο «δικός μας δρόμος» -πρόταση και πολιτική κατεύθυνση για την εργατική τάξη και το λαό της χώρας μας- είναι διαλεκτικά δεμένος με αυτή την αναγκαιότητα, με την οποία εξάλλου αναμετριόμαστε ήδη από την 4η Συνδιάσκεψή μας (1992). Σε αυτή την προσπάθεια εντάσσεται και η όλη κίνησή μας με αφορμή τα 50χρονα της ΜΠΠΕ, η οποία ΜΠΠΕ παρουσιάζει και μια κρίσιμη ιδιαιτερότητα. Από τη μια αποτελεί την «τελευταία αιχμή» (μέχρι σήμερα) των απαντήσεων που επιχείρησε το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα απέναντι στη ρεβιζιονιστική στροφή και την καπιταλιστική παλινόρθωση, εμπεριέχει έναν ολόκληρο πλούτο ζητημάτων (φιλοσοφικών, θεωρητικών, ιδεολογικών, πολιτικών, πρακτικών) σχετικά με το τιτάνιο έργο που απαιτείται από τις μάζες σε όλη την ιστορική μεταβατική φάση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της κοινωνίας. Από την άλλη, όχι μόνο συνάντησε από την πρώτη της στιγμή ποταμούς συκοφαντίας από τον ιμπεριαλισμό, το σοσιαλιμπεριαλισμό και την παγκόσμια αντίδραση, αλλά και με βάση την εξέλιξη του συσχετισμού που υπήρξε στα επόμενα χρόνια -και με δεδομένο ότι δεν απέτρεψε τελικά την καπιταλιστική παλινόρθωση στην Κίνα- η σκυτάλη της δεν βρήκε παραλήπτες! Ο πλούτος της, τα διδάγματά της, οι δρόμοι που άνοιξε παραμένουν κατά βάση ανεξερεύνητοι και αναξιοποίητοι!

Οι στόχοι της ΜΠΠΕ και οι αντίπαλοί της
Καταρχάς και για να προσδιορίσουμε από «το πρόβλημα», τους στόχους της ΜΠΠΕ, για το ότι υπήρχε αντίπαλος της επανάστασης δεν υπάρχει καμιά και από κανέναν πραγματική αμφισβήτηση! Αντίπαλος που δεν εκδήλωνε μόνο επιφυλάξεις ή ενστάσεις για το προχώρημα της πάλης στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Αλλά αντίπαλος μορφοποιημένος και στο πολιτικό επίπεδο πια (κόμμα και κράτος) με κανάλια επικοινωνίας οπωσδήποτε με τους σοβιετικούς ρεβιζιονιστές και σε μια πορεία (φάνηκε αυτό στη διάρκεια της ΜΠΠΕ) και με τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές. Και, κυρίως, αντίπαλος που είχε διαμορφώσει πολιτική γραμμή (με θεωρητική-φιλοσοφική αναφορά, για αυτό εξάλλου και η φιλοσοφική αντιπαράθεση που αναφέραμε) η οποία είχε κοινωνική βάση (που εν δυνάμει θα ήταν μεγαλύτερη) για να απευθυνθεί και να στηριχθεί.
Ακριβώς σε σχέση με το ζήτημα αυτής της εν δυνάμει διευρυνόμενης υπέρ του καπιταλιστικού δρόμου κοινωνικής βάσης και για την υπεράσπιση αυτής της εκδοχής των εξελίξεων, οι κινέζοι ρεβιζιονιστές συγκρότησαν τη θεωρία της «σύνθετης οικονομικής βάσης», δηλαδή τη θεωρία σύμφωνα με την οποία «η οικονομική βάση της κρατικής εξουσίας σοσιαλιστικού τύπου περιλάμβανε το σοσιαλιστικό μαζί με τον καπιταλιστικό τομέα, όπως επίσης και τον τομέα της ατομικής αγροτικής ιδιοκτησίας». Το διά ταύτα αυτής της θέσης (που μπορεί κανείς να τη δει και με «αθώα» ματιά στο βαθμό που διαπιστώνει κάτι που αντικειμενικά ισχύει αρχικά στην επανάσταση και οπωσδήποτε ήταν η συνθήκη της Νέας Δημοκρατίας) ήταν… αμιγώς καπιταλιστικό: «Η παραγωγή της χώρας μας είναι υπανάπτυκτη και καθυστερημένη. Σήμερα τα εργοστάσια που διαχειρίζεται το ιδιωτικό κεφάλαιο δεν είναι πολλά, αντίθετα είναι πολύ λίγα. Τώρα όχι μόνο πρέπει να επιτραπεί στον ιδιωτικό καπιταλισμό να υπάρχει, αλλά επιβάλλεται η ενθάρρυνση και η ανάπτυξή του». Με τη σύγκρουση και την απόρριψη τέτοιων και ανάλογων θέσεων καταπιάνονται τα άρθρα στο «Οι 3 μεγάλες διαμάχες» και η αναφορά μας γίνεται μόνο ενδεικτικά για να καταφανεί με τι και ποιους ήρθε να τα βάλει η ΜΠΠΕ.
