Η «νομική» επίκληση της λήξης του χρόνου προφυλάκισης, ως επιχείρημα για την αποφυλάκιση Ρουπακιά, στο οποίο έχει «τσιμπήσει» και η Αριστερά, έχει πολύ «κοντά ποδάρια». Γιατί το μέτρο αυτό της προφυλάκισης (της φυλάκισης χωρίς δίκη δηλαδή και μέχρι την απόφασή της) δεν αποτελεί απλά ένα «άδικο», ένα «λάθος», «κακό», «παράλογο» μέτρο που… ήρθε απ’ το πουθενά. Αλλά ένα ακόμα εργαλείο του συστήματος, που το χρησιμοποιεί όπως κρίνει σε κάθε περίπτωση, στο πλαίσιο της φασιστικοποίησης και της έντασης της κρατικής τρομοκρατίας. Το χρησιμοποιεί για να στερεί αυθαίρετα την ελευθερία σ’ όσους επιθυμεί να το κάνει, να τους ποινικοποιεί κι ενοχοποιεί, ή ακόμα και να παρατείνει το χρόνο προφυλάκισης, όπως στην περίπτωση του Σακκά, για παράδειγμα. ‘Η αναγκάζεται να το εφαρμόσει, όταν μάλιστα έχει γίνει μια σαφής πράξη δολοφονίας, όπως αυτή του Παύλου Φύσσα απ΄ τον Ρουπακιά το Σεπτέμβρη του 2013. Μια δολοφονία που δεν μπόρεσε να την κουκουλώσει και να την υποβαθμίσει. Και η οποία πυροδότησε ένα μαζικό κίνημα που ζητούσε την τιμωρία των δολοφόνων και κατήγγειλε το φασισμό που σήκωνε κεφάλι.
Στην περίπτωση Ρουπακιά, βέβαια, το σύστημα έκανε σεβαστό και το χρονικό όριο προφυλάκισης, την ίδια στιγμή που έχουμε μια δίκη η οποία… δεν τελειώνει! Μια δίκη που ξεκίνησε τον Απρίλη του 2015 και που είναι άγνωστο πότε θα ολοκληρωθεί. Η επίκληση της «κωλυσιεργίας» λόγω του μεγάλου όγκου του κατηγορητηρίου, του αριθμού των μαρτύρων, των τεχνικών και γραφειοκρατικών διαδικασιών, της… απεργίας των δικηγόρων (!) και άλλων λόγων δεν πείθει. Γιατί θα μπορούσε κάλλιστα να είχαν εκδικαστεί ξεχωριστά όλες οι περιπτώσεις της δίκης αυτής. Της δολοφονίας του Φύσσα, του Σαχζάτ Λουκμάν, των επιθέσεων στο ΠΑΜΕ ή στους αιγύπτιους ψαράδες. Σε ξεχωριστές δίκες, που θα ολοκληρώνονταν. Και όχι να διεξάγονται «όλες μαζί», αναπαράγοντας σε πολλούς και την αυταπάτη ότι «ταχύρρυθμα» και «με τη μία» θα ξεμπερδέψουν -σε… νομικό επίπεδο- με τη Χρυσή Αυγή.
Εμείς δεν νιώθουμε την ανάγκη ν’ απολογηθούμε στη «θεωρία των δύο άκρων», του «μαύρου και του κόκκινου φασισμού» ή του «αριστερο-χουντισμού» (όπως ήταν η εκδοχή της κατά τη μεταπολίτευση), τις οποίες και δεν αποδεχόμαστε, ώστε να έχουμε πρόβλημα να εναντιωθούμε στην αποφυλάκιση του Ρουπακιά και ν’ απαιτήσουμε την καταδίκη του. Δεν έχουμε επίσης καμία εμπιστοσύνη σ΄ ένα σύστημα που έχει απελευθερώσει τους δολοφόνους του Καλτέζα (Μελίστα), του Τεμπονέρα (Καλαμπόκα) και του Αλέξη Γρηγορόπουλου (Κορκονέα). Σ’ αυτό το ίδιο σύστημα που σήμερα έχει λόγους να «διστάζει» να προχωρήσει τη νομική καταδίκη των φασιστών δολοφόνων (τους άλλους άραγε θα τους καταδικάσει;) γιατί είναι άλλη η πολιτική χρήση κι η αξιοποίηση που επιδιώκει για τη Χρυσή Αυγή ή για όποια μελλοντική «μεταμόρφωσή» της. Το λαϊκό κίνημα, μαζικά, μαχητικά και επίμονα θα δώσει τις μάχες του ενάντια στο φασισμό και στη φασιστικοποίηση, απαιτώντας ταυτόχρονα και την καταδίκη των δολοφόνων κι όλων των εγκληματιών απέναντι στο λαό μας. Να καταδικαστεί ο φασίστας δολοφόνος!
Προλεταριακή Σημαία
