Όταν το καλοκαίρι τα στελέχη και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ διαχώριζαν την θέση τους από την υποταγή της κυβέρνησης σε ένα νέο μνημόνιο δικαιολογούσαν την στάση τους αυτή, ότι ήταν συνεπείς με τις θέσεις και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και ότι η ηγεσία του ήταν αυτή που το εγκατέλειψε. Την ίδια στιγμή που καταψήφιζαν την συμφωνία του Ιούλη και το μνημόνιο τον Αύγουστο, «προκαλούσαν» τον Τσίπρα να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης για να δώσουν στήριξη στην κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας έτσι ότι οι οπορτουνιστικές επιλογές μπορούν να φτάσουν σε υψηλά επίπεδα.
Στην βάση της εμπειρίας από την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η ηγεσία της ΛΑΕ προσπαθεί να διαμορφώσει τη βασική της κατεύθυνση για την επόμενη περίοδο. «Η Λαϊκή Ενότητα παλεύει άμεσα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που στηριγμένη στο κίνημα και την πιο πλατιά πλειοψηφία και σε σύγκρουση με τα κατεστημένα συμφέροντα στην Ελλάδα και την ΕΕ, θα ανοίξει ένα καινούργιο αντιμνημονιακό προοδευτικό δρόμο» (ομιλία Π. Λαφαζάνη στην πανελλαδική σύσκεψη). Η επιμονή του Λαφαζάνη και των υπολοίπων στελεχών που συγκροτούν την ΛΑΕ στον «κυβερνητικό δρόμο», στο έδαφος του καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης, πρέπει να δικαιολογήσει και την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου αποτέλεσαν βασικό συστατικό μέρος.
«Το λάθος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ότι επιδίωξε με πάθος την κυβέρνηση αλλά το ότι αυτή η επιδίωξη είχε εγγενείς αντιφάσεις, παρέκαμπτε τις αναπόφευκτες συγκρούσεις, δεν στηριζόταν στο κίνημα και δεν ήταν οργανικά συνδεδεμένη με αριστερές αρχές» μας… εξηγεί ο Π. Λαφαζάνης.
Τελικά, οι «συνεπείς» υποστηρικτές των θέσεων και του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζονται από τα πράγματα και τις εξελίξεις να αποκαλύψουν ότι σε αυτό που συμμετείχαν καθοδηγούσαν και συνδιαμόρφωναν σαν κόμμα, και η κυβέρνηση δεν ήταν τίποτα άλλο από «ένα πουκάμισο αδειανό» που είχε όμως μία σωστή επιδίωξη… τη διακυβέρνηση (!!!).
Ας πάρουμε όμως «τοις μετρητοίς» όσα τα στελέχη της ΛΑΕ λένε για τα κρίσιμα ζητήματα όπως τις αναπόφευκτες συγκρούσεις με τους ιμπεριαλιστές και ας δούμε πώς σκοπεύουν να τις αντιμετωπίσουν έχοντας ήδη την εμπειρία της προηγούμενης περιόδου.
«Ένα ριζοσπαστικό μεταβατικό προοδευτικό πρόγραμμα στη χώρα μας αργά ή γρήγορα και μάλλον γρήγορα, θα προσκρούσει κατά την εφαρμογή του στα σκληρά πλαίσια των ευρωενωσιακών κανόνων. Σε μια τέτοια περίπτωση ο κόμπος πρέπει να λυθεί. Και αν στο μεταξύ δεν έχουμε γενικότερες ανατροπές στην ΕΕ, ο κόμπος αυτός πρέπει να λυθεί σε εθνικό επίπεδο και υπέρ του ριζοσπαστικού μας προγράμματος.
Και σε μια τέτοια περίπτωση, πρέπει να λυθεί δημοκρατικά με δημοψήφισμα, όπου η Αριστερά θα πρέπει να στηρίξει μέσα στο λαό και με όλες της τις δυνάμεις την αποχώρηση από την ΕΕ».
Αυτή η κατεύθυνση, έτσι όπως ακριβώς την περιγράφει ο Π. Λαφαζάνης, θεωρούν στην ΛΑΕ ότι δεν παρακάμπτει την αναπόφευκτη σύγκρουση με την ΕΕ αλλά «λύνει τον κόμπο», με «δημοκρατικό τρόπο», με την… επιφύλαξη ότι «δεν θα έχουμε γενικότερες ανατροπές στην ΕΕ». Εμείς θα λέγαμε ότι όχι μόνο συνεχίζουν να καλλιεργούν τις ίδιες αυταπάτες για τον χαρακτήρα της σύγκρουσης με την ΕΕ και όλο το πλέγμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης όπως και επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τις «αναβαθμίζουν» βάζοντας σαν επιπλέον στοιχείο και την πρόσφατη τοποθέτηση του ΚΚΕ για το ερώτημα του δημοψηφίσματος της 5 Ιούλη. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουμε υπόψη μας, από την μεριά της ΛΑΕ, με ποιον «δημοκρατικό τρόπο» θα λυθεί ο κόμπος με το ΝΑΤΟ και τις βάσεις στην χώρα μας αλλά εκτιμούμε ότι δεν θα απέχει η λογική από τα προηγούμενα.
Προσπαθώντας παραπέρα η ηγεσία της ΛΑΕ να απαντήσει τις «εγγενείς αντιφάσεις» και τις «αναπόφευκτες συγκρούσεις» που καθόρισαν και την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προτάσσει με έντονο τρόπο το ζήτημα του νομίσματος. «Ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα με πυρήνα θέσεις σαν αυτές που προανέφερα, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί με την Ελλάδα εντός της ευρωζώνης, δηλαδή με μια Ελλάδα που έχει νόμισμα το ευρώ» λέει ο Π.Λαφαζάνης και έχει υιοθετήσει σαν θέση η ΛΑΕ. Αυτό σημαίνει ότι η «αριστερή κυβέρνηση», που πρέπει «άμεσα» να επιδιωχθεί σαν στόχος του κινήματος, θα δώσει σαν πρώτη «μάχη» αυτή του… νομίσματος. Εδώ επαναλαμβάνεται η γνωστή λογική του χώρου αυτού ότι μέσα από «ρήξεις» που θα επιλέγουμε «εμείς» θα ολοκληρώνεται ένα πρόγραμμα «που θα απαντά στην κρίση και θα δίνει στη χώρα διέξοδο και ανάσα», στη λογική της «μεταβατικής» διαδικασίας από τον καπιταλισμό στον… σοσιαλισμό.
Είναι φανερό ότι ο πολιτικός χώρος της ΛΑΕ δεν έχει σκοπό να απομακρυνθεί ούτε κεραία από τις καταβολές πολλών στελεχών του, από τις θεωρίες των «διαρθρωτικών αλλαγών» και του «δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό», του πάλαι ποτέ «ευρωκομμουνισμού». Θεωρούν σαν πρωτεύον, αναγκαίο και κρίσιμο ζήτημα το εθνικό νόμισμα, μέσα στα πλαίσια της ΕΕ (και του ΝΑΤΟ θα προσθέταμε εμείς) αλλά η «αναπόφευκτη σύγκρουση» με την ΕΕ μπορεί να μπει σε επόμενο «πλάνο».
Είναι φανερό ότι όσα «μαθήματα» και αν έχει πάρει διαχρονικά ο χώρος αυτός από το σύστημα, δεν μπορεί να ξεφύγει από τις ρεφορμιστικές λογικές του, καθώς αποτελεί βασικό στοιχείο της ύπαρξης και της συγκρότησής του. Διαβάζει και εκτιμάει τις εξελίξεις στην χώρα και τον κόσμο όχι με βάση αυτού που πραγματικά συμβαίνει αλλά με βάση τις επιθυμίες του. Με αυτή την λογική οδηγείται από διάψευση σε διάψευση και από ήττα σε ήττα οδηγώντας σε απογοήτευση και αποστράτευση ένα σημαντικό δυναμικό κόσμου.
Από την άλλη, η αλήθεια είναι ότι ο χώρος αυτός «βρίσκει και τα κάνει» εκμεταλλευόμενος την σοβαρή καθυστέρηση των επαναστατικών και κομμουνιστικών δυνάμεων να ανασυγκροτηθούν και να συνδεθούν με τον κόσμο, τόσο στη χώρα μας όσο και διεθνώς. «Κανονικά», μέσα στις συνθήκες της ολομέτωπης επίθεσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος, οι οπορτουνιστικές- ρεφορμιστικές απόψεις, είτε διατυπώνονται από την ΛΑΕ είτε από άλλους, δε θα μπορούσαν να βρουν κανένα έδαφος στήριξης. Αντί αυτού τους είναι πολύ «βολικό» να κινούνται την περίοδο αυτή και να θεωρούν ότι έχουν την απάντηση και το σχέδιο για έναν «σύγχρονο νικηφόρο σοσιαλισμό, μακριά από τα παλιά γραφειοκρατικά, αυταρχικά και δογματικά πρότυπα που δοκιμάσθηκαν και απέτυχαν». Έτσι, επιστρέφουν στις ρίζες τους για έναν «σοσιαλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», χωρίς τους «δογματισμούς» της επανάστασης και την «αυταρχικότητα» της δικτατορίας του προλεταριάτου. Εξάλλου, το πόσο εξακολουθούν να συμβάλλουν στο αντικομμουνιστικό οπλοστάσιο του συστήματος δε χάνουν ευκαιρία που να μην το επιβεβαιώνουν ακόμα και σήμερα, με διατυπώσεις όπως αυτή του Π.Λαφαζάνη στην πανελλαδική σύσκεψη της ΛΑΕ ότι «Ο ελληνικός μνημονιακός καπιταλισμός μέσα στη βαθιά κρίση του συμπεριφέρεται περίπου με την αγριότητα των κόκκινων χμερ» (!).
Από την πλευρά της ΛΑΕ, τόσο στην πανελλαδική σύσκεψη όσο και γενικότερα, προβάλλεται έντονα η ανάγκη «κοινής δράσης» στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Στο ζήτημα αυτό, εκείνο που διαπιστώνουμε, πέρα από το γεγονός ότι συνδικαλιστές της ΛΑΕ συνεχίζουν να κινούνται μαζί με αυτούς του ΣΥΡΙΖΑ στα πλαίσια του ΜΕΤΑ, είναι ότι πολλές φορές «κοινή δράση» εννοούν τον δικό τους προγραμματισμό και όχι τα πραγματικά μέτωπα πάλης που ανοίγουν η επίθεση κυβέρνησης – ΕΕ –ΔΝΤ και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Είναι φανερό ότι για έναν χώρο που κυριαρχείται από τον κυβερνητισμό, η υπόθεση της κοινής δράσης «αξιοποιείται» και προκρίνεται μόνο εάν έχει να προσδώσει κάτι σε αυτό τον στόχο και αυτό στα πλαίσια του κινήματος, μέχρι σήμερα, έχει επιβεβαιωθεί αρκετές φορές.
Προλεταριακή Σημαία
