Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών και αποτελεί απάντηση σε άλλο κείμενο το οποίο επίσης δημιοσιεύτηκε στην εφημερίδα και το οποίο το παραθέτουμε στο τέλος.
Συντάκτης: Πάνος Χουντής*
Οταν ο πολιτικός οπορτουνισμός συναντάει τον προσωπικό, τότε παράγονται κείμενα-τέρατα, σαν αυτό που φιλοξένησε η «Εφημερίδα των Συντακτών» στις 1/3/2016 και που υπογράφεται από τον συνάδελφο στην ΕΛΜΕ Πειραιά, Γιάννη Μπερνιδάκη, με τον τίτλο «Φοβού τους... συλλόγους».
Διαστρεβλώσεις, επιλεκτική αναφορά γεγονότων και στο φόντο το γνωστό προαπαιτούμενο, για να μπορέσει κάποιος να διεκδικήσει καριέρα: ο λυσσασμένος αντικομμουνισμός.
Δεν θα ασχοληθούμε με τον προσωπικό οπορτουνισμό και τη διαδρομή του Γ.Μ. Σημασία έχουν τα πολιτικά ζητήματα.
Επαίρεται ο αρθρογράφος ότι οι καθηγητές συμμετείχαν σε ποσοστό 99% στις εκλογές διευθυντών σε σχολεία, παρά το αντίθετο κάλεσμα της ΕΛΜΕ.
Δεν μας λέει όμως ότι το ποσοστό συμμετοχής (πολύ κάτω βέβαια του 99% –για να υπάρχει ένα μέτρο, στην πολύ πιο δυσμενή για την ΕΛΜΕ διαδικασία της εκλογής προϊσταμένων από διευθυντές, η συμμετοχή έφτασε το 80%) προέκυψε, καθώς την προηγούμενη μέρα των εκλογών, ο τότε υπουργός κατέστησε την ψηφοφορία υποχρεωτική και άρα την αποχή από αυτήν πειθαρχικό παράπτωμα.
Σε παροξυσμό πολιτικού αμοραλισμού, ο αρθρογράφος πουλάει επιτυχίες της «γραμμής του», με τις πλάτες των απειλών του κρατικού μηχανισμού!
Ούτε ξέρουμε ούτε και μας ενδιαφέρει αν αληθεύουν οι φήμες ότι εισηγητής στον υπουργό αυτής της «δημοκρατικής οδηγίας» ήταν ο ίδιος ο αρθρογράφος.
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι όταν ένας υπουργός καταφεύγει στην υποχρεωτικότητα μιας διαδικασίας, το κάνει γιατί εκτιμάει ότι είναι ο μόνος τρόπος να τη διασώσει.
Οσο για τον «Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία», όταν ο λύκος καλεί τα πρόβατα στο τραπέζι, για να προτείνουν αυτά τους τρόπους σφαγής τους, η μόνη απάντηση είναι η αποχή από αυτό το τραπέζι.
Με προαπαιτούμενα τα μνημόνια, τις εργαλειοθήκες ΟΟΣΑ-Ε.Ε., την αδιοριστία, την αξιολόγηση, το χτύπημα των δικαιωμάτων σε σπουδές-δουλειά, την οικονομική ασφυξία των σχολείων, το σύνολο δηλαδή των αντιλαϊκών ρυθμίσεων στην εκπαίδευση, και μόνο η λέξη «διάλογος» καταντάει σύντομο ανέκδοτο.
Αλλωστε, αυτή είναι η «δημοκρατία» που αντιλαμβάνεται ο αρθρογράφος και η κυβέρνηση που υπηρετεί.
Είναι η δικτατορία των ξένων και ντόπιων αφεντικών, όπου όλοι μπορούν να λένε μια γνώμη, αρκεί να γίνεται τελικά αυτό που αποφασίζουν ιμπεριαλισμός και κεφάλαιο.
Είναι η «δημοκρατία», όπου οι εργαζόμενοι δεν είναι υποκείμενα δράσης, αλλά ψηφοφόροι που καλούνται να νομιμοποιήσουν αποφάσεις που έχουν ληφθεί στα κέντρα εξουσίας του συστήματος – μακριά από συνελεύσεις και αγώνες.
Είναι η «δημοκρατία», όπου μετά τη «συζήτηση» υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: Ή να χάσουν οι εργαζόμενοι ή να κερδίσει ο ιμπεριαλισμός και το κεφάλαιο! Και αν από τη «συζήτηση» δεν προκύψει λύση, καραδοκούν τα ΜΑΤ, οι απειλές για πειθαρχικά και για απόλυση, αλλά και οι βόμβες των ιμπεριαλιστών και τα «αν δεν το βουλώσετε, θα γίνουμε Συρία». Ωραίος ο κόσμος σου και η «συμμετοχή» σου, Γ.Μ. Να τα χαίρεσαι!
Εκεί όμως που γίνεται πραγματικό πάρτι είναι, όταν το άρθρο, αντιστρέφοντας βάρβαρα την πραγματικότητα, λέει ούτε λίγο-ούτε πολύ ότι οι αναλύσεις των μαρξιστών-λενινιστών έχουν διαψευστεί από την πραγματικότητα.
Θα θυμίσουμε, λοιπόν, ότι οι κομμουνιστές, οι μαρξιστές-λενινιστές, φώναζαν «ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία - εξάρτηση, λιτότητα και τρομοκρατία», όταν σύσσωμος ο ρεφορμισμός έψαχνε μια θέση στον ήλιο της «αλλαγής».
Αποκάλυπταν ότι η περεστρόικα δεν είναι παρά το απόλυτο ξεγύμνωμα και η τελική νίκη του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση, όταν ο ρεφορμισμός χαιρέτιζε την «ανανέωση».
Κατήγγελλαν τη δεξιά στροφή στην Κίνα που την οδήγησε σήμερα να είναι από τα πιο άγρια καπιταλιστικά κράτη, όταν ο ρεφορμισμός χαιρέτιζε την καπιταλιστική «ανάπτυξη» των μηδενικών εργατικών δικαιωμάτων.
Ξεσκέπαζαν τις συστημικές θεωρίες της παγκοσμιοποίησης και του παγκόσμιου χωριού ως ιδεολογήματα συγκάλυψης της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, όταν ο ρεφορμισμός χειροκροτούσε τις επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία και τάιζε απλόχερα τις κυβερνητικές... «Μ»ΚΟ για να διαλύσει την ταξική συνείδηση και συγκρότηση.
Δεν γοητεύτηκαν από τις «αντιφάσεις» και τις «ελπίδες που έρχονταν με τον ΣΥΡΙΖΑ» ούτε υποτάχθηκαν στην προσπάθειά του -μέσω κάλπικων δημοψηφισμάτων, όπου το ΟΧΙ γίνεται ΝΑΙ- να διασωθεί ο ίδιος, ως διαχειριστής του συστήματος, πάνω στα κουφάρια της λαϊκής απογοήτευσης.
Οι κομμουνιστές ποτέ δεν έκρυψαν την αλήθεια ότι μόνος τρόπος να οικοδομηθεί μια άλλη κοινωνία είναι η πιο δημοκρατική, συμμετοχική και αυθεντική διαδικασία –η λαϊκή επανάσταση, όταν ο ρεφορμισμός/αστισμός (το ένα οδηγεί στο άλλο) ονειρευόταν ειρηνικούς δρόμους συνεννόησης και... εκμετάλλευση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας και δούλευε για την απόλυτη περιθωριοποίηση του λαού. Πάει πολύ οι εκπορνευτές των λαϊκών ελπίδων να δηλώνουν και «επιβεβαιωμένοι».
Δεν έχουμε να απολογηθούμε τίποτα στους μόνιμους γιες-μεν, στους απολογητές της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, των ΝΑΤΟ-Ε.Ε., της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, των πολέμων, της προσφυγιάς, της φτώχειας, της φασιστικοποίησης.
Και βέβαια θα υπερασπίσουμε την Οκτωβριανή, την Κινέζικη, την Αλβανική, τη Βιετναμέζικη Επανάσταση, τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Μάο, τον Χότζα, τον Τσε, τον Ζαχαριάδη, τον Αρη, τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τον ΔΣΕ, κάθε συλλογικότητα και προσωπικότητα που εντάχθηκε στο μεγάλο κύμα της επαναστατικής-κομμουνιστικής προοπτικής του εικοστού αιώνα, όλους όσους μπήκαν καρφιά στα μάτια της αντίδρασης και έβαλαν στην ημερήσια ιστορική διάταξη το ζήτημα ότι οι «ξυπόλητοι» μπορούν, όχι μόνο να παράξουν ιστορία, αλλά και να διευθύνουν μια κοινωνία.
Και βέβαια οφείλουμε και απολογισμό (στους εαυτούς μας και στον λαό, όχι στο σύστημα και στους Γ.Μ.) τι σκάλωσε και πώς διάφοροι πρώην «κομμουνιστές» του «ιδεολογικού» ρεύματος του αρθρογράφου -νενέκοι πάντα της κομματικής γραμμής, αρκεί να ήταν καθεστωτική- ξύπνησαν μια μέρα μετανιωμένοι, αφού πρώτα τσέπωσαν μερικά εργοστασιάκια για πάρτη τους, όπως έγινε στις ανατολικές χώρες.
Ολες οι κραυγές του συστήματος δύο πράγματα προσπαθούν να ξορκίσουν: τη λαϊκή αντίσταση και την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.
Αυτή τη γραμμή της διπλής προειδοποίησης υπηρετεί το άρθρο. Ομως, η ιστορία προχωράει.
Με νέες οδύνες και ωδίνες, διά πυρός και σιδήρου, οι «από κάτω» μέσα στους δρόμους των αγώνων θα ξανασυναντηθούν και θα ξανασυγκροτήσουν τις απελευθερωτικές ιδέες.
Με όποιο κόστος, οι κομμουνιστές θα είναι στην όχθη που ξέρουν: της υπηρέτησης της λαϊκής υπόθεσης.
*Εκπαιδευτικός, μέλος του ΚΚΕ(μ-λ)
https://www.efsyn.gr/arthro/fovoy-tin-antistasi-kai-ton-kommoynismo
Φοβού τους… συλλόγους
Συντάκτης:
Γιάννης Μπερνιδάκης *
Στην αρχή κάλεσαν κάθε εκπαιδευτικό & τους συλλόγους διδασκόντων να απέχουν από τη διαδικασία επιλογής διευθυντή στο σχολείο τους.
Η συμμετοχή πλησίασε το 99%. Δεν έκαναν την αυτοκριτική τους. Δεν ζήτησαν έστω μια συγγνώμη.
Εκ νέου, αργότερα, κάλεσαν τους διευθυντές και υποδιευθυντές των σχολείων να απέχουν από την επιλογή των διευθυντών Εκπαίδευσης. Και πάλι η συμμετοχή ήταν ανάλογη της προηγούμενης. Πάλι… «σφύριξαν αδιάφορα», σαν να μην είχαν πει το παραμικρό.
Φυσικά, αν διέθεταν λίγο σεβασμό πρώτα απ’ όλα στον εαυτό τους και μετά στους συναδέλφους, καθώς και μια κάποια δημοκρατική ευαισθησία, θα είχαν υποβάλει την παραίτησή τους.
Ομως αυτά είναι ψιλά γράμματα για τις ηγεσίες των ΠΑΜΕ, Παρεμβάσεων - Κινήσεων, που συνεχίζουν να νομίζουν ότι κατέχουν τη μία και μοναδική αλήθεια.
Ετσι, για ακόμα μία φορά προσπαθούν να «χτυπήσουν». Στο κάλεσμα του υπουργού Παιδείας προς τους συλλόγους εκπαιδευτικών για συμμετοχή στον διάλογο για τις αλλαγές στην παιδεία, στη διαμόρφωση προτάσεων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο με συγκεκριμένες διαδικασίες, και πάλι καλούν σε αποχή (αυτή τη φορά συνεπικουρούμενοι και από μια μικρή μερίδα της ΔΑΚΕ).
Δεν θα μπούμε στη λογική αν οι συνάδελφοι θα ανταποκριθούν ή όχι. Ο καθένας θα κρίνει και θα πράξει.
Ομως τίθεται το ερώτημα: Από πού ορμώμενοι κρατούν αυτή τη στάση της στείρας άρνησης;
Είναι μόνο γιατί δεν έχουν θέσεις που να απαντούν στα προβλήματα της εκπαίδευσης, των εκπαιδευτικών και της χώρας και θα αποκαλυφθεί για άλλη μια φορά η «γύμνια» τους;
Ασφαλώς όχι. Το πρόβλημά τους είναι «πολιτικό-ιδεολογικό». Είναι της τακτικής των «εύθραυστων» συνεργασιών τους προς συνδικαλιστική επιβίωση. Εχει ως αναφορά τα αδιέξοδα που συνεχίζουν να βιώνουν οι πολιτικοί τους φορείς, όλα αυτά τα χρόνια μετά τις εξελίξεις στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, την Αλβανία και την Κίνα, που θεωρούσαν ως πρότυπα κοινωνιών.
Δεν προβάλλουν θέσεις. Δεν προτείνουν λύσεις. Δεν συμμετέχουν σε κανέναν διάλογο. Δεν θέλουν να γίνεται κανένας διάλογος. Θεωρούν ότι ο καπιταλισμός μπορεί να αποδεχτεί και να ενσωματώσει τις όποιες προτάσεις τους.
Ετσι δεν δημιουργούνται οι τεχνητές συγκρουσιακές καταστάσεις, των κραυγών και της «μη σκέψης» (ψυχολογία του όχλου) που επιδιώκουν (ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που στην πορεία του Πολυτεχνείου έβριζαν, έφτυναν και πέταγαν αντικείμενα στο μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, όταν πέρναγε μπροστά από την αμερικανική πρεσβεία. Οι ίδιοι που διέλυσαν δύο εκδηλώσεις «διαλόγου για την παιδεία»).
