Αντίσταση στα Γιάννενα


Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2013

Οι υποταγμένες και ηττοπαθείς ηγεσίες σταμάτησαν τον απεργιακό αγώνα των καθηγητών

Η επίθεση δεν σταματά
Να δυναμώσει η πολιτική μάχη για τον επόμενο ξεσηκωμό! 
Μια παράξενη σιγή υπάρχει στα σχολεία της χώρας μετά τη λήξη της απεργίας των καθηγητών που ξεκίνησε με τόσο καλά σημάδια. Το θέμα δεν συζητιέται και οι παρατάξεις έχουν αποφύγει να τοποθετηθούν απολογιστικά για αυτή τη φάση του αγώνα. Δυσκολία εξαγωγής συμπερασμάτων και φόβος για το μέλλον είναι τα δύο στοιχεία που συνυπάρχουν στους καθηγητές και που ανατροφοδοτούνται από την αμηχανία (ή ενοχή;) παρατάξεων της αριστεράς, διαμορφώνοντας τελικά αυτό το κλίμα σιωπής. Τι έγινε, λοιπόν; Και τι έδειξε αυτό που έγινε και αυτά που δεν έγιναν;
Τα γεγονότα
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια (και παρά την απόφαση του συνεδρίου της ΟΛΜΕ για έναρξη απεργίας διαρκείας από την αρχή της χρονιάς), το ΔΣ της ΟΛΜΕ κάλεσε τον κλάδο σε συνελεύσεις, χωρίς, όμως, να έχει καταλήξει σε εισήγηση! Απεργία διαρκείας με τη μορφή 5μερων επαναλαμβανόμενων πρότειναν ΣΥΝΕΚ και Παρεμβάσεις, ενώ το ΠΑΜΕ πρότεινε απλώς συμμετοχή στη 48ωρη της ΑΔΕΔΥ (μια συμμετοχή που έτσι κι αλλιώς ήταