Στη μεγαλύτερη σε μαζικότητα Γενική Συνέλευση (που το ΔΣ του Συλλόγου βιάστηκε να την κλείσει στα γρήγορα) που πραγματοποιήθηκε στα μέσα της χρονιάς για την άρνηση στις διαδικασίες «αυτοαξιολόγησης», από την μεριά των Αγωνιστικών Κινήσεων τέθηκαν τα κρίσιμα ερωτήματα του τι θα γίνει όταν θα έρθει η ώρα του «εντέλλεσθε» και εισπράξαμε τις εξής απαντήσεις:
«Θα συνδεθεί η ανυπακοή των συλλόγων διδασκόντων με μια συνολικότερη πρόταση αγώνα»…
… «Υπάρχει σχέδιο του κλάδου»…
… «Είναι τελειωμένοι –εννοείται η κυβέρνηση- είναι στα τελευταία τους»… κλπ, κλπ.
Στο ερώτημα δε πως γίνεται όλες οι πολιτικές δυνάμεις που εκπροσωπούνται στο ΔΣ (τόσο αυτές που στηρίζουν το σύστημα όσο και αυτές που το «αντιμάχονται») να παρουσιάζονται ενωμένες μας δόθηκε η εξήγηση πως αυτό ενισχύει την ενότητα και την εικόνα του κλάδου.
Ο -σύντομος- χρόνος πέρασε και ενώ ήταν φανερό ότι η γραμμή της ανυπακοής χωρίς την πλαισίωση μιας συνολικότερης πρότασης αγώνα οδηγούσε μαθηματικά στην ήττα (οι σύλλογοι διδασκόντων δεν παύουν να είναι κρατικά όργανα και ο εκπαιδευτικός είναι δημόσιος υπάλληλος που σε ατομική βάση δεν μπορεί να αντισταθεί παρά οριακά) ήρθε η λύτρωση!
Τόσο με την περίφημη γραμμή του «εκτελώ και βγαίνω παραπονούμενος» που πάλι ομόφωνα υποστηρίχτηκε στην εφαρμογή της ενώ η αριστερά κοινώς «έκανε γαργάρα» την όντως διαφορετική συνδικαλιστική της πρόταση δηλαδή δεν την υπεράσπισε τουλάχιστο στο σύλλογο μας αλλά και σε άλλους συλλόγους.- Το πιο αποθεωτικό όμως ήταν η τελευταία «μεγαλοφυής σύλληψη» της ΔΟΕ να συμπληρώσουν οι σύλλογοι το πρακτικό της κυβερνητικής «αυτοαξιολόγησης» με τους δείκτες αλλά «σούρνωντας» τα στο υπουργείο για τις ελλείψεις, τα κενά κλπ. Τότε προς τι όλος αυτός ο θόρυβος και οι λεονταρισμοί;
Όμως αυτό το παιχνίδι του ποντικού με την γάτα δεν κάλυψε στο ελάχιστο τις αγωνιστικές διαθέσεις συναδέλφων, κάποιων διευθυντών και του συνόλου των προϊσταμένων των νηπιαγωγείων του συλλόγου, πολλοί από τους οποίους το είχαν δηλώσει τόσο στη Γενική Συνέλευση όσο και στις κατά τόπους συγκεντρώσεις ότι «θα πήγαιναν το πράγμα μέχρι το τέλος του». Και σε καμία περίπτωση δεν εκφράζει τις διαθέσεις να ματαιωθούν τα σεμινάρια τόσο της αυτοαξιολόγησης όσο και της κανονικής αξιολόγησης που προέκυψαν τελευταία… Ακόμα και σήμερα -και ειδικά στην πρωτοβάθμια- είναι πολλά τα σχολεία πανελλαδικά που παρόλη την ασκούμενη τρομοκρατία δεν παρέδωσαν τις εκθέσεις αυτοαξιολόγησης.
Το πράγμα παίρνει προκλητικές διαστάσεις καθώς οδεύουμε προς το τέλος της σχολικής χρονιάς και δεν παίρνεται καμία πρωτοβουλία για Γενική Συνέλευση ή για ενημερώσεις έστω στα σχολεία που τουλάχιστον κράτησαν ψηλά την σημαία της αντίστασης (όσο μπορούσε να ευοδωθεί μια γραμμή από την φύση της σε λάθος βάση).