Όμως ταυτόχρονα χρειάζεται να πούμε πως η ΜΠΠΕ, εκτός από τους ανοιχτούς εχθρούς του σοσιαλιστικού δρόμου και της δικτατορίας του προλεταριάτου, ήρθε να τα βάλει και με την ίδια την επανάσταση! Αυτή που νίκησε και απελευθέρωσε την Κίνα το 1949, αυτήν που είχε την εξουσία στη χώρα αυτή, έχοντας διώξει τους ιμπεριαλιστές, έχοντας συντρίψει τη φεουδαρχία και τη μεγαλοαστική τάξη! «Ήρθε να τα βάλει» με τις ανεπάρκειες και τις αδυναμίες της! Ήρθε όχι μόνο να καταγγείλει και να αρνηθεί τον καπιταλιστικό δρόμο που στήριζαν και προωθούσαν οι Λιου Σάο Σι, Τενγκ Χσιάο Πινγκ και πολλοί άλλοι, αλλά και να δώσει απαντήσεις στα πολλά και πραγματικά ερωτήματα και σε όλα τα πεδία της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής για το πώς μπορεί να προωθηθεί ο σοσιαλιστικός δρόμος. Γιατί βέβαια οι ρεβιζιονιστές είχαν το παρελθόν με το μέρος τους. Είχαν έτοιμες απαντήσεις για το πώς χτίζεται και αναπτύσσεται μια καπιταλιστική κοινωνία. Και είχαν –αν και αυτό δεν ήταν διεθνώς αντιληπτό εκείνη την εποχή- με το μέρος τους επίσης το διεθνή συσχετισμό που εξελισσόταν ολοένα πιο αρνητικά για την επαναστατική υπόθεση. Από την άλλη, οι κομμουνιστές έπρεπε μέσα σε αυτό το συσχετισμό των απειλών, των εκβιασμών και των πιέσεων που αντιμετώπιζε η Κίνα να βγάλουν νέες δυνάμεις και νέες απαντήσεις μέσα από την επανάσταση και για να συνεχίσει η επανάσταση. Έπρεπε, για παράδειγμα –γιατί επέλεγαν να στηρίζονται στις δικές τους δυνάμεις και απέρριπταν την τεχνολογική αλλά και κάθε είδους εξάρτηση- να βρουν τρόπο να μετατρέπουν τους ρύπους των διυλιστηρίων που έπνιγαν τη Σανγκάη σε πρώτες ύλες για τα υφαντουργεία και τα εργοστάσια πλαστικών και φαρμάκων. Έπρεπε –ένα άλλο παράδειγμα- όχι μόνο να αρνηθούν το σύστημα των πριμ και των βραβείων στην παραγωγή, τη διεύθυνσή της από ένα στρώμα στελεχών και ειδικών, αλλά και να συγκροτήσουν τους όρους για να διαμορφωθεί ο «παραγωγικός συλλογικός εργάτης» και ακόμα περισσότερο: να είναι ο ίδιος ο εργάτης και «κόκκινος και ειδικός» ή, όπως αλλιώς έχει ονομαστεί, «συνδυασμένος εργάτης». Αυτό επιχείρησε η ΜΠΠΕ στα και με τα «εργοστασιακά Πανεπιστήμια», με όλη την τεράστια κίνηση που έφερνε «τον κόσμο του εποικοδομήματος κάτω στην οικονομική βάση» ή, αντίστροφα, που «έβαζε τον κόσμο της δουλειάς (εργάτες, φτωχούς αγρότες) μέσα στο εποικοδόμημα» με σάρκα και οστά και με την κατεύθυνση να ασκηθεί από τους ίδιους η προλεταριακή πολιτική μέσα στο εποικοδόμημα.
