Είναι γεγονός ότι ο αγώνας των εργαζόμενων με 5μηνες συμβάσεις κύρια
στους δήμους άνοιξε μια νέα σελίδα για τον κόσμο της επισφάλειας,
αναδεικνύοντας το ζήτημα της δουλειάς ως το υπ' αριθμόν ένα θέμα που
σχετίζεται με την ίδια τη ζωή. Έριξε στο καλάθι των αχρήστων όλα εκείνα
τα σαθρά “επιχειρήματα” κυβερνήσεων και συστήματος που θεωρούν τη
δουλειά κάτι σαν παροχή, που επαφίεται στην κρίση όσων την παρέχουν, ενώ
οι “ωφελούμενοι” θα πρέπει να αισθάνονται και υποχρέωση γι' αυτό.
Αποδόμησε μια λογική και βασικά πρακτική ανακύκλωσης εργαζομένων συμβατή
με τις στρατηγικές επιδιώξεις κεφαλαίου και ιμπεριαλιστών κατάργησης
κάθε έννοιας ασφάλειας και σταθερότητας στην εργασία.
Ταυτόχρονα προσπάθησε να θέσει στο επίκεντρο το συνολικότερο ζήτημα της ελαστικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, των διαφόρων τύπων ευέλικτων μορφών εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και άλλων στρωμάτων. Να αναδείξει δηλαδή τη βασική σημερινή κατεύθυνση του καπιταλισμού, που επιδιώκει την πλήρη μετατροπή της εργατικής δύναμης σε εργαλείο άντλησης της μεγαλύτερης δυνατής υπεραξίας με το μικρότερο δυνατό κόστος. Και κυρίως χωρίς την παραμικρή υποχρέωση απέναντι στον εργαζόμενο, επιχειρώντας να κάνει δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών παρελθόν.
Στις επιδιώξεις τους αυτές οι 5μηνίτες ήρθαν αντιμέτωποι με το σύστημα και τους μηχανισμούς του που θεωρούν πολυτέλεια την παραμικρή παραχώρηση. Η αντιμετώπιση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτή των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αλλά και την υποκρισία των δημάρχων. Οι ελιγμοί κι ο εμπαιγμός είναι το βασικό χαρακτηριστικό, ενώ τα προσχήματα το ίδιο μονότονα: δεν υπάρχουν χρήματα, είμαστε δεσμευμένοι από τα μνημόνια, αυτός είναι ο χαρακτήρας των προγραμμάτων, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι περιμένουν τη σειρά τους κ.λπ.
Μια πρώτη επιτυχία αποτέλεσε η αναγνώριση του δικαιώματος στη λήψη κανονικής άδειας, ανάλογων φυσικά ημερών σε σχέση με τους μήνες απασχόλησης. Πέραν τούτου ουδέν μέχρι στιγμής, με την πλειοψηφία της “φουρνιάς” που έθεσε με αγωνιστικό τρόπο το ζήτημα να βρίσκεται απολυμένη πλέον αφού έληξε το 5μηνο απασχόλησής της και τους υπολοίπους να το ολοκληρώνουν μέχρι τέλους Φλεβάρη. Παράλληλα η κυβέρνηση-εργοδότης τηρεί σκληρή στάση απ' την αρχή, αποκλείοντας κάθε παράταση των συμβάσεων που έληξαν ή θα λήξουν. Ακόμη και στο ζήτημα της χορήγησης επιδόματος ανεργίας στους απολυμένους, μετά την καλλιέργεια ελπίδων υλοποίησης, έκανε πίσω.
Οι εργαζόμενοι στα 5μηνα συνεχίζουν την πάλη τους μέσα σε δυσμενείς συνθήκες και αρνητικούς συσχετισμούς. Η λήξη των συμβάσεών τους και η μη συνεύρεσή τους στους εργασιακούς χώρους λειτουργεί αρνητικά τόσο σε σχέση με τους ίδιους όσο και με τους νέους πεντάμηνους που παίρνουν τις θέσεις τους αλλά και το μόνιμο προσωπικό. Όσο κι αν μια σειρά αλληλέγγυοι τους στηρίζουν, είναι βέβαιο ότι τα πάντα θα παιχτούν στο βασικό εσωτερικό μέτωπο, στη δυνατότητα συσπείρωσής τους και στη μαζικότητά τους. Οι σκηνές και τα κιόσκια μπορούν να λειτουργούν μόνο στο βαθμό που έχουν μαζική παρουσία και στήριξη.
Εδώ δεν μπορούμε να μη θέσουμε κάποια ζητήματα που θεωρούμε κρίσιμα.
