Αντίσταση στα Γιάννενα


Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

Κάτω τα μέτρα της κυβέρνησης! Πάλη για ασφάλιση, περίθαλψη, μόνιμη και σταθερή δουλειά

Η αντιλαϊκή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δείχνει με την κατάθεση του νέου αντιασφαλιστικού νόμου, που οδηγεί η διαπραγμάτευση με τους ιμπεριαλιστές και το κεφάλαιο: στην πλήρη και ολοκληρωτική υποταγή. Ενώ υιοθετούν κάθε μέτρο της ΕΕ που διαλύει πλήρως όλα τα ασφαλιστικά δικαιώματα, ο βουλευτής της (Αθανασίου), ζητάει δημόσια συγγνώμη από τον Σημίτη γιατί δεν πέρασε το ασφαλιστικό νομοσχέδιο του Γιαννίτση. Έτσι «ξεμπερδεύει με το παλιό» η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ: ξεμπερδεύει με όποια αναφορά υπήρχε στο λαϊκό κίνημα, τους αγώνες και τις κατακτήσεις.
H κυβέρνηση, ξέχασε για ακόμα μια φορά τα υποτιθέμενα «παράλληλα προγράμματα» και αποδεικνύει για ακόμα μια φορά ότι στα πλαίσια της ΕΕ, δεν υπάρχει κανένα παράλληλο πρόγραμμα, παρά μόνο οι απαιτήσεις των ιμπεριαλιστών. Ξεχωρίζονας τις συντάξεις σε κύριες και «ανταποδοτικές», εφαρμόζει όλες τις μειώσεις των προηγούμενων κυβερνήσεων και τις αυξήσεις των ορίων. Ταυτόχρονα, περιλαμβάνει συγκεκριμένους οικονομικούς στόχους, προκειμένου οι συντάξεις της δική μας γενιάς να είναι κυριολεκτικά ένα «επίδομα κηδείας», που θα μας δίνεται ως ελεημοσύνη, πάντα με την προϋπόθεση της δημοσιοοικονομικής πειθαρχίας –μόνο δηλαδή αν το επιτρέπουν οι ορέξεις τους.

Ποιον αφορά το νέο νομοσχέδιο;

Για εμάς, τους φοιτητές και σπουδαστές των λαϊκών στρωμάτων, δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία: η επίθεση στην ασφάλιση αφορά πρώτα και κύρια εμάς. Αφορά εμάς, γιατί οι οικογένειες μας ματώνουν για να σπουδάσουμε, γιατί η εργασία μιας ολόκληρης ζωής ευτελίζεται και μετατρέπεται σε ένα επίδομα, εξαθλιώνοντας τον λαό και ταπεινώνοντας τον. Οι φοιτητές είναι κομμάτι του λαού και όχι θεατές της κοινωνικής ζωής.
Πάνω από όλα όμως αφορά την δική μας γενιά, το παρόν και το μέλλον μας! Κάποιοι θα φροντίσουν να πουν ότι «οι φοιτητές πρέπει να κοιτάξουν μόνο τα μαθήματα τους», και ότι παραπονιούνται δήθεν «για το χαρτζιλίκι που θα τους κοπεί». Η αλήθεια όμως είναι ότι οι εργαζόμενοι φοιτητές, ήδη βιώνουν σε μεγάλη έκταση την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, χάνουν ώρες από τα μαθήματα και πιέζονται από την εντατικοποίηση και τις παρουσίες, προκειμένου να καταφέρνουν να σπουδάζουν. Δουλεύουν με όρους εκβιαστικούς, χωρίς κανένα δικαίωμα, πολλές φορές σε εκμεταλλευτικά ωράρια, χωρίς να παίρνουν καν στην ώρα τους τον μισθό τους.
Οι φοιτητές και σπουδαστές είμαστε εκείνοι, που «εκπαιδευόμαστε» ήδη από την περίοδο της πρακτικής των σχολών μας, να δουλεύουμε απλήρωτοι και ανασφάλιστοι, να μας πατάνε στο λαιμό και να αισθανόμαστε ότι μας κάνουνε χάρη, λες και θα έπρεπε να λέμε «ευχαριστώ», προκειμένου να συμπιεστούν και άλλο προς τα κάτω οι μελλοντικοί μας μισθοί.
Οι φοιτητές είμαστε εκείνοι που σύντομα θα συρθούμε, όταν βγούμε από την σχολή, να δουλέψουμε είτε με μισά ένσημα, είτε χωρίς πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα σε voucher και 5μηνα «προγράμματα απασχόλησης», είτε στην ανεργία και το πλήρες αδιέξοδο. Οι φοιτητές είμαστε εκείνοι που αγωνιούμε για το μέλλον μας, που θα παλέψουμε με χίλιους δυο τρόπους να συμπληρώσουμε τα ένσημα για το βιβλιάριο μας.
Το νομοσχέδιο αφορά πρώτα και κύρια την δική μας γενιά, τα όνειρα και τις επιδιώξεις μας για την ζωή, τους όρους που θα δουλέψουμε και θα δημιουργήσουμε οικογένεια. Γι’ αυτό, είναι κόντρα στην φύση του νέου ανθρώπου να σκύβει το κεφάλι, να αποδέχεται «ότι εμείς ούτως ή άλλως δεν θα έχουμε αυτά τα δικαιώματα». Ακριβώς αυτό είναι το κήρυγμα των δυνάμεων της μαυρίλας και της υποταγής: να μας πείσουν να παραιτηθούμε χωρίς αντίσταση.

