Κάποτε, δηλαδή λίγο πριν και αμέσως μετά την επιβολή του πρώτου
μνημονίου, μέσω της «ενημέρωσης» που μας έκανε ένας ηλιοκαμένος
πρωθυπουργός από το Καστελόριζο, η αιτία της «ελληνικής κακοδαιμονίας»
(δηλαδή, η δημοσιονομική και χρηματοπιστωτική κρίση χρέους, το πρόβλημα
του μη εξυπηρετούμενου δημόσιου χρέους, της μείωσης της πιστοληπτικής
ικανότητας της χώρας, της αύξησης του κόστους δανεισμού και άλλα
τρανταχτά και φανταχτερά που λέγονται από τους επαγγελματίες της
εξαπάτησης) αποδόθηκε στα πεταχτά, με το «εκλαϊκευμένο» επιχείρημα
«μαζί τα φάγαμε». Επίσης, και σε μικρότερο βαθμό, στην «ανικανότητα»
όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων να βάλουν τάξη στα δημοσιοοικονομικά
της χώρας… αφού τα «έτρωγαν από κοινού με τους πολίτες». Επί το
«επιστημονικότερον», οι αιτίες της κρίσης εντοπίζονταν στους υψηλούς
μισθούς και τις μεγάλες συντάξεις, τις υπέρμετρες κοινωνικές δαπάνες –
παροχές, πολύ πάνω από την παραγωγικότητα της εργασίας και τις
δημοσιονομικές – δημογραφικές αντοχές της χώρας. Ακόμη, στην αδυναμία
προσέλκυσης ξένων επενδύσεων που απαιτούν μεταρρυθμίσεις και της
υλοποίησης ενός σοβαρού προγράμματος ευρέων ιδιωτικοποιήσεων. Το σπάταλο
κράτος και ο σπάταλος πολίτης ήταν η αιτία της κρίσης και συνεπώς, και η
λύση του προβλήματος! Οι συνήθεις ανοησίες των κρατούντων, δηλαδή.
Μετά από 6 περίπου χρόνια, αφότου δηλαδή ανέλαβαν οι «ικανοί» του ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ και εφαρμόστηκαν συμφωνίες με «χαριτωμένες» ονομασίες, όπως «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» με την ΕΕ-ΕΚΤ ή «Διακανονισμός Χρηματοδότησης Άμεσης Ετοιμότητας» με το ΔΝΤ, συμφωνίες που έγιναν ευρύτερα γνώστες με το λιγότερο ελκυστικό όνομα «μνημόνια», η μόνη σταθερά στη χώρα είναι οι ανοησίες με τις οποίες συνεχίζουν να μας βομβαρδίζουν. Τα μνημόνια κατάφεραν να αλλάξουν όλα τα υπόλοιπα. Δεν είναι μόνο ότι έριξαν μισθούς, συντάξεις και… κυβερνήσεις. Ότι ανέβασαν την ανεργία, τη φοροληστεία, το κόστος ζωής σε δυσθεώρητα ύψη. Ότι κατάργησαν τις κοινωνικές δαπάνες και ετοιμάζουν τις επόμενες μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις και βεβαίως βεβαίως αναμένουν τις πολυπόθητες ξένες επενδύσεις για να δώσουν τη χαριστική βολή. Είναι ότι η χώρα, πολύ περισσότερο από πριν, μόνο κατ’ όνομα είναι χώρα. Έχει μετατραπεί σε οικόπεδο λεηλασίας και άντλησης κερδών εκ μέρους των ιμπεριαλιστών «δανειστών». Είναι ότι οι κυβερνήσεις, πολύ περισσότερο από πριν, μόνο κατ’ όνομα είναι κυβερνήσεις, στην πραγματικότητα δεν κυβερνούν. Απλά διεκπεραιώνουν όσα τους επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές και εξυπηρετούν μια άρχουσα τάξη εξαρτημένη και υπόδουλη, ώστε να αποταμιεύει τα «τριάκοντα αργύρια» στο εξωτερικό.
Κι αφού επιδείξαμε «αλλαγή συμπεριφοράς και νοοτροπίας», όπως τη ζητούσαν επίμονα οι «δανειστές», η εικόνα της χώρας εμφανίζεται περισσότερο καταστροφική παρά ποτέ. Εικόνα που ο καθένας μπορεί να δει και να πληροφορηθεί, αρκεί να έχει… γερό στομάχι.
Δεν είναι φυσικά μόνο τα μνημόνια που κατάφεραν όλα αυτά. Αυτή η καταστροφή αποτελεί ένα προμελετημένο έγκλημα δεκαετιών, για να μην πούμε ότι χρονολογείται με την απαρχή ίδρυσης του ελληνικού κράτους. Πέρα από τη βάρβαρη επίθεση του ιμπεριαλισμού, υπήρχε πάντα και η εγχώρια «συμμορία» προθύμων. Βρέθηκαν παλιοί και νέοι σύμμαχοι για να διευκολύνουν το καταστροφικό έργο, αλλά και διάφοροι «εικονικοί» εχθροί, που με «ηρωικές διακηρύξεις αντίστασης και ανατροπής» εννοούν έναν «εναλλακτικό» καπιταλισμό, λιγότερο άγριο ή παίζουν το παιχνίδι των καθυστερήσεων έως ότου έρθει… αλήθεια, ποια ακριβώς στιγμή;
Τα σκληρά μέτρα που πάρθηκαν «για να σωθούμε», μέτρα που εφαρμόζονται και επεκτείνονται σήμερα από τους προσκυνημένους «Νενέκους» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με το γελοίο επιχείρημα «καλύτερα νεκρός εντός ΕΕ παρά ζωντανός εκτός», το μόνο που απέδειξαν είναι ότι δεν πρόκειται να βγούμε σαν ενιαίο σύνολο, σα χώρα, σαν έθνος από την κρίση, με όλες τις κοινωνικές τάξεις μαζί. Ότι η κρίση είναι συστημική, είναι κρίση του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος και η όποια «έξοδος» από αυτήν θα γίνει με αίμα και θυσίες εκ μέρους του λαού, αίμα και θυσίες που ο λαός μας ήδη δίνει (ενώ άλλοι λαοί τα δίνουν στον ύψιστο βαθμό).
Το σύστημα δεν πρόκειται να «λογικευτεί» και να «πειστεί» από τα ακράδαντα επιχειρήματά μας. Θα ζητάει διαρκώς περισσότερη βενζίνη για να σβήσει τάχα τη φωτιά. Αν είναι να «λογικευτεί», αυτό θα γίνει μονάχα με το «επιχείρημα» της δύναμης του λαϊκού και εργατικού κινήματος, σε μια πορεία αλλαγής των συσχετισμών υπέρ των λαϊκών και αριστερών δυνάμεων.
Μπορεί η συνειδητοποίηση αυτού του βάρους που έχουμε να σηκώσουμε να λειτουργεί αποτρεπτικά στο να αναληφθεί το βάρος, αλλά αυτό το διακύβευμα μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί με γνώμονα τις προοπτικές που ανοίγονται για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά.
Προλεταριακή Σημαία
Μετά από 6 περίπου χρόνια, αφότου δηλαδή ανέλαβαν οι «ικανοί» του ΔΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ και εφαρμόστηκαν συμφωνίες με «χαριτωμένες» ονομασίες, όπως «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» με την ΕΕ-ΕΚΤ ή «Διακανονισμός Χρηματοδότησης Άμεσης Ετοιμότητας» με το ΔΝΤ, συμφωνίες που έγιναν ευρύτερα γνώστες με το λιγότερο ελκυστικό όνομα «μνημόνια», η μόνη σταθερά στη χώρα είναι οι ανοησίες με τις οποίες συνεχίζουν να μας βομβαρδίζουν. Τα μνημόνια κατάφεραν να αλλάξουν όλα τα υπόλοιπα. Δεν είναι μόνο ότι έριξαν μισθούς, συντάξεις και… κυβερνήσεις. Ότι ανέβασαν την ανεργία, τη φοροληστεία, το κόστος ζωής σε δυσθεώρητα ύψη. Ότι κατάργησαν τις κοινωνικές δαπάνες και ετοιμάζουν τις επόμενες μεταρρυθμίσεις, ιδιωτικοποιήσεις και βεβαίως βεβαίως αναμένουν τις πολυπόθητες ξένες επενδύσεις για να δώσουν τη χαριστική βολή. Είναι ότι η χώρα, πολύ περισσότερο από πριν, μόνο κατ’ όνομα είναι χώρα. Έχει μετατραπεί σε οικόπεδο λεηλασίας και άντλησης κερδών εκ μέρους των ιμπεριαλιστών «δανειστών». Είναι ότι οι κυβερνήσεις, πολύ περισσότερο από πριν, μόνο κατ’ όνομα είναι κυβερνήσεις, στην πραγματικότητα δεν κυβερνούν. Απλά διεκπεραιώνουν όσα τους επιβάλλουν οι ιμπεριαλιστές και εξυπηρετούν μια άρχουσα τάξη εξαρτημένη και υπόδουλη, ώστε να αποταμιεύει τα «τριάκοντα αργύρια» στο εξωτερικό.
Κι αφού επιδείξαμε «αλλαγή συμπεριφοράς και νοοτροπίας», όπως τη ζητούσαν επίμονα οι «δανειστές», η εικόνα της χώρας εμφανίζεται περισσότερο καταστροφική παρά ποτέ. Εικόνα που ο καθένας μπορεί να δει και να πληροφορηθεί, αρκεί να έχει… γερό στομάχι.
Δεν είναι φυσικά μόνο τα μνημόνια που κατάφεραν όλα αυτά. Αυτή η καταστροφή αποτελεί ένα προμελετημένο έγκλημα δεκαετιών, για να μην πούμε ότι χρονολογείται με την απαρχή ίδρυσης του ελληνικού κράτους. Πέρα από τη βάρβαρη επίθεση του ιμπεριαλισμού, υπήρχε πάντα και η εγχώρια «συμμορία» προθύμων. Βρέθηκαν παλιοί και νέοι σύμμαχοι για να διευκολύνουν το καταστροφικό έργο, αλλά και διάφοροι «εικονικοί» εχθροί, που με «ηρωικές διακηρύξεις αντίστασης και ανατροπής» εννοούν έναν «εναλλακτικό» καπιταλισμό, λιγότερο άγριο ή παίζουν το παιχνίδι των καθυστερήσεων έως ότου έρθει… αλήθεια, ποια ακριβώς στιγμή;
Τα σκληρά μέτρα που πάρθηκαν «για να σωθούμε», μέτρα που εφαρμόζονται και επεκτείνονται σήμερα από τους προσκυνημένους «Νενέκους» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με το γελοίο επιχείρημα «καλύτερα νεκρός εντός ΕΕ παρά ζωντανός εκτός», το μόνο που απέδειξαν είναι ότι δεν πρόκειται να βγούμε σαν ενιαίο σύνολο, σα χώρα, σαν έθνος από την κρίση, με όλες τις κοινωνικές τάξεις μαζί. Ότι η κρίση είναι συστημική, είναι κρίση του ιμπεριαλιστικού-καπιταλιστικού συστήματος και η όποια «έξοδος» από αυτήν θα γίνει με αίμα και θυσίες εκ μέρους του λαού, αίμα και θυσίες που ο λαός μας ήδη δίνει (ενώ άλλοι λαοί τα δίνουν στον ύψιστο βαθμό).
Το σύστημα δεν πρόκειται να «λογικευτεί» και να «πειστεί» από τα ακράδαντα επιχειρήματά μας. Θα ζητάει διαρκώς περισσότερη βενζίνη για να σβήσει τάχα τη φωτιά. Αν είναι να «λογικευτεί», αυτό θα γίνει μονάχα με το «επιχείρημα» της δύναμης του λαϊκού και εργατικού κινήματος, σε μια πορεία αλλαγής των συσχετισμών υπέρ των λαϊκών και αριστερών δυνάμεων.
Μπορεί η συνειδητοποίηση αυτού του βάρους που έχουμε να σηκώσουμε να λειτουργεί αποτρεπτικά στο να αναληφθεί το βάρος, αλλά αυτό το διακύβευμα μπορεί και πρέπει να αντιμετωπιστεί με γνώμονα τις προοπτικές που ανοίγονται για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά.
Προλεταριακή Σημαία