Και ζήτημα δεν γεννάται για τις συστημικές, καθεστωτικές συνδικαλιστικές δυνάμεις της ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ (ή όπως αλλιώς ήθελε να ονομαστούν). Αυτές μια χαρά τα πήγαν και η δουλειά τους έγινε.
Το πρόβλημα είναι στην αριστερά. Δεν θα βγει κανείς να ζητήσει μια τελευταία Γενική Συνέλευση και γι' αυτό το ζήτημα και για το «άλλο σχολείο» που όπως φαίνεται θα βρούμε τον Σεπτέμβρη;
Οι διαθέσεις της κυβέρνησης –με όποια σύνθεση- είναι δηλωμένες.
Τα μέτωπα ανοιχτά, οι πληγές στο σώμα των δικαιωμάτων του κλάδου ανοιχτές και ζέουσες…
Αλλά όταν έχεις μια Αριστερά που τόσα χρόνια νομίζει πως… συγκυβερνά γιατί τις δόθηκε μια σχετική πλειοψηφία στα όργανα της λεγόμενης «συνδιοίκησης», όταν όλα επενδύονται στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και στις αυταπάτες για αλλαγή συσχετισμών μέσα από τις εκλογές, και φυσικά στο λεγόμενο «άλλο σχολείο» το σύστημα πάντα θα αιφνιδιάζει. Όμως το «άλλο σχολείο» ήρθε όχι όμως από εκεί που το περίμεναν. Ήρθε το «άλλο σχολείο» το φτηνό, το λιγότερο δυνατό σχολείο του συστήματος, της κατάρτισης για την «πλέμπα» και των ιδιωτικών κολλεγίων για τα παιδιά της «ανώτερης τάξης». Το «άλλο σχολείο» που δεν ανέχεται δικαιώματα για τους εκπαιδευτικούς, τους εργαζόμενους γονείς, τους μαθητές. Και αυτό το σχολείο είναι ήδη… εδώ…
Ας βγουν λοιπόν οι δυνάμεις της αριστεράς τόσο αυτές που εκπροσωπούνται στο ΔΣ όσο και αυτές που δεν εκπροσωπούνται να ζητήσουν άμεσα Γενικές Συνελεύσεις! Και ας σταθούν απέναντι στις καθεστωτικές συνδικαλιστικές δυνάμεις. Ας σταματήσει πια το παραμύθι της ενότητας αφού πραγματική ενότητα θα δημιουργήσει ο κλάδος μόνο αν αποφασίσει να υπερασπίσει συλλογική την ύπαρξη του απέναντι σε αυτούς που θέλουν να τον «τελειώσουν».
Αν δεν αντιδράσουμε σαν κλάδος, αν δεν μεταθέσουμε το ζήτημα από εκεί που το βάζει το σύστημα και οι πρόθυμοι υπερασπιστές του δηλαδή από την ατομική βάση στη συλλογική, δεν υπάρχει προοπτική, δεν υπάρχει «χαϊρι».
Γιατί αν τώρα δοκιμάστηκε –και απέτυχε- η γραμμή της ανυπακοής, και παρά την ηρωική στάση αρκετών συναδέλφων και διευθυντών, τον Σεπτέμβρη θα δοκιμαστεί ένας άλλος αγωνιστικός λεονταρισμός που λέγονταν με μεγάλη ευκολία στα χρόνια των περασμένων ευκολιών: «Το κανείς αξιολογητής στην τάξη».
Σύμφωνοι. Κανείς. Αλλά ποιος θα το εγγυηθεί;
Τελείωσαν τα ψέματα και αρχίζουν οι αλήθειες!
Δημήτρης Μάνος Νηπιαγωγός μέλος των αγωνιστικών κινήσεων εκπαιδευτικών στο σύλλογο πρωτοβάθμιας ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης
Υ.Γ.: Γιατί βιάζεται η κυβέρνηση να νομοθετήσει μέσα στο καλοκαίρι νόμους που θα περιορίζουν δραστικά το δικαίωμα στην απεργία;
Τι πραγματικά φοβάται και υπολογίζει;
