Από όλα αυτά που ακούστηκαν ξεχωρίζουν οι καταγγελίες της βρετανικής εφημερίδας Γκάρντιαν περί χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής από επιχειρηματίες και τα αντίστοιχα στοιχεία που δήλωσε ότι έχει ο ΣΔΟΕ για χρηματοδοτήσεις από επιχειρηματίες, εφοπλιστές, ακόμα και ιερωμένους.
Πρόκειται, φυσικά, για επιβεβαίωση ενός συμπεράσματος που μια στοιχειώδης πολιτική ανάλυση για τη Χρυσή Αυγή θα έβγαζε αβίαστα. Δεν μπορεί ένα νεοναζιστικό κόμμα των λίγων δεκάδων χιλιάδων ψήφων να φτάνει, από τη μια στιγμή στην άλλη, στο 7% χωρίς την ποικιλόμορφη στήριξη και ώθηση τόσο μερίδων του κρατικού μηχανισμού, όσο και μερίδων του κεφαλαίου. Δεν αρκούν τα λεφτά της κρατικής επιχορήγησης, οι βουλευτικές αποζημιώσεις ή οι προσωπικές περιουσίες κάποιων στελεχών για να ανοίξουν τόσα γραφεία σε όλη την Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, να εξοπλιστούν ακόμα και σε ...ρουχισμό και να φτάσουν να συζητάνε για την αγορά τηλεοπτικής συχνότητας, όπως αποκαλύφθηκε αυτές τις μέρες.
Θα πρέπει, λοιπόν, να θεωρείται δεδομένο ότι κάποιοι αρκετά πλούσιοι βρήκαν συμφέρον στο να χρηματοδοτήσουν τους νεοναζί. Ποιοι είναι αυτοί και ποια συγκεκριμένα συμφέροντα είχαν; Ηταν μόνο οικονομικά, δικά τους συμφέροντα ή ήταν και συνολικότερα πολιτικά; Η ακόμα, συνδέονταν με κύκλους εκτός συνόρων; Προφανώς δεν μπορούμε να έχουμε συγκεκριμένες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, παρά μόνο το γενικό πολιτικό πλαίσιο που λέει ότι η ενίσχυση της Χρυσής Αυγής και η σκανδαλώδης ασυλία που απολάμβανε τόσον καιρό ήταν πολιτική επιλογή του συστήματος και για να απορροφηθεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά και για να ενισχυθεί ένας παρακρατικός μηχανισμός καταστολής κάθε φωνής αντίστασης στη σαρωτική αντιλαϊκή πολιτική των μνημονίων.
Αξίζει, ωστόσο, να δει κανείς πιο προσεκτικά την περίπτωση των φτωχογειτονιών του Πειραιά, της Νίκαιας, του Περάματος, του Κερατσινίου. Το δεδομένο είναι ότι οι γειτονιές αυτές, που δεκαετίες τώρα χαρακτηρίζονται “κόκκινες”, στις οποίες το ΚΚΕ ήταν πολύ ισχυρό, έφτασαν να γίνουν το άντρο των χρυσαυγιτών. Δεν ήταν μόνο τα εκλογικά τους ποσοστά, αλλά και όλη τους η προκλητική παρουσία και δράση μέσα στον εργατόκοσμο της Ζώνης εδώ και αρκετό καιρό. Δεν είναι τυχαίο ότι η οργάνωση Νίκαιας ήταν το καμάρι τους, με πολλά μέλη, σιδερένια πειθαρχία, αλλά και πετυχημένες ...ενδυματολογικές επιλογές, αφού, κατά τον Παναγιώταρο, τα παντελόνια παραλλαγής πόλης (τα μαυρόασπρα) τα ...λανσάρισε η Νίκαια κι έγιναν ...μόδα σε όλη την Ελλάδα!
Πώς έγιναν, λοιπόν, οι κόκκινες γειτονιές σφηκοφωλιές του φασισμού; Έχει σαφώς ευθύνες το ΚΚΕ, αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση. Σαφώς έπαιξε ρόλο η γενικότερη κατάσταση του κινήματος και της Αριστεράς, που δεν έδωσαν προοπτική και όραμα σε φτωχούς και εξαθλιωμένους ανθρώπους, σε κακοπληρωμένους ή άνεργους εργάτες. Αυτή η ανεπάρκεια έδωσε χώρο στη Χρυσή Αυγή να φορτώσει στο ΚΚΕ (και κατ' επέκταση σε όλη την Αριστερά και το κίνημα) τις ευθύνες για την ανεργία στη Ζώνη. Στο γνωστό βίντεο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο από συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα, οι ομιλητές μιλούν ανοιχτά για “τους εφοπλιστές μας, από τους οποίους είμαστε εξαρτημένοι” και για τις απεργίες που έκανε το ΠΑΜΕ οι οποίες έδιωξαν τις παραγγελίες από τα Ναυπηγεία.
