Η καταβολή των δεδουλευμένων είναι η βάση κοινού αγώνα
Οι εργαζόμενοι ξεκίνησαν κινητοποιήσεις. Η ΒΙΟΜΕ που ήταν θυγατρική, κατά 99%, της ΦΙΛΚΕΡΑΜ με 70 εργαζόμενους συνεχίζει να λειτουργεί αλλά, από τον Ιού λιο του 2011 η εργοδοσία, που είναι η ίδια, δεν καταβάλλει τους οφειλόμενους μισθούς στους εργαζόμενους. Οι εργαζόμενοι ξεκινούν επίσχεση εργασίας τον Σεπτέμβρη και τον Νοέμβρη η εργοδότρια Φιλίππου δηλώνει στην τριμερή συνάντηση ότι δεν θα ξαναλειτουργήσει το εργοστάσιο. Τον Ιούλιο του 2014 κήρυξε πτώχευση και η ΒΙΟΜΕ.
Κάπως έτσι η ΦΙΛΚΕΡΑΜ, των Φιλίππου αποφάσισε ότι δεν την συνέφερε να έχει εργοστάσιο και εργαζόμενους, μια που το αστικό κράτος με τις προκλητικές δανειοδοτήσεις και νομοθετήσεις, θέριεψε την περιουσία του καπιταλιστή εργοδότη, που από πέντε στρέμματα έφτασε τα 140, θησαύρισε από τον ιδρώτα των εργατών του και αποφάσισε το κεφάλαιο που παρήγαγαν οι εργάτες του να μην καταλήξει στην παραγωγή!
Οι εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι, απλήρωτοι και απολυμένοι χωρίς αποζημίωση.
Οι εργαζόμενοι της ΦΙΛΚΕΡΑΜ ξεκίνησαν αγώνες που διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα και τις αποζημιώσεις, με ιδιαίτερο βάρος μετά από ένα διάστημα στους δικαστικούς αγώνες. Αυτό που προσπαθούν τώρα είναι να προχωρήσει ο πλειστηριασμός του οικοπέδου για να αποζημιωθούν.
Το σωματείο της ΒΙΟΜΕ αποφάσισε τον Δεκέμβρη του 2012 να προχωρήσουν στην άμεση επαναλειτουργία του εργοστασίου και 38 εργαζόμενοι άνοιξαν το θέμα σε σωματεία και συλλογικότητες της πόλης. Τα τελευταία χρόνια παράγουν και πωλούν οικολογικά είδη καθαρισμού και διεκδικούν να παραμείνει το εργοστάσιο στα χέρια τους και φυσικά να μην πουληθούν οι εγκαταστάσεις της ΒΙΟΜΕ στον πλειστηριασμό. Είναι απόλυτα σεβαστή και κατανοητή η ανάγκη των εργαζομένων της BIOMET να διεκδικήσουν με την εργασιακή τους ιδιότητα το δικαίωμα στη δουλειά.
Όμως ο σεβασμός αυτός όχι μόνο δεν μειώνει, αλλά κάνει επιτακτική ανάγκη το να ειπωθούν μερικά λόγια πικρά αλλά απαραίτητα για την προοπτική αυτού του αγώνα.
Η πρόταση του σωματείου στηρίχτηκε στη δημιουργία ενός παραγωγικού συνεταιρισμού για την λειτουργία και διαχείριση της παραγωγικής μονάδας κατά το παράδειγμα ενός παρόμοιου συνεταιρισμού που συστάθηκε την προηγούμενη δεκαετία από εργαζόμενους στη Δράμα προκειμένου λειτουργήσουν ένα λατομείο. Το επιχειρηματικό εκείνο πείραμα τερματίστηκε άδοξα…
Η προοπτική της συνεταιριστικής παραγωγής, δεν μπορεί να αποτελέσει στις σημερινές συνθήκες τη διέξοδο. Οι εργαζόμενοι πρέπει να επιμείνουν φυσικά να διεκδικούν τα δεδουλευμένα, να είναι συνεχές και ενεργό αίτημα της κατάληψης η κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων κ.λπ. Ακόμα και αν καταφέρουν να πετύχουν τη λειτουργία (με οποιαδήποτε «εναλλακτική») της επιχείρησης, πρέπει να έχουν ξεκάθαρο πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να αποτελεί μερική και προσωρινή λύση προκειμένου να εκβιαστούν οι εργοδότες και όχι φυσικά μια λύση με προοπτική που θα την υιοθετή- σουν μάλιστα και άλλοι εργαζόμενοι. (Προηγούμενο άρθρο της ΠΣ http://antigeitonies.blogspot.gr/2012/10/blog-post_9898.html).