Η ασφάλιση δεν είναι «λογιστικό ζήτημα»
Τα δικαιώματα και οι ανάγκες μας δεν μπαίνουν σε κοστολόγηση και διαπραγμάτευση


Η ασφάλιση είναι δικαίωμα που κατακτήθηκε από αιματηρούς αγώνες του λαϊκού κινήματος και της εργατικής τάξης, από το Σικάγο του 1886 και την Οκτωβριανή Επανάσταση, και όχι ένα «λογιστικό» ζήτημα, ένα «πρόβλημα» που δημιούργησαν τάχα οι εργαζόμενοι. Το μόνο πρόβλημα που βλέπει το σύστημα στο ζήτημα του ασφαλιστικού είναι πώς θα κλέβει ολόκληρο τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, και θα αποφύγει να επιστρέψει λίγο από αυτόν πίσω σε εκείνους που τους ανήκει πραγματικά. Οι εργαζόμενοι δεν δικαιούνται την σύνταξη τους απλά και μόνο επειδή πληρώνουν κάθε μήνα τις εισφορές τους (και γι’ αυτό φυσικά), αλλά πρώτα και κύρια γιατί εκείνοι είναι που δημιούργησαν την λεγόμενη «ανάπτυξη» και την συσσώρευση του πλούτου όλο του κόσμου σε μια χούφτα καπιταλιστικές-ιμπεριαλιστικές μητροπόλεις.
Η περίθαλψη, δεν είναι ένα ζήτημα «κοστολόγησης», το οποίο μπορεί να μετρηθεί με της «οικονομική βιωσιμότητα», και τις «ρήτρες ελλείμματος», δεν είναι μια παραχώρηση πολυτελείας προς τον εργαζόμενο λαό. Είναι δικαίωμα ταυτισμένο με το ίδιο το δικαίωμα στην ζωή. Οι ζωές δεν θα μπούνε σε κοστολόγηση και διαπραγμάτευση! Αυτό που καθορίζει την βιωσιμότητα από την σκοπιά του λαϊκού ανθρώπου, δεν είναι να τσαλαπατηθεί για την κερδοφορία των εκμεταλλευτών του. Αυτό που θα καθορίσει το μέλλον μας είναι αν θα αναπτύξουμε Αντιστάσεις και Διεκδικήσεις, κίνημα και αγώνα. Μόνο ένα είδος «διαλόγου», έχει νόημα πάνω σε αυτό το ζήτημα: οι συνελεύσεις και ο συντονισμός μεταξύ μας, προκειμένου να βγούμε πιο αποφασιστικά και μαζικά στο δρόμο, προκειμένου να ανατραπεί η βάρβαρη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, μαζί και οι οικονομικοί της στόχοι!
Μαζικά στους δρόμους μέσα από τους συλλόγους και τις συνελεύσεις μας, για την ανατροπή του νομοσχεδίου! Να ξεπεράσουμε την υποταγή και την αδράνεια!
Αρκετά μπήκε το φοιτητικό και λαϊκό κίνημα στην γωνία, περιμένοντας από την κυβέρνηση να «διαπραγματευτεί καλύτερα στα πλαίσια της ΕΕ», ή ακούσαμε από όλο το φάσμα της Αριστεράς, ότι υπάρχουν «δυνατότητες» μέσα από δημοψηφίσματα και εκλογές να λύσουμε τα προβλήματα μας. Αρκετά με τους προπαγανδιστές της υποταγής, που τίποτα δεν πράττουν για το ζήτημα, ενώ μας μιλούνε «να μην ασχολούμαστε με την πολιτική» και «τα κόμματα», εξωθώντας στην παραίτηση, την αδράνεια και την ανημποριά.