Παράλληλα, έγιναν καταγγελίες για συνεργασία της Χρυσής Αυγής με μπράβους των εφοπλιστών, με ανθρώπους της νύχτας, ακόμα και με συνδέσμους φιλάθλων του Ολυμπιακού. Η τελευταία κατηγορία έφτασε μέχρι και τον ίδιο το Μαρινάκη, ο οποίος αρνήθηκε κάθε σχέση με τους νεοναζί.
Υπάρχει δόση αλήθειας σε όλα αυτά; Στη βάση του γενικού πολιτικού σκεπτικού που αναφέραμε δε μπορούμε να αποκλείσουμε τίποτα. Ας θυμηθούμε, επίσης, ότι ήδη πολλοί κάτοικοι της περιοχής λένε στα ΜΜΕ ότι έκαναν μεροκάματα στη Χρυσή Αυγή, είτε ως κλακαδόροι είτε μοιράζοντας τρόφιμα είτε κάνοντας οποιαδήποτε θελήματα. Πολλές φορές αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα της πείνας και της απόγνωσής τους, αλλά ακόμα και εκβιασμών από τους παλικαράδες με τις μαύρες μπλούζες...
Αυτό το πλέγμα σχέσεων στις γειτονιές του Πειραιά φαίνεται να ήταν αρκετά ισχυρότερο από το θεωρούμενο άντρο της Χρυσής Αυγής στον Άγιο Παντελεήμονα. Δεν είναι τυχαίο ότι εκεί ο στόχος ήταν κύρια οι μετανάστες, ενώ στο Πέραμα ήταν οι αφισοκολλητές του ΚΚΕ και ο Παύλος Φύσσας. Στο Πέραμα ο αντίπαλος ήταν σαφώς προσδιορισμένος. Ήταν οι εργατικές, αριστερές και αντιφασιστικές συνειδήσεις του λαού της περιοχής. Οι εφοπλιστές “τους” είχαν πολλά να κερδίσουν από το εθνικιστικό συνδικάτο που ετοίμαζε η Χρυσή Αυγή στη Ζώνη, γιατί θα ήταν ένα συνδικάτο που όχι απεργία δε θα έκανε, αλλά θα έπαιζε ανοιχτά το ρόλο του μπράβου της εργοδοσίας κρατώντας τα μεροκάματα χαμηλά, τους εργάτες υποταγμένους και τις συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες ματωμένες κάτω από τα καδρόνια και τα μαχαίρια των ...“σωτήρων της Ζώνης”.
Και τώρα τι; Με την ηγετική ομάδα της Χρυσής Αυγής στη φυλακή, με στελέχη των μηχανισμών να ξηλώνονται θα εξαφανιστεί ως δια μαγείας όλο αυτό το πλέγμα διαπλοκής και στο Πέραμα και σε όλη την Ελλάδα; Όλες αυτές οι μερίδες του κεφαλαίου που στήριξαν τη Χρυσή Αυγή θα αναζητήσουν, άραγε, αλλού πιο δυναμικές λύσεις για την προώθηση των συμφερόντων τους ή θα επιστρέψουν στις αγκαλιές του παραδοσιακού αστικού πολιτικού συστήματος;
Τα ερωτήματα είναι, βέβαια, αδύνατον να απαντηθούν, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Το σίγουρο είναι ότι η επιλογή που έκαναν, όσοι την έκαναν, να στηρίξουν τη Χρυσή Αυγή αποδεικνύει το πόσο αδίστακτοι είναι όταν πρόκειται για τα συμφέροντά τους και, ιδιαίτερα, όταν δε βρίσκουν απέναντί τους τον πραγματικό τους εχθρό, τον ταξικό τους αντίπαλο, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, το εμπνευσμένο από τις αριστερές και κομμουνιστικές ιδέες.
Και αυτό είναι ανεξάρτητο από το αν άλλες μερίδες τους επιλέγουν τον ανοιχτά ακροδεξιό και φασιστικό δρόμο και άλλες αυτόν της αστικής δημοκρατίας, στην οποία το μονοπώλιο της βίας και της διαπλοκής τον έχει το ίδιο το κράτος. Τα συμφέροντα παραμένουν τα ίδια, ο εχθρός παραμένει ο ίδιος, όμως η κρίση δεν παραμένει ίδια, αλλά βαθαίνει όλο και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει. Κι αυτό είναι που τους κάνει ακόμα πιο αδίστακτους. Όσες μερίδες του κεφαλαίου, λοιπόν, τη στήριξαν δεν είναι αυτή τη στιγμή ηττημένες, ακόμα κι αν δοθεί η ευκαιρία να ξεκαθαρίσουν κάποιοι λογαριασμοί, ανάλογα με τις εξελίξεις. Γιατί το κεφάλαιο μπορεί να ηττηθεί μόνο από την εργατική τάξη και όχι από τα ίδια του τα τσιράκια.
πηγή: Προλεταριακή Σημαία