Συνοπτικά, εξαπολύοντας τη ΜΠΠΕ ο Μάο και οι κινέζοι επαναστάτες κομμουνιστές επιδίωξαν να απαντήσουν στο πώς θα προχωρήσει η επανάσταση, στο πώς θα ενισχυθεί η δικτατορία του προλεταριάτου, βάζοντας για λύση και ζητήματα που αφορούσαν την αντίθεση πόλης-χωριού, την αντίθεση πνευματικής-χειρωνακτικής εργασίας. Αυτό ήταν το αναγκαίο περιεχόμενο της «επανάστασης μέσα στην επανάσταση» για να κλείσουν το δρόμο στις δυνάμεις που επιδίωκαν την καπιταλιστική παλινόρθωση, αυτό ήταν και το περιεχόμενο της σύγκρουσης και της πάλης που διεξήχθη στα πλαίσια της ΜΠΠΕ.
Το πρωτόγνωρο και η κύρια πλευρά της ΜΠΠΕ ήταν ότι με αυτό το περιεχόμενο και τη γραμμή της ΜΠΠΕ το προλεταριακό επιτελείο της δεν επιδίωξε μια ζύμωση-αντιπαράθεση στα πλαίσια της ηγεσίας του κόμματος ή έστω μέσα στο κόμμα συνολικά. Αλλά τη γραμμή της ΜΠΠΕ την «έδωσε» πλατιά μέσα στις μάζες και στη βάση αυτής της γραμμής κινητοποιήθηκαν εκατομμύρια εργάτες, αγρότες, εργαζόμενοι, σπουδαστές. Η επιλογή αυτή οπωσδήποτε αξιοποίησε και την αρνητική εμπειρία από τη δικτατορία του προλεταριάτου στην ΕΣΣΔ και ιδιαίτερα την περίοδο 1936-38 όπου οι απαντήσεις της ηγεσίας (Στάλιν) σε ανάλογα ας πούμε ζητήματα δόθηκαν βασικά με εργαλείο τους μηχανισμούς, με το κόμμα και βέβαια τις μάζες έξω από την αντιπαράθεση. Αυτό βέβαια καθόλου δεν δικαιολογεί τις κατασκευές διαφόρων πλευρών περί αντίθεσης Μάο-Στάλιν που χρησιμοποιούν διάφορα ζητήματα (όπως την καθυστέρηση του ΚΚΚ να πάρει δημόσια θέση για τη στροφή του 20ου Συνεδρίου στην οποία αναφερθήκαμε ή ζητήματα προηγούμενων δεκαετιών για «διαφωνίες» του Στάλιν σχετικά με το χαρακτήρα της κινέζικης επανάστασης.) Όπως επίσης ακριβώς το γεγονός της εξαπόλυσης ενός κινήματος εκατομμυρίων ανθρώπων καθιστά τις εκτιμήσεις που θέλουν να εμφανίσουν τη ΜΠΠΕ ως ένα «παλατιανό πραξικόπημα», μια «σύγκρουση για την εξουσία», ανεδαφικές. Οι απαντήσεις σε αυτές τις εκτιμήσεις (στην πραγματικότητα «εκτιμήσεις») για τη ΜΠΠΕ έχουν να κάνουν είτε με τα συγκεκριμένα ιδεολογικοπολιτικά χαρακτηριστικά και αδιέξοδα των δυνάμεων που τις υποστηρίζουν (π.χ. ΚΚΕ) είτε γενικότερα με την κυρίαρχη σήμερα πια κατεύθυνση της «προσαρμογής-υποταγής» και όπως αυτή έχει αναδειχθεί στο έδαφος της ήττας του κομμουνιστικού κινήματος.

Προλεταριακή Σημαία - http://www.kkeml.gr/