Με την τακτική αυτή έχουν την εντύπωση ότι προστατεύουν τη βασική τους θεώρηση, ότι οι όποιες θετικές αλλαγές για την κοινωνία θα ξεκινήσουν από τη στιγμή που το κόμμα τους θα καταλάβει την εξουσία. Αυτό το διακηρύττουν με κάθε ευκαιρία και βρίσκεται διατυπωμένο και στα κείμενα των συνεδρίων των ΚΚΕ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΚΕ (μ-λ).
Παράλληλα, έχουν ως βασική αντίληψη ότι για την κατάληψη της εξουσίας από το κόμμα τους αρκεί μια πεφωτισμένη μειοψηφία που θα δράσει την κατάλληλη στιγμή μέσα σε κατάλληλες συνθήκες που θα δημιουργηθούν από τις παρεμβάσεις τους.
Με την κατάληψη της εξουσίας, έχοντας τη «λογική» ότι κατέχουν τη μία και μοναδική αλήθεια, η ηγεσία, τότε και μόνο τότε, θα «δώσει λύση» σε όλα τα προβλήματα.
Η ηγεσία γνωρίζει τα προβλήματα. Αυτή θα δώσει τις λύσεις.
Με τις λογικές αυτές επιδιώκουν να «διαπαιδαγωγήσουν τις μάζες», ώστε τη δεδομένη στιγμή να γίνουν αποδεκτοί αυτοί και όσα πλάθουν στο μυαλό τους.
Για τις ηγεσίες τους, δεν χρειάζεται οι σύλλογοι και ο κάθε εκπαιδευτικός να λένε τη γνώμη τους, να συμμετέχουν. Δεν χρειάζεται να αποφασίζουν για τίποτε και να ρυθμίζουν με την υπόλοιπη εκπαιδευτική κοινότητα και την τοπική κοινωνία τα του οίκου τους. Αυτό αφορά μόνο τις «ηγεσίες» κομμάτων και παρατάξεων, τοπικές ή κεντρικές. Τις «καλές» ή τις «κακές». Και ο κόσμος μόνο θεατής.
Η επίκληση των Γ.Σ., στις οποίες συχνά προβαίνουν για να «θολώσουν τα νερά» της αντιδημοκρατικής λογικής και τακτικής τους, με τίποτα δεν θα καταφέρει να ακυρώσει τους συλλόγους διδασκόντων και την εκπαιδευτική κοινότητα κάθε σχολείου και κάθε ατόμου χωριστά. Γιατί και στις Γ.Σ. γνωρίζουμε όλοι τι γίνεται λόγω της στάσης τους.
Αυτή η αντίληψη προσπαθεί να οδηγήσει στην πλήρη υποταγή των οπαδών και ψηφοφόρων τους στις «πεφωτισμένες» ηγεσίες της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου.
Αλλά και στη δικαιολόγηση όλων των αρνητικών καταστάσεων που συνέβαιναν για χρόνια σε Κίνα, Αλβανία, χώρες Αν. Ευρώπης, καθώς και στην υποταγή στις ηγεσίες των εκεί «αδελφών κομμάτων» («αυτοί είναι αρμόδιοι και ξέρουν») και στην άκριτη αποδοχή των πεπραγμένων τους.
Ιδια τακτική ακολουθούν και σήμερα στις τρέχουσες εξελίξεις (βλέπε στάση ΚΚΕ στη Βουλή με το συνολικά «παρών» στον νόμο για τις «διαθεσιμότητες-απολύσεις», αλλά και στις υπόλοιπες κατακτήσεις, και τη δικαιολόγηση-υπεράσπιση από το ΠΑΜΕ ή την υποβάθμιση έως εξαφάνιση της νίκης αυτής του κινήματος από τις Παρεμβάσεις-Κινήσεις).
Φοβούνται τη μαζική συμμετοχή και τις συλλογικότητες (ακόμα και στις εκλογές της ΕΛΜΕ Πειραιά απέκλεισαν για ακόμη μια φορά να στηθούν κάλπες στα νησιά).
Φοβούνται τους συλλόγους. Φοβούνται τη σκέψη και τον διάλογο μέσα στο σχολείο. Με τους εκπαιδευτικούς. Γνωρίζουν ότι έτσι περιθωριοποιούνται ακόμα περισσότερο.
Εμείς επιμένουμε. Οι σύλλογοι διδασκόντων πρέπει να είναι το ανώτατο όργανο διοίκησης του σχολείου. Ο λαός, πρωταγωνιστής σε όλα τα επίπεδα. Με προτάσεις. Με συλλογική δράση. Με συμμετοχή σε κάθε μικρή και μεγάλη αλλαγή.
