Όλοι γνωρίζουν βέβαια ότι αυτό που με επίφαση νομιμότητας περιγράφουν σαν «έλεγχος προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών» αποτελεί στην πραγματικότητα ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Όπου εκατομμύρια ανθρώπων, κυνηγημένοι από τις βόμβες και την πείνα που προκαλεί η πολιτική των ιμπεριαλιστών σε όλη την ευρύτερη περιοχή, έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο, είτε παραμένοντας είτε διαφεύγοντας είτε επιστρέφοντας αναγκαστικά στο τόπο του μαρτυρίου, όπου κι αν βρίσκεται αυτός. Οι «ευρωπαϊκές και διεθνείς συνθήκες», τα διάφορα καταστατικά που περιγράφουν τα δικαιώματα του ανθρώπου, το δικαίωμα στη ζωή, στη τροφή, τη στέγη, σε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης μοιάζουν να συντάχθηκαν μονάχα για να καλύψουν εγκλήματα και εγκληματίες. Να τελούν υπό την κρίση των ιμπεριαλιστών της ΕΕ και των ΗΠΑ, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Να επαφίονται στις εθνικές (δηλαδή, κεφαλαιοκρατικές), ανάγκες. Και γίνεται πιο φανερό ότι η υπεράσπιση στοιχειωδών δικαιωμάτων φέρνει τη ρήξη με τις πολιτικές και τις ιδεολογικές εκστρατείες της Δύσης, που ρίχνουν εκατομμύρια ανθρώπους στα σκουπίδια. Ενδιάμεσος δρόμος δεν υπάρχει.
Φρουροί της ΕΕ και της ευρωπαϊκής ιδέας, ωστόσο, προειδοποιούν. Ο αριθμός των μεταναστών και των προσφύγων που καταφτάνουν στην Ευρώπη είναι μια ωρολογιακή βόμβα μεγατόνων. Κάτι σαν όπλο μαζικής καταστροφής. Είναι ένας αριθμός που δεν μπορεί να σηκώσει η Ευρώπη, ιδίως χώρες φτωχές (ή φτωχοποιημένες;), σαν την Ελλάδα. Αντίθετα, ο Λίβανος με πρόσφυγες και μετανάστες που αποτελούν σχεδόν το 50% του πληθυσμού, είναι μια χώρα χωρίς… ιδεώδη. Δεν έχει τίποτα να διαφυλάξει. Ενώ για την ΕΕ, ακόμη και ένα 1% μπορεί να καταστρέψει την Ευρώπη!
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, πιστή στα ««ευρωπαϊκά και βορειοατλαντικά ιδεώδη» που ρημάξαν και ρημάζουν χώρες και λαούς, δεν βρήκε λέξη να πει για τον πόλεμο στη Συρία και τις αιτίες των προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων, όπως άλλωστε δεν βρήκαν λέξη να πουν και οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Και είναι απόλυτα φυσιολογικό αυτό. Είναι η «αλαλία» της ένοχης ΕΕ και των συνένοχών που, όπως και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, «χορεύουν πεντοζάλη» στο ρυθμό των ιμπεριαλιστών.
Όμως, για τους νεοβάρβαρους των Βρυξελλών και των ευρωπαϊκών μητροπόλεων το πρόβλημα δεν είναι το φαινόμενο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης αλλά οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που πρέπει να αναχαιτιστούν πριν φτάσουν στο «φρούριο της Ευρώπης». Για τους οικονομικούς κανίβαλους της ΕΕ-ΔΝΤ, το πρόβλημα δεν είναι η ανεργία, η λιτότητα και η φτώχεια, αλλά οι άνεργοι και οι φτωχοί που πρέπει να κρατηθούν έξω από τις έπαυλές τους. Γι’ αυτό υψώνουν φράχτες, κλείνουν σύνορα, και… επιτέλους, έρχεται το ΝΑΤΟ! Ένα ΝΑΤΟ που περιγράφεται, ακόμη και σήμερα, από «ειδικούς» σαν ένας αμυντικός συνασπισμός διαφύλαξης και επιβολής της ειρήνης και της ασφάλειας στον κόσμο. Σαν ένας «φάρος» εκδημοκρατισμού και μεταφοράς των αξιών της ελευθερίας στις χώρες της Ανατολής. Σαν ένας συνασπισμός, δηλαδή, στον οποίο όλες οι χώρες όφειλαν να ανήκουν στο βαθμό που είναι… με την ειρήνη και την ασφάλεια και όχι με… τη Ρωσία, την Κίνα. Ορισμένοι μάλιστα «ειδικοί» (και ως τέτοιος λογίζεται αναμφίβολα και ο ΥΠΕΞ κ. Κοτσιάς), χόρεψαν και τραγούδησαν αυτήν την «αλήθεια»!
Πριν από 67 χρόνια, οι συνθήκες του «ψυχρού πολέμου» ίσως να μη επέτρεπαν στον πρώτο Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ να εκφραστεί με την ίδια φιλειρηνική διάθεση όταν περιέγραφε τη βασική λειτουργία του οργανισμού: «να κρατήσει τις ΗΠΑ μέσα, τους Ρώσους έξω και την Γερμανία κάτω». Και όχι μόνο στην Ευρώπη όπως φάνηκε με τον πόλεμο στη Κορέα το 1950 (όπου συμμετείχε και ελληνικό εκστρατευτικό σώμα με σύνθημα… «τί δουλειά έχουν οι Βούλγαροι στη Μακεδονία»!), αλλά και με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, αρκετές δεκαετίες αργότερα, στην αυλή δηλαδή της Ρωσίας. Ο «νέο ρόλος» του ΝΑΤΟ, αν πράγματι υπάρχει τέτοιος, μαρτυρά την αποθράσυνση των ιμπεριαλιστών, την όξυνση των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, την έλλειψη αντίπαλου δέους. Είναι ένα ΝΑΤΟ πιο επιθετικό, πιο επεκτατικό, πιο αντιδραστικό στην υπηρεσία του πιο ισχυρού ιμπεριαλιστή, των ΗΠΑ. Τώρα το ΝΑΤΟ αρμενίζει στο Αιγαίο. Με αποστολή την «ασφάλεια και την ειρήνης». Δηλαδή, όπως ακριβώς στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, τη Συρία που απολαμβάνουν πλέον την ΝΑΤΟϊκή ασφάλεια. Κι οφείλουμε να αντισταθούμε αν δεν θέλουμε και «εμείς οι ίδιοι (να) μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχοι», καθώς έλεγε και ο Μπρέχτ.
Προλεταριακή Σημαία
