Άρση ασυλίας βουλευτών Χρυσής Αυγής: Αντιπαράθεση στο πλαίσιο του συστήματος, καθόλου… αντιφασιστική και με πολλές προεκτάσεις

http://kostakiskitsa.blogspot.gr/

Με διαβιβαστικό έγγραφο της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου και του Ειδικού Ανακριτικού Τμήματος του Εφετείου της Αθήνας προς τον πρόεδρο τους Βουλής ζητήθηκε η άρση της ασυλίας και των υπόλοιπων 9 μη προφυλακισμένων βουλευτών της Χρυσής Αυγής, προκειμένου να διωχθούν ποινικά με την κατηγορία της «συγκρότησης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης». Θα μπορούσε άραγε η κίνηση αυτή, που δρομολογείται απ΄ τη μεριά της κυβέρνησης (και ιδιαίτερα από τη Ν.Δ.), να θεωρηθεί πως βρίσκεται σε μια κατεύθυνση εναντίωσης στο φασιστικό φαινόμενο και αντιμετώπισης της εγκληματικής, απέναντι στο λαό, δράσης του; Είναι αυτή η αφετηρία της;
Αυτοί απ΄ τους οποίους εκπορεύεται τι ευθύνες έχουν τόσο για τη γέννησή του φασιστικού φαινομένου και για την ανάπτυξη της Χρυσής Αυγής όσο και για τη συνολικότερη πολιτική της φασιστικοποίησης την οποία αναπτύσσουν και βαθαίνουν; Από πότε άραγε η αστική ταξική «Δικαιοσύνη» έγινε αντιφασιστική; Και πόσο αποτελεσματική για την αντιμετώπιση του φασισμού είναι η όποιας μορφής «ποινικοποίησή» του απ΄ το αστικό κράτος; Κι όχι μόνο τεχνικά –βλέπετε, δημιουργήθηκε και η μεταλλαγμένη Εθνική Αυγή– αλλά και ουσιαστικά. Όταν η όξυνση της κρίσης, η συμπίεση των μεσοστρωμάτων και των μικροαστικών στρωμάτων και η αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος «επέτρεψαν» στο φαινόμενο αυτό ν΄ αποκτήσει ερείσματα στο λαό…
Το γεγονός ότι ο ναζισμός συγκροτήθηκε και σήκωσε κεφάλι στη φλεγόμενη απ΄ τους ιμπεριαλιστές Ουκρανία, για παράδειγμα –για να πάμε κάπου, όχι και τόσο πολύ μακριά-, είχε να κάνει με το ότι δεν τέθηκε εγκαίρως υπό «παρανομία» (κι από ποιους;) ή ότι γεννήθηκε, τράφηκε, συγκροτήθηκε, χρηματοδοτήθηκε, στηρίχθηκε απ΄ τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές, στις δοσμένες πολιτικές και κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες; Αλλά και παραπέρα, η ποινικοποίηση απ’ το κράτος, και για δικούς του λόγους, έχει σαν στόχο μόνο τη Χρυσή Αυγή; Μήπως δημιουργεί και προηγούμενα και για το λεγόμενο «άλλο άκρο»; Μήπως, δηλαδή, με όχημα την κόντρα της κυβέρνησης με τη Χρυσή Αυγή, δημιουργούν και «τετελεσμένα», «δεδικασμένα» και «δεδομένα», για ν’ ανοίξει πιο ξεκάθαρα ο δρόμος για την ποινικοποίηση και των αριστερών, επαναστατικών και κομμουνιστικών ιδεών και της δράσης της Αριστεράς, αλλά και του ίδιου του αγωνιζόμενου λαού όταν ξεφεύγει απ΄ τα όρια της αστικής νομιμότητας ή όταν κρίνεται «εκτός συνταγματικού τόξου» ή ακόμα όταν χαρακτηρίζεται και ως «εγκληματική οργάνωση»; Κι όταν πολλά πρώτα σοβαρά «δείγματα» απέναντι σ’ αυτόν ήδη υπάρχουν;
Για τη Ν.Δ. η κίνηση εντάσσεται ξεκάθαρα στο πλαίσιο της προσπάθειας «κοντέματος» της Χρυσής Αυγής που είχε ξεκινήσει το προηγούμενο διάστημα και των πολιτικών παιχνιδιών για αλίευση ψήφων. Γιατί, και συνολικά κρίνοντάς το, δεν μπορεί ο βασικός πολιτικός φορέας του συστήματος που διαχειρίζεται αυτή τη στιγμή την επίθεση ενάντια στο λαό να έχει φθορά κι απ΄ την πλευρά του μορφώματος αυτού, το οποίο έχει μεν συγκεκριμένο αντιλαϊκό ρόλο αλλά δεν μπορεί σήμερα και μ΄ αυτή τη μορφή να «παίξει» στο επίπεδο της διαχείρισης. Κι αυτό μέσα σ΄ ένα σκηνικό ασταθούς ισορροπίας, που κυριαρχεί σήμερα συνολικά στην πολιτική διαχείριση του συστήματος.
Όσον αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε τελικά να ταχθεί υπέρ της άρσης, ενώ είχαν προηγηθεί και προβληματισμοί και διαφωνίες (Γλέζος, Κωνσταντοπούλου), ενώ ο βουλευτής Ηρακλείου Μιχελογιαννάκης ψήφισε «παρών».