Τόσοι μήνες διάλυσης και παραίτησης, τόσοι μήνες αυταπατών και ψευτιάς, τόσες υποτιθέμενες «μεγάλες ευκαιρίες», οδήγησαν τον λαό σε απογοήτευση και μαρασμό. Τα επιχειρήματα του υποτιθέμενου ρεαλισμού («με τις πορείες και τις απεργίες δεν βγαίνει τίποτα»), οδήγησαν σε νέα και νέα μέτρα, με το λαϊκό κίνημα στην γωνία και τη νεολαία βουβή να κοιτάζει στις οθόνες του κινητού και του υπολογιστή τα δικαιώματα της να ξεθεμελιώνονται.
Ο μόνος δρόμος που έχει ουσιαστικό νόημα, είναι η ανασυγκρότηση του κινήματος της νεολαίας, το ζωντάνεμα των συλλόγων και των συνελεύσεων μας, και η ανάκτηση του ρόλου που πάντα θα έπρεπε να έχουν: εργαλεία αγώνα και πάλης για τα δικαιώματα μας. Να πάρουμε αποφάσεις αγώνα, και να βγούμε μαζικά στους δρόμους, μαζί με τον μόνο πραγματικό σύμμαχο μας ως νεολαία: πλάι στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Να βάλουμε στις άκρη τις φωνές υποταγής! Να ξεπεράσουμε την ψεύτικη «αριστερά», σε όλες τις της μορφές.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις καλούμε, σε κάθε χώρο σπουδών, να παρθούν μαζικά πρωτοβουλίες, είτε για την σύγκληση συνελεύσεων των συλλόγων μας, από ΔΣ είτε με υπογραφές, αλλά και σε κάθε μορφή μαζικής πρωτοβουλιακής συσπείρωσης, με στόχο την υπεράσπιση του δικαιώματος στην ασφάλιση, την περίθαλψη και την δουλειά. Με συνεκτικό κρίκο την ανατροπή της πολιτικής ΕΕ-κυβέρνησης-κεφαλαίου.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις, καλούμε τη νεολαία να μην ψαλιδίσει τα όνειρα της, να μην πειθαρχήσει στην μισή ζωή, να μην αποδεχτεί τον ρεαλισμό της σκλαβιάς. Να επαναφέρει στο προσκήνιο τις Διεκδικήσεις και την Αντίσταση. Να αναμετρηθεί αποφασιστικά με τους δυνάστες της, να κατακτήσει τα σύγχρονα δικαιώματα της μέσα από την πάλη της.

Κάτω η νέα αντιασφαλιστική επιδρομή! Να μην περάσει το νομοσχέδιο Κατρούγκαλου
Μόνιμή και σταθερή δουλειά για όλη τη νεολαία, με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, ίση και δωρεάν περίθαλψη
Καμία πρακτική απλήρωτη και χωρίς ένσημα στις σχολές μας
Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις που να καλύπτουν το κόστος ζωής
Οι φοιτητικοί σύλλογοι όργανα πάλης και αγώνα στο πλευρό του λαϊκού και εργατικού κινήματος


http://www.agonistikeskiniseis.org/