Το αίτημα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, γενικά σωστό, πρέπει να τίθεται με συγκεκριμένο τρόπο σε υπό απόλυση εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα. Η μονιμότητα-μονιμοποίηση αποτελεί έκφραση του δικαιώματος του εργαζόμενου στη δουλειά και κατάκτηση των δημοσίων υπαλλήλων. Με αυτή την έννοια δεν αποτελεί παρά φυσικό αίτημα όλων όσων μη μονίμων δουλεύουν με εργοδότη το κράτος και δεν κατανοούμε “αναστολές” στη θέση του συγκεκριμένου αιτήματος-στόχου πάλης. Πολύ περισσότερο που η κατάργησή της αποτελεί στρατηγικό στόχο για το σύστημα.
Το αίτημα για ταμείο ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις (προφανώς για όλους τους ανέργους και για όλο το διάστημα της ανεργίας) επίσης είναι σωστό. Δεν αποτελεί ωστόσο πρόβλημα όταν τίθεται από την αρχή ενός αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη; Δεν δίνει την αίσθηση ότι οι αγωνιζόμενοι “μεταθέτουν” την πάλη τους στο επόμενο βήμα, θεωρώντας ότι ο στόχος της παραμονής στη δουλειά δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί;
Πόσο αντιθετικό με την πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησης είναι το αίτημα-σύνθημα “λιγότερη δουλειά-δουλειά για όλους” από το οποίο εμφορούνται δυνάμεις που στηρίζουν αυτόν τον αγώνα; Αυτό ακριβώς υλοποιεί στις συνθήκες του εξαρτημένου σε κρίση ευρισκόμενου εγχώριου καπιταλισμού η κυβέρνηση όταν κυβερνητικό στέλεχος (Αντωνοπούλου) δηλώνει ότι πρέπει και άλλοι άνεργοι να ωφεληθούν από τα 5μηνα προγράμματα και επομένως αντιβαίνει την “ισότητα” το αίτημα για παραμονή στη δουλειά των συμβασιούχων.
Είναι φανερό ότι ο αγώνας των 5μηνιτών βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Αντικειμενικοί και υποκειμενικοί λόγοι οδηγούν σ' αυτό το συμπέρασμα. Το αν η αντιασφαλιστική επίθεση της κυβέρνησης θα οδηγήσει στο δυνάμωμα του μετώπου πάλης των συμβασιούχων δεν μπορούμε να το προβλέψουμε. Σε κάθε περίπτωση, η επιμονή μερίδας συμβασιούχων στο δρόμο του αγώνα είναι θετικό γεγονός. Καθώς και η κατεύθυνση της από κοινού πάλης με τους μόνιμους εργαζόμενους και τα σωματεία.
Δύσκολα τα πράγματα θα πει κάποιος. Μήπως δύσκολα δεν υπήρξαν τα πράγματα όταν πρωτοτέθηκαν ως αιτήματα-στόχοι πάλης σημερινές “αυτονόητες” κατακτήσεις που ανατρέπονται;
http://antigeitonies.blogspot.gr
Ταυτόχρονα προσπάθησε να θέσει στο επίκεντρο το συνολικότερο ζήτημα της ελαστικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, των διαφόρων τύπων ευέλικτων μορφών εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και άλλων στρωμάτων. Να αναδείξει δηλαδή τη βασική σημερινή κατεύθυνση του καπιταλισμού, που επιδιώκει την πλήρη μετατροπή της εργατικής δύναμης σε εργαλείο άντλησης της μεγαλύτερης δυνατής υπεραξίας με το μικρότερο δυνατό κόστος. Και κυρίως χωρίς την παραμικρή υποχρέωση απέναντι στον εργαζόμενο, επιχειρώντας να κάνει δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών παρελθόν.
Στις επιδιώξεις τους αυτές οι 5μηνίτες ήρθαν αντιμέτωποι με το σύστημα και τους μηχανισμούς του που θεωρούν πολυτέλεια την παραμικρή παραχώρηση. Η αντιμετώπιση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτή των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ αλλά και την υποκρισία των δημάρχων. Οι ελιγμοί κι ο εμπαιγμός είναι το βασικό χαρακτηριστικό, ενώ τα προσχήματα το ίδιο μονότονα: δεν υπάρχουν χρήματα, είμαστε δεσμευμένοι από τα μνημόνια, αυτός είναι ο χαρακτήρας των προγραμμάτων, εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι περιμένουν τη σειρά τους κ.λπ.
