Πόσο αθώος δείχνει τώρα ο Ολάντ; Πόσο ανθρώπινος ο Πούτιν, ο Ομπάμα, η
Μέρκελ ή ο Κάμερον; Ο ανεπτυγμένος ιμπεριαλιστικός καπιταλιστικός κόσμος
απέκτησε ξανά ανθρώπινο πρόσωπο, σε σύγκριση πάντα με την «κτηνώδη» όψη
των ισλαμοφασιστών του Ισλαμικού Κράτους (ένα «κανονικό» κράτος με όλα
τα όλα του) που, όπως λέγεται, απειλεί ευθέως κάθε αξία του ανθρώπινου
πολιτισμού (θα θέλαμε πράγματι να μάθουμε αυτές τις αξίες των εκπροσώπων
του χρηματιστηρίου… αξιών).
Οι βομβαρδισμοί ξανάγιναν «ανθρωπιστικοί». Οι βόμβες μπορεί να μην έχουν τη σφραγίδα ενός «δυτικού Αλλάχ», αλλά ρίχνονται για «ιερό σκοπό». Είναι ένας πόλεμος ιδεολογικός, πολιτισμικός ή ό,τι άλλο ιερό έχετε. «Βρισκόμαστε σε πόλεμο!» φωνάζουν ξανά οι ειρηνοποιοί. Μια βαρετή επανάληψη, λέξη προς λέξη, της πολεμικής ρητορείας όλων όσοι προετοιμάζουν μια νέα ιμπεριαλιστική σφαγή, είτε με«αμερικανική χοντροκοπιά» είτε με «γαλλική φινέτσα».
Φανατικοί ισλαμιστές, χωρίς προφανή λόγο και αιτία (πέρα από τον αρρωστημένο φανατισμό τους), ρίχνονται με βόμβες στο αθώο πλήθος, γαζώνουν τον κόσμο με αυτόματα όπλα, ανατινάζουν και ανατινάζονται σε πλατείες, σπέρνοντας τον θάνατο, τον τρόμο και τον πανικό στην κοινωνία. Μόνο που δεν πρόκειται για μια κοινωνία ειρηνική, χωρίς σοβαρά προβλήματα, όπου όλοι περνάμε μια χαρά, αρκεί να μην είχαμε τρομοκράτες (όπως την παρουσιάζουν οι ηγέτες των δυτικών κρατών). Δεν πρόκειται για επίθεση «βαρβάρων» στη γη της επαγγελίας, στον επί Γης δυτικό παράδεισο. Πρόκειται για τα αποτελέσματα μιας ιστορικής φάσης που χαρακτηρίζεται από την επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία), χωρίς την οποία κανένα Ισλαμικό Κράτος δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί ή να σταθεί.
Το ότι οι ισλαμοφασίστες επιτίθενται στον απλό λαό (είτε στην Ευρώπη είτε στα εδάφη που ελέγχουν) «δικαιώνει» φυσικά αντί να ενοχοποιεί τα πολεμοκάπηλα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Σχέδια που λαμβάνουν χαρακτήρα κατεπείγοντος αγώνα «ζωής και θανάτου». Όχι για τα αντιμαχόμενα κράτη, αλλά δήθεν για ολόκληρη την κοινωνία. «Δεν θα μας καταστρέψουν, εμείς θα τους καταστρέψουμε!» κραυγάζουν στο όνομα της κοινωνίας.
Στρατός και στρατιές ασφάλειας κινητοποιούνται. Η Δύση αμύνεται. Η «δημοκρατία» οχυρώνεται μέχρις εξαφανίσεως. Οι μηχανισμοί καταστολής, τάξης και ασφάλειας καθώς και οι μυστικές υπηρεσίες μετατρέπονται ευθύς σε μηχανισμούς προάσπισης της ζωής και της ελευθερίας. Το απόλυτο κακό απέναντι στο απόλυτο καλό. Πιο Χόλιγουντ δεν γίνεται, πέρα από κάθε όριο φαντασίας. Μηχανισμοί και μέσα καταστολής (και της σκέψης) αναζητούν στους πρόσφυγες «στρατούς τρομοκρατών». Υπάρχει πράγματι τέτοιος στρατός; Με τέτοιο σενάριο «ταινίας πεζοναυτών» δείχνει, πράγματι, ηρωικός στρατηγός ο Ολάντ, καλός πλανητικός ηγέτης ο Ομπάμα, δίκαιος στρατάρχης ο Πούτιν. Κάποιος πρέπει επιτέλους να μας σώσει από αυτά τα διψασμένα για αίμα «φανατικά κτήνη»!
Η μάχη του καλού με το κακό, ή, έστω, η μάχη του λιγότερου κακού με το απόλυτο κακό ήταν και θα είναι πάντα ένα βολικό παραμύθι, ένα πολυχρησιμοποιημένο δίλημμα, ένας κλασικός εκβιασμός των πολεμοκάπηλων ιμπεριαλιστών που φτιάχνουν τους βολικούς «εχθρούς» τους. Εχθροί που μοιάζουν, στα μέσα και τους σκοπούς, με τους ίδιους, αν και με χειρότερο… αισθητικό αποτέλεσμα. Θα συμπαρασύρουν ολόκληρη την κοινωνία σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός μας; Σε έναν πόλεμο μεταξύ αντιδραστικών δυνάμεων, με δημοκρατικό ή θρησκευτικό μανδύα;
Μην ψάχνετε ποιος και γιατί. Μη σκαλίζετε ποιοι ωφελούνται από αυτόν τον πολεμικό παροξυσμό. Είναι ερωτήματα όσων δεν θέλουν να πολεμήσουν τους τρομοκράτες. Να θλίβεστε, να κλαίτε και να αγανακτείτε βέβαια, αλλά μην αναρωτιέστε και, κυρίως, συστρατευτείτε με τους «αντιτρομοκράτες».
Αλήθεια, όμως, ποιοι είναι αυτοί οι δολοφόνοι, αυτοί οι τρομοκράτες ενάντια στους οποίους αγανακτεί και ξεσηκώνεται η πολιτισμένη ανθρωπότητα; Δεν αναφερόμαστε φυσικά στους συγκεκριμένους δράστες. Γιατί θέλουμε να κάνουμε πολιτική και όχι ψυχανάλυση. Γιατί θέλουμε να μας καθοδηγεί πολιτική σκέψη και όχι η σκέψη του αστυνόμου. Σημασία λοιπόν έχει το πολιτικό αποτέλεσμα (και ας ισχυρίζεται ο δράστης ό,τι θέλει, ας προσκυνά τον Αλλάχ ή τον Θεό του κέρδους). Έχουμε πράγματι πόλεμο, μόνο που δεν είναι ο χαρακτήρας του αυτός που μας πλασάρουν. Αν δούμε το περιεχόμενο των σκοπών και των επιδιώξεων του έως τώρα «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», τότε καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για πόλεμο μεταξύ αρπακτικών. Ιμπεριαλιστικών αρπακτικών, που δεν είναι ικανοποιημένα με την έως τώρα μοιρασιά οπότε θέλουν νέα μοιρασιά της λείας. Και αν δούμε όλα αυτά με όρους ταξικούς, με όρους αντιιμπεριαλιστικής πάλης, τότε οι ισλαμοφασίστες δεν είναι ιδεολογικοί αντίπαλοι αλλά «σύμμαχοι» και «εργαλεία» των ιμπεριαλιστών (στη χρήση αλλά και στην κατασκευή τους).
Σε κάθε περίπτωση, οι βασικές αιτίες της «επιστροφής» στη βαρβαρότητα δεν είναι άλλες από τα προϊόντα, παραπροϊόντα και απόβλητα που παράγει η ιμπεριαλιστική καπιταλιστική μηχανή. Και αυτή η «κρεατομηχανή» κέρδους, κυριαρχίας και εξουσίας παράγει και τα αντίστοιχα ιδεολογικά «πιστεύω». Δεν είναι τόσο διαφορετικά τα πρόσωπα των «αντιμαχόμενων πλευρών». Απόδειξη, ο… «τζιχαντιστής Τζον». Κάτι σαν τερατογέννηση «δύο κόσμων». Αντικατοπτρισμός της ίδιας πάντα βαρβαρότητας.
Προλεταριακή Σημαία
Οι βομβαρδισμοί ξανάγιναν «ανθρωπιστικοί». Οι βόμβες μπορεί να μην έχουν τη σφραγίδα ενός «δυτικού Αλλάχ», αλλά ρίχνονται για «ιερό σκοπό». Είναι ένας πόλεμος ιδεολογικός, πολιτισμικός ή ό,τι άλλο ιερό έχετε. «Βρισκόμαστε σε πόλεμο!» φωνάζουν ξανά οι ειρηνοποιοί. Μια βαρετή επανάληψη, λέξη προς λέξη, της πολεμικής ρητορείας όλων όσοι προετοιμάζουν μια νέα ιμπεριαλιστική σφαγή, είτε με«αμερικανική χοντροκοπιά» είτε με «γαλλική φινέτσα».
Φανατικοί ισλαμιστές, χωρίς προφανή λόγο και αιτία (πέρα από τον αρρωστημένο φανατισμό τους), ρίχνονται με βόμβες στο αθώο πλήθος, γαζώνουν τον κόσμο με αυτόματα όπλα, ανατινάζουν και ανατινάζονται σε πλατείες, σπέρνοντας τον θάνατο, τον τρόμο και τον πανικό στην κοινωνία. Μόνο που δεν πρόκειται για μια κοινωνία ειρηνική, χωρίς σοβαρά προβλήματα, όπου όλοι περνάμε μια χαρά, αρκεί να μην είχαμε τρομοκράτες (όπως την παρουσιάζουν οι ηγέτες των δυτικών κρατών). Δεν πρόκειται για επίθεση «βαρβάρων» στη γη της επαγγελίας, στον επί Γης δυτικό παράδεισο. Πρόκειται για τα αποτελέσματα μιας ιστορικής φάσης που χαρακτηρίζεται από την επιθετικότητα των ιμπεριαλιστών (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία), χωρίς την οποία κανένα Ισλαμικό Κράτος δεν θα μπορούσε να συγκροτηθεί ή να σταθεί.
Το ότι οι ισλαμοφασίστες επιτίθενται στον απλό λαό (είτε στην Ευρώπη είτε στα εδάφη που ελέγχουν) «δικαιώνει» φυσικά αντί να ενοχοποιεί τα πολεμοκάπηλα σχέδια των ιμπεριαλιστών. Σχέδια που λαμβάνουν χαρακτήρα κατεπείγοντος αγώνα «ζωής και θανάτου». Όχι για τα αντιμαχόμενα κράτη, αλλά δήθεν για ολόκληρη την κοινωνία. «Δεν θα μας καταστρέψουν, εμείς θα τους καταστρέψουμε!» κραυγάζουν στο όνομα της κοινωνίας.
Στρατός και στρατιές ασφάλειας κινητοποιούνται. Η Δύση αμύνεται. Η «δημοκρατία» οχυρώνεται μέχρις εξαφανίσεως. Οι μηχανισμοί καταστολής, τάξης και ασφάλειας καθώς και οι μυστικές υπηρεσίες μετατρέπονται ευθύς σε μηχανισμούς προάσπισης της ζωής και της ελευθερίας. Το απόλυτο κακό απέναντι στο απόλυτο καλό. Πιο Χόλιγουντ δεν γίνεται, πέρα από κάθε όριο φαντασίας. Μηχανισμοί και μέσα καταστολής (και της σκέψης) αναζητούν στους πρόσφυγες «στρατούς τρομοκρατών». Υπάρχει πράγματι τέτοιος στρατός; Με τέτοιο σενάριο «ταινίας πεζοναυτών» δείχνει, πράγματι, ηρωικός στρατηγός ο Ολάντ, καλός πλανητικός ηγέτης ο Ομπάμα, δίκαιος στρατάρχης ο Πούτιν. Κάποιος πρέπει επιτέλους να μας σώσει από αυτά τα διψασμένα για αίμα «φανατικά κτήνη»!
Η μάχη του καλού με το κακό, ή, έστω, η μάχη του λιγότερου κακού με το απόλυτο κακό ήταν και θα είναι πάντα ένα βολικό παραμύθι, ένα πολυχρησιμοποιημένο δίλημμα, ένας κλασικός εκβιασμός των πολεμοκάπηλων ιμπεριαλιστών που φτιάχνουν τους βολικούς «εχθρούς» τους. Εχθροί που μοιάζουν, στα μέσα και τους σκοπούς, με τους ίδιους, αν και με χειρότερο… αισθητικό αποτέλεσμα. Θα συμπαρασύρουν ολόκληρη την κοινωνία σε έναν πόλεμο που δεν είναι δικός μας; Σε έναν πόλεμο μεταξύ αντιδραστικών δυνάμεων, με δημοκρατικό ή θρησκευτικό μανδύα;
Μην ψάχνετε ποιος και γιατί. Μη σκαλίζετε ποιοι ωφελούνται από αυτόν τον πολεμικό παροξυσμό. Είναι ερωτήματα όσων δεν θέλουν να πολεμήσουν τους τρομοκράτες. Να θλίβεστε, να κλαίτε και να αγανακτείτε βέβαια, αλλά μην αναρωτιέστε και, κυρίως, συστρατευτείτε με τους «αντιτρομοκράτες».
Αλήθεια, όμως, ποιοι είναι αυτοί οι δολοφόνοι, αυτοί οι τρομοκράτες ενάντια στους οποίους αγανακτεί και ξεσηκώνεται η πολιτισμένη ανθρωπότητα; Δεν αναφερόμαστε φυσικά στους συγκεκριμένους δράστες. Γιατί θέλουμε να κάνουμε πολιτική και όχι ψυχανάλυση. Γιατί θέλουμε να μας καθοδηγεί πολιτική σκέψη και όχι η σκέψη του αστυνόμου. Σημασία λοιπόν έχει το πολιτικό αποτέλεσμα (και ας ισχυρίζεται ο δράστης ό,τι θέλει, ας προσκυνά τον Αλλάχ ή τον Θεό του κέρδους). Έχουμε πράγματι πόλεμο, μόνο που δεν είναι ο χαρακτήρας του αυτός που μας πλασάρουν. Αν δούμε το περιεχόμενο των σκοπών και των επιδιώξεων του έως τώρα «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», τότε καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για πόλεμο μεταξύ αρπακτικών. Ιμπεριαλιστικών αρπακτικών, που δεν είναι ικανοποιημένα με την έως τώρα μοιρασιά οπότε θέλουν νέα μοιρασιά της λείας. Και αν δούμε όλα αυτά με όρους ταξικούς, με όρους αντιιμπεριαλιστικής πάλης, τότε οι ισλαμοφασίστες δεν είναι ιδεολογικοί αντίπαλοι αλλά «σύμμαχοι» και «εργαλεία» των ιμπεριαλιστών (στη χρήση αλλά και στην κατασκευή τους).
Σε κάθε περίπτωση, οι βασικές αιτίες της «επιστροφής» στη βαρβαρότητα δεν είναι άλλες από τα προϊόντα, παραπροϊόντα και απόβλητα που παράγει η ιμπεριαλιστική καπιταλιστική μηχανή. Και αυτή η «κρεατομηχανή» κέρδους, κυριαρχίας και εξουσίας παράγει και τα αντίστοιχα ιδεολογικά «πιστεύω». Δεν είναι τόσο διαφορετικά τα πρόσωπα των «αντιμαχόμενων πλευρών». Απόδειξη, ο… «τζιχαντιστής Τζον». Κάτι σαν τερατογέννηση «δύο κόσμων». Αντικατοπτρισμός της ίδιας πάντα βαρβαρότητας.
Προλεταριακή Σημαία