Η απάντηση όμως απ΄ τη σκοπιά της Αριστεράς και του λαού στο φασιστικό φαινόμενο δεν βρίσκεται στο νομικό οπλοστάσιο του αστικού κράτους. Βρίσκεται στην πάλη για τη συγκρότηση του μαζικού λαϊκού κινήματος αντίστασης στην επίθεση. Στην καθημερινή, επίμονη -και δύσκολη- πάλη για την κατανόηση απ΄ το λαό, μέσα απ΄ την ίδια του την πείρα, των αιτιών των δεινών του, των πραγματικών του εχθρών και των πραγματικών του συμμάχων. Βρίσκεται στην κατανόηση απ΄ το λαό, μέσα απ΄ την ίδια του τη δράση, του ρόλου και των επιδιώξεων του ιμπεριαλισμού, της ντόπιας αστικής τάξης και των κυβερνήσεών τους. Όσο θα κατακτιούνται τα παραπάνω τόσο θα μειώνονται τα ερείσματα των φασιστικών μορφωμάτων μέσα στο λαό.
Βρίσκεται, παραπέρα, στη διαδικασία συγκρότησης της εργατικής τάξης σαν τάξη για τον εαυτό της, βρίσκεται στην κατανόηση στην πράξη της κοινότητας ταξικών συμφερόντων των ελλήνων και των μεταναστών εργατών ενάντια στους κοινούς εκμεταλλευτές τους. Βρίσκεται στο ξέσκισμα της δήθεν «αντισυστημικής» μάσκας της Χρυσής Αυγής και των άλλων φασιστικών εγκληματικών μορφωμάτων και παραπέρα στην ανάδειξή τους ως υπηρετών και μπράβων του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Βρίσκεται και στη μαζική, πολιτικοποιημένη, δυναμική απάντηση απέναντί στους. Η όποια «αναχώρηση» από μια κατεύθυνση σαν την παραπάνω δεν οδηγεί σε… εναλλακτικούς τρόπους αντιμετώπισης του φασιστικού φαινομένου –γιατί, πολύ απλά, τέτοιοι δεν υπάρχουν– αλλά σε ένταξη στα παιχνίδια που παίζονται στο πλαίσιο του ίδιου του συστήματος, με αιτίες και αποτελέσματα που δεν έχουν καμιά σχέση με την αντιμετώπιση του φασισμού. Πόσο μάλλον όταν η κυρίαρχη φασιστικοποίηση καλά κρατεί!

Προλεταριακή Σημαία