* εκπαιδευτικός
https://www.efsyn.gr/arthro/fovoy-toys-syllogoys
Συντάκτης: Πάνος Χουντής*
Οταν ο πολιτικός οπορτουνισμός συναντάει τον προσωπικό, τότε παράγονται κείμενα-τέρατα, σαν αυτό που φιλοξένησε η «Εφημερίδα των Συντακτών» στις 1/3/2016 και που υπογράφεται από τον συνάδελφο στην ΕΛΜΕ Πειραιά, Γιάννη Μπερνιδάκη, με τον τίτλο «Φοβού τους... συλλόγους».
Διαστρεβλώσεις, επιλεκτική αναφορά γεγονότων και στο φόντο το γνωστό προαπαιτούμενο, για να μπορέσει κάποιος να διεκδικήσει καριέρα: ο λυσσασμένος αντικομμουνισμός.
Δεν θα ασχοληθούμε με τον προσωπικό οπορτουνισμό και τη διαδρομή του Γ.Μ. Σημασία έχουν τα πολιτικά ζητήματα.
Επαίρεται ο αρθρογράφος ότι οι καθηγητές συμμετείχαν σε ποσοστό 99% στις εκλογές διευθυντών σε σχολεία, παρά το αντίθετο κάλεσμα της ΕΛΜΕ.
Δεν μας λέει όμως ότι το ποσοστό συμμετοχής (πολύ κάτω βέβαια του 99% –για να υπάρχει ένα μέτρο, στην πολύ πιο δυσμενή για την ΕΛΜΕ διαδικασία της εκλογής προϊσταμένων από διευθυντές, η συμμετοχή έφτασε το 80%) προέκυψε, καθώς την προηγούμενη μέρα των εκλογών, ο τότε υπουργός κατέστησε την ψηφοφορία υποχρεωτική και άρα την αποχή από αυτήν πειθαρχικό παράπτωμα.
Σε παροξυσμό πολιτικού αμοραλισμού, ο αρθρογράφος πουλάει επιτυχίες της «γραμμής του», με τις πλάτες των απειλών του κρατικού μηχανισμού!
Ούτε ξέρουμε ούτε και μας ενδιαφέρει αν αληθεύουν οι φήμες ότι εισηγητής στον υπουργό αυτής της «δημοκρατικής οδηγίας» ήταν ο ίδιος ο αρθρογράφος.
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι όταν ένας υπουργός καταφεύγει στην υποχρεωτικότητα μιας διαδικασίας, το κάνει γιατί εκτιμάει ότι είναι ο μόνος τρόπος να τη διασώσει.
Οσο για τον «Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία», όταν ο λύκος καλεί τα πρόβατα στο τραπέζι, για να προτείνουν αυτά τους τρόπους σφαγής τους, η μόνη απάντηση είναι η αποχή από αυτό το τραπέζι.
Με προαπαιτούμενα τα μνημόνια, τις εργαλειοθήκες ΟΟΣΑ-Ε.Ε., την αδιοριστία, την αξιολόγηση, το χτύπημα των δικαιωμάτων σε σπουδές-δουλειά, την οικονομική ασφυξία των σχολείων, το σύνολο δηλαδή των αντιλαϊκών ρυθμίσεων στην εκπαίδευση, και μόνο η λέξη «διάλογος» καταντάει σύντομο ανέκδοτο.
Αλλωστε, αυτή είναι η «δημοκρατία» που αντιλαμβάνεται ο αρθρογράφος και η κυβέρνηση που υπηρετεί.
Είναι η δικτατορία των ξένων και ντόπιων αφεντικών, όπου όλοι μπορούν να λένε μια γνώμη, αρκεί να γίνεται τελικά αυτό που αποφασίζουν ιμπεριαλισμός και κεφάλαιο.
Είναι η «δημοκρατία», όπου οι εργαζόμενοι δεν είναι υποκείμενα δράσης, αλλά ψηφοφόροι που καλούνται να νομιμοποιήσουν αποφάσεις που έχουν ληφθεί στα κέντρα εξουσίας του συστήματος – μακριά από συνελεύσεις και αγώνες.
Είναι η «δημοκρατία», όπου μετά τη «συζήτηση» υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: Ή να χάσουν οι εργαζόμενοι ή να κερδίσει ο ιμπεριαλισμός και το κεφάλαιο! Και αν από τη «συζήτηση» δεν προκύψει λύση, καραδοκούν τα ΜΑΤ, οι απειλές για πειθαρχικά και για απόλυση, αλλά και οι βόμβες των ιμπεριαλιστών και τα «αν δεν το βουλώσετε, θα γίνουμε Συρία». Ωραίος ο κόσμος σου και η «συμμετοχή» σου, Γ.Μ. Να τα χαίρεσαι!
Εκεί όμως που γίνεται πραγματικό πάρτι είναι, όταν το άρθρο, αντιστρέφοντας βάρβαρα την πραγματικότητα, λέει ούτε λίγο-ούτε πολύ ότι οι αναλύσεις των μαρξιστών-λενινιστών έχουν διαψευστεί από την πραγματικότητα.
Θα θυμίσουμε, λοιπόν, ότι οι κομμουνιστές, οι μαρξιστές-λενινιστές, φώναζαν «ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία - εξάρτηση, λιτότητα και τρομοκρατία», όταν σύσσωμος ο ρεφορμισμός έψαχνε μια θέση στον ήλιο της «αλλαγής».
Αποκάλυπταν ότι η περεστρόικα δεν είναι παρά το απόλυτο ξεγύμνωμα και η τελική νίκη του καπιταλισμού στη Σοβιετική Ενωση, όταν ο ρεφορμισμός χαιρέτιζε την «ανανέωση».
Κατήγγελλαν τη δεξιά στροφή στην Κίνα που την οδήγησε σήμερα να είναι από τα πιο άγρια καπιταλιστικά κράτη, όταν ο ρεφορμισμός χαιρέτιζε την καπιταλιστική «ανάπτυξη» των μηδενικών εργατικών δικαιωμάτων.
Ξεσκέπαζαν τις συστημικές θεωρίες της παγκοσμιοποίησης και του παγκόσμιου χωριού ως ιδεολογήματα συγκάλυψης της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας, όταν ο ρεφορμισμός χειροκροτούσε τις επεμβάσεις στη Γιουγκοσλαβία και τάιζε απλόχερα τις κυβερνητικές... «Μ»ΚΟ για να διαλύσει την ταξική συνείδηση και συγκρότηση.
Δεν γοητεύτηκαν από τις «αντιφάσεις» και τις «ελπίδες που έρχονταν με τον ΣΥΡΙΖΑ» ούτε υποτάχθηκαν στην προσπάθειά του -μέσω κάλπικων δημοψηφισμάτων, όπου το ΟΧΙ γίνεται ΝΑΙ- να διασωθεί ο ίδιος, ως διαχειριστής του συστήματος, πάνω στα κουφάρια της λαϊκής απογοήτευσης.
Οι κομμουνιστές ποτέ δεν έκρυψαν την αλήθεια ότι μόνος τρόπος να οικοδομηθεί μια άλλη κοινωνία είναι η πιο δημοκρατική, συμμετοχική και αυθεντική διαδικασία –η λαϊκή επανάσταση, όταν ο ρεφορμισμός/αστισμός (το ένα οδηγεί στο άλλο) ονειρευόταν ειρηνικούς δρόμους συνεννόησης και... εκμετάλλευση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας και δούλευε για την απόλυτη περιθωριοποίηση του λαού. Πάει πολύ οι εκπορνευτές των λαϊκών ελπίδων να δηλώνουν και «επιβεβαιωμένοι».
Δεν έχουμε να απολογηθούμε τίποτα στους μόνιμους γιες-μεν, στους απολογητές της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, των ΝΑΤΟ-Ε.Ε., της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, των πολέμων, της προσφυγιάς, της φτώχειας, της φασιστικοποίησης.
Και βέβαια θα υπερασπίσουμε την Οκτωβριανή, την Κινέζικη, την Αλβανική, τη Βιετναμέζικη Επανάσταση, τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Μάο, τον Χότζα, τον Τσε, τον Ζαχαριάδη, τον Αρη, τον ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, τον ΔΣΕ, κάθε συλλογικότητα και προσωπικότητα που εντάχθηκε στο μεγάλο κύμα της επαναστατικής-κομμουνιστικής προοπτικής του εικοστού αιώνα, όλους όσους μπήκαν καρφιά στα μάτια της αντίδρασης και έβαλαν στην ημερήσια ιστορική διάταξη το ζήτημα ότι οι «ξυπόλητοι» μπορούν, όχι μόνο να παράξουν ιστορία, αλλά και να διευθύνουν μια κοινωνία.
Και βέβαια οφείλουμε και απολογισμό (στους εαυτούς μας και στον λαό, όχι στο σύστημα και στους Γ.Μ.) τι σκάλωσε και πώς διάφοροι πρώην «κομμουνιστές» του «ιδεολογικού» ρεύματος του αρθρογράφου -νενέκοι πάντα της κομματικής γραμμής, αρκεί να ήταν καθεστωτική- ξύπνησαν μια μέρα μετανιωμένοι, αφού πρώτα τσέπωσαν μερικά εργοστασιάκια για πάρτη τους, όπως έγινε στις ανατολικές χώρες.
Ολες οι κραυγές του συστήματος δύο πράγματα προσπαθούν να ξορκίσουν: τη λαϊκή αντίσταση και την ανασυγκρότηση του κομμουνιστικού κινήματος.
Αυτή τη γραμμή της διπλής προειδοποίησης υπηρετεί το άρθρο. Ομως, η ιστορία προχωράει.
Με νέες οδύνες και ωδίνες, διά πυρός και σιδήρου, οι «από κάτω» μέσα στους δρόμους των αγώνων θα ξανασυναντηθούν και θα ξανασυγκροτήσουν τις απελευθερωτικές ιδέες.
Με όποιο κόστος, οι κομμουνιστές θα είναι στην όχθη που ξέρουν: της υπηρέτησης της λαϊκής υπόθεσης.
*Εκπαιδευτικός, μέλος του ΚΚΕ(μ-λ)
https://www.efsyn.gr/arthro/fovoy-tin-antistasi-kai-ton-kommoynismo
Φοβού τους… συλλόγους
Συντάκτης:
Γιάννης Μπερνιδάκης *
Στην αρχή κάλεσαν κάθε εκπαιδευτικό & τους συλλόγους διδασκόντων να απέχουν από τη διαδικασία επιλογής διευθυντή στο σχολείο τους.
Η συμμετοχή πλησίασε το 99%. Δεν έκαναν την αυτοκριτική τους. Δεν ζήτησαν έστω μια συγγνώμη.
Εκ νέου, αργότερα, κάλεσαν τους διευθυντές και υποδιευθυντές των σχολείων να απέχουν από την επιλογή των διευθυντών Εκπαίδευσης. Και πάλι η συμμετοχή ήταν ανάλογη της προηγούμενης. Πάλι… «σφύριξαν αδιάφορα», σαν να μην είχαν πει το παραμικρό.
Φυσικά, αν διέθεταν λίγο σεβασμό πρώτα απ’ όλα στον εαυτό τους και μετά στους συναδέλφους, καθώς και μια κάποια δημοκρατική ευαισθησία, θα είχαν υποβάλει την παραίτησή τους.
Ομως αυτά είναι ψιλά γράμματα για τις ηγεσίες των ΠΑΜΕ, Παρεμβάσεων - Κινήσεων, που συνεχίζουν να νομίζουν ότι κατέχουν τη μία και μοναδική αλήθεια.
Ετσι, για ακόμα μία φορά προσπαθούν να «χτυπήσουν». Στο κάλεσμα του υπουργού Παιδείας προς τους συλλόγους εκπαιδευτικών για συμμετοχή στον διάλογο για τις αλλαγές στην παιδεία, στη διαμόρφωση προτάσεων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο με συγκεκριμένες διαδικασίες, και πάλι καλούν σε αποχή (αυτή τη φορά συνεπικουρούμενοι και από μια μικρή μερίδα της ΔΑΚΕ).
Δεν θα μπούμε στη λογική αν οι συνάδελφοι θα ανταποκριθούν ή όχι. Ο καθένας θα κρίνει και θα πράξει.
Ομως τίθεται το ερώτημα: Από πού ορμώμενοι κρατούν αυτή τη στάση της στείρας άρνησης;
Είναι μόνο γιατί δεν έχουν θέσεις που να απαντούν στα προβλήματα της εκπαίδευσης, των εκπαιδευτικών και της χώρας και θα αποκαλυφθεί για άλλη μια φορά η «γύμνια» τους;
Ασφαλώς όχι. Το πρόβλημά τους είναι «πολιτικό-ιδεολογικό». Είναι της τακτικής των «εύθραυστων» συνεργασιών τους προς συνδικαλιστική επιβίωση. Εχει ως αναφορά τα αδιέξοδα που συνεχίζουν να βιώνουν οι πολιτικοί τους φορείς, όλα αυτά τα χρόνια μετά τις εξελίξεις στα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης, την Αλβανία και την Κίνα, που θεωρούσαν ως πρότυπα κοινωνιών.
Δεν προβάλλουν θέσεις. Δεν προτείνουν λύσεις. Δεν συμμετέχουν σε κανέναν διάλογο. Δεν θέλουν να γίνεται κανένας διάλογος. Θεωρούν ότι ο καπιταλισμός μπορεί να αποδεχτεί και να ενσωματώσει τις όποιες προτάσεις τους.
Ετσι δεν δημιουργούνται οι τεχνητές συγκρουσιακές καταστάσεις, των κραυγών και της «μη σκέψης» (ψυχολογία του όχλου) που επιδιώκουν (ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που στην πορεία του Πολυτεχνείου έβριζαν, έφτυναν και πέταγαν αντικείμενα στο μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, όταν πέρναγε μπροστά από την αμερικανική πρεσβεία. Οι ίδιοι που διέλυσαν δύο εκδηλώσεις «διαλόγου για την παιδεία»).
Με την τακτική αυτή έχουν την εντύπωση ότι προστατεύουν τη βασική τους θεώρηση, ότι οι όποιες θετικές αλλαγές για την κοινωνία θα ξεκινήσουν από τη στιγμή που το κόμμα τους θα καταλάβει την εξουσία. Αυτό το διακηρύττουν με κάθε ευκαιρία και βρίσκεται διατυπωμένο και στα κείμενα των συνεδρίων των ΚΚΕ, Μ-Λ ΚΚΕ, ΚΚΕ (μ-λ).
Παράλληλα, έχουν ως βασική αντίληψη ότι για την κατάληψη της εξουσίας από το κόμμα τους αρκεί μια πεφωτισμένη μειοψηφία που θα δράσει την κατάλληλη στιγμή μέσα σε κατάλληλες συνθήκες που θα δημιουργηθούν από τις παρεμβάσεις τους.
Με την κατάληψη της εξουσίας, έχοντας τη «λογική» ότι κατέχουν τη μία και μοναδική αλήθεια, η ηγεσία, τότε και μόνο τότε, θα «δώσει λύση» σε όλα τα προβλήματα.
Η ηγεσία γνωρίζει τα προβλήματα. Αυτή θα δώσει τις λύσεις.
Με τις λογικές αυτές επιδιώκουν να «διαπαιδαγωγήσουν τις μάζες», ώστε τη δεδομένη στιγμή να γίνουν αποδεκτοί αυτοί και όσα πλάθουν στο μυαλό τους.
Για τις ηγεσίες τους, δεν χρειάζεται οι σύλλογοι και ο κάθε εκπαιδευτικός να λένε τη γνώμη τους, να συμμετέχουν. Δεν χρειάζεται να αποφασίζουν για τίποτε και να ρυθμίζουν με την υπόλοιπη εκπαιδευτική κοινότητα και την τοπική κοινωνία τα του οίκου τους. Αυτό αφορά μόνο τις «ηγεσίες» κομμάτων και παρατάξεων, τοπικές ή κεντρικές. Τις «καλές» ή τις «κακές». Και ο κόσμος μόνο θεατής.
Η επίκληση των Γ.Σ., στις οποίες συχνά προβαίνουν για να «θολώσουν τα νερά» της αντιδημοκρατικής λογικής και τακτικής τους, με τίποτα δεν θα καταφέρει να ακυρώσει τους συλλόγους διδασκόντων και την εκπαιδευτική κοινότητα κάθε σχολείου και κάθε ατόμου χωριστά. Γιατί και στις Γ.Σ. γνωρίζουμε όλοι τι γίνεται λόγω της στάσης τους.
Αυτή η αντίληψη προσπαθεί να οδηγήσει στην πλήρη υποταγή των οπαδών και ψηφοφόρων τους στις «πεφωτισμένες» ηγεσίες της Κεντρικής Επιτροπής και του Πολιτικού Γραφείου.
Αλλά και στη δικαιολόγηση όλων των αρνητικών καταστάσεων που συνέβαιναν για χρόνια σε Κίνα, Αλβανία, χώρες Αν. Ευρώπης, καθώς και στην υποταγή στις ηγεσίες των εκεί «αδελφών κομμάτων» («αυτοί είναι αρμόδιοι και ξέρουν») και στην άκριτη αποδοχή των πεπραγμένων τους.
Ιδια τακτική ακολουθούν και σήμερα στις τρέχουσες εξελίξεις (βλέπε στάση ΚΚΕ στη Βουλή με το συνολικά «παρών» στον νόμο για τις «διαθεσιμότητες-απολύσεις», αλλά και στις υπόλοιπες κατακτήσεις, και τη δικαιολόγηση-υπεράσπιση από το ΠΑΜΕ ή την υποβάθμιση έως εξαφάνιση της νίκης αυτής του κινήματος από τις Παρεμβάσεις-Κινήσεις).
Φοβούνται τη μαζική συμμετοχή και τις συλλογικότητες (ακόμα και στις εκλογές της ΕΛΜΕ Πειραιά απέκλεισαν για ακόμη μια φορά να στηθούν κάλπες στα νησιά).
Φοβούνται τους συλλόγους. Φοβούνται τη σκέψη και τον διάλογο μέσα στο σχολείο. Με τους εκπαιδευτικούς. Γνωρίζουν ότι έτσι περιθωριοποιούνται ακόμα περισσότερο.
Εμείς επιμένουμε. Οι σύλλογοι διδασκόντων πρέπει να είναι το ανώτατο όργανο διοίκησης του σχολείου. Ο λαός, πρωταγωνιστής σε όλα τα επίπεδα. Με προτάσεις. Με συλλογική δράση. Με συμμετοχή σε κάθε μικρή και μεγάλη αλλαγή.
* εκπαιδευτικός
https://www.efsyn.gr/arthro/fovoy-toys-syllogoys