Αναφέρθηκε ένα ιστορικό των επιχειρήσεων με στόχο να βοηθήσει στην κατανόηση του προβλήματος που παρουσιάζεται το τελευταίο διάστημα σαν πρόβλημα ανάμεσα στους εργαζόμενους των δυο εργοστασίων. Συνεντεύξεις τύπου των σωματείων, ανακοινώσεις, συγκεντρώσεις στις ημερομηνίες των προγραμματισμένων πλειστηριασμών που στην τελική οφείλουν να συμβάλλουν στον αγώνα των εργαζόμενων, θολώνουν τα νερά και σκεπάζουν το κυρίαρχο κοινό αίτημα, την αιτία του προβλήματος
και τον κοινό τους εχθρό.
Το σίγουρο κοινό αίτημα όλων των εργαζόμενων είναι να καταβληθούν δεδουλευμένα και αποζημιώσεις. Αυτό από μόνο του είναι βάση κοινού αγώνα.
Δεν ενδιαφέρει τους απολυμένους του Φιλίππου που θα βρεθούν τα λεφτά. Δεν θα υποδείξουν στον καπιταλιστή που τόσα χρόνια τους ρούφηξε το αίμα που θα βρει τα λεφτά και από ποια τσέπη θα τα βγάλει.
Δεν ήταν συνεργάτες όπως τους αποκαλούσε όσο δούλευαν για αυτόν, ήταν και είναι ο ταξικός τους αντίπαλος.
Οι εργαζόμενοι και οι απολυμένοι διεκδικούν το δίκιο τους άσχετα με την κυβέρνηση που έχουν. Δεν προσαρμόζουν τον αγώνα τους κάθε φορά που εκλέγεται άλλη κυβέρνηση. Το καπιταλιστικό σύστημα έχει τις κυβερνήσεις του για να το υπηρετούν και οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτε να περιμένουν από αυτές. Έχουν όμως να αντιτάξουν τους κοινούς τους αγώνες. Να βρεθούν με τους φυσικούς τους συμμάχους που είναι η εργατική τάξη και ο λαός της χώρας ενάντια στην πολιτική της εξαθλίωσης, των απολύσεων και των λουκέτων.
Εκεί η αγωνία θα γίνει αισιοδοξία και όλοι οι απολυμένοι του Φιλίππου θα απαιτήσουν το δίκιο τους. Οι αγώνες κάνουν τον θυμό οργή και την οργή δύναμη και φέρνουν κατακτήσεις, τα δικαστήρια και οι υπουργικοί διάδρομοι τσακίζουν τους απολυμένους.
Την οργή τους την κάνουν θλίψη και η θλίψη γίνεται ηττοπάθεια.
Και ας σκεφτούμε πόσοι απολυμένοι και απλήρωτοι έχουν την δυνατότητα να βρεθούν όλοι με το ίδιο αίτημα και να το διεκδικήσουν; Ιδιαίτερα σήμερα που η απλήρωτη δουλειά είναι περισσότερη από την αμειβόμενη, που οι απολύσεις έρχονται με μήνυμα στο κινητό ή στο mail και ο απολυμένος είναι μόνος. Δεν θα υπήρχαν αγώνες και κατακτήσεις αν οι εργαζόμενοι υποδείκνυαν στο κράτος τις λύσεις των προβλημάτων τους.
Προλεταριακή Σημαία