Μια πρώτη επιτυχία αποτέλεσε η αναγνώριση του δικαιώματος στη λήψη κανονικής άδειας, ανάλογων φυσικά ημερών σε σχέση με τους μήνες απασχόλησης. Πέραν τούτου ουδέν μέχρι στιγμής, με την πλειοψηφία της “φουρνιάς” που έθεσε με αγωνιστικό τρόπο το ζήτημα να βρίσκεται απολυμένη πλέον αφού έληξε το 5μηνο απασχόλησής της και τους υπολοίπους να το ολοκληρώνουν μέχρι τέλους Φλεβάρη. Παράλληλα η κυβέρνηση-εργοδότης τηρεί σκληρή στάση απ' την αρχή, αποκλείοντας κάθε παράταση των συμβάσεων που έληξαν ή θα λήξουν. Ακόμη και στο ζήτημα της χορήγησης επιδόματος ανεργίας στους απολυμένους, μετά την καλλιέργεια ελπίδων υλοποίησης, έκανε πίσω.
Οι εργαζόμενοι στα 5μηνα συνεχίζουν την πάλη τους μέσα σε δυσμενείς συνθήκες και αρνητικούς συσχετισμούς. Η λήξη των συμβάσεών τους και η μη συνεύρεσή τους στους εργασιακούς χώρους λειτουργεί αρνητικά τόσο σε σχέση με τους ίδιους όσο και με τους νέους πεντάμηνους που παίρνουν τις θέσεις τους αλλά και το μόνιμο προσωπικό. Όσο κι αν μια σειρά αλληλέγγυοι τους στηρίζουν, είναι βέβαιο ότι τα πάντα θα παιχτούν στο βασικό εσωτερικό μέτωπο, στη δυνατότητα συσπείρωσής τους και στη μαζικότητά τους. Οι σκηνές και τα κιόσκια μπορούν να λειτουργούν μόνο στο βαθμό που έχουν μαζική παρουσία και στήριξη.
Εδώ δεν μπορούμε να μη θέσουμε κάποια ζητήματα που θεωρούμε κρίσιμα.
Το αίτημα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, γενικά σωστό, πρέπει να τίθεται με συγκεκριμένο τρόπο σε υπό απόλυση εργαζόμενους στον δημόσιο τομέα. Η μονιμότητα-μονιμοποίηση αποτελεί έκφραση του δικαιώματος του εργαζόμενου στη δουλειά και κατάκτηση των δημοσίων υπαλλήλων. Με αυτή την έννοια δεν αποτελεί παρά φυσικό αίτημα όλων όσων μη μονίμων δουλεύουν με εργοδότη το κράτος και δεν κατανοούμε “αναστολές” στη θέση του συγκεκριμένου αιτήματος-στόχου πάλης. Πολύ περισσότερο που η κατάργησή της αποτελεί στρατηγικό στόχο για το σύστημα.
Το αίτημα για ταμείο ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις (προφανώς για όλους τους ανέργους και για όλο το διάστημα της ανεργίας) επίσης είναι σωστό. Δεν αποτελεί ωστόσο πρόβλημα όταν τίθεται από την αρχή ενός αγώνα που βρίσκεται σε εξέλιξη; Δεν δίνει την αίσθηση ότι οι αγωνιζόμενοι “μεταθέτουν” την πάλη τους στο επόμενο βήμα, θεωρώντας ότι ο στόχος της παραμονής στη δουλειά δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί;
Πόσο αντιθετικό με την πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησης είναι το αίτημα-σύνθημα “λιγότερη δουλειά-δουλειά για όλους” από το οποίο εμφορούνται δυνάμεις που στηρίζουν αυτόν τον αγώνα; Αυτό ακριβώς υλοποιεί στις συνθήκες του εξαρτημένου σε κρίση ευρισκόμενου εγχώριου καπιταλισμού η κυβέρνηση όταν κυβερνητικό στέλεχος (Αντωνοπούλου) δηλώνει ότι πρέπει και άλλοι άνεργοι να ωφεληθούν από τα 5μηνα προγράμματα και επομένως αντιβαίνει την “ισότητα” το αίτημα για παραμονή στη δουλειά των συμβασιούχων.
Είναι φανερό ότι ο αγώνας των 5μηνιτών βρίσκεται σε κρίσιμη καμπή. Αντικειμενικοί και υποκειμενικοί λόγοι οδηγούν σ' αυτό το συμπέρασμα. Το αν η αντιασφαλιστική επίθεση της κυβέρνησης θα οδηγήσει στο δυνάμωμα του μετώπου πάλης των συμβασιούχων δεν μπορούμε να το προβλέψουμε. Σε κάθε περίπτωση, η επιμονή μερίδας συμβασιούχων στο δρόμο του αγώνα είναι θετικό γεγονός. Καθώς και η κατεύθυνση της από κοινού πάλης με τους μόνιμους εργαζόμενους και τα σωματεία.
Δύσκολα τα πράγματα θα πει κάποιος. Μήπως δύσκολα δεν υπήρξαν τα πράγματα όταν πρωτοτέθηκαν ως αιτήματα-στόχοι πάλης σημερινές “αυτονόητες” κατακτήσεις που ανατρέπονται;
http://antigeitonies.blogspot.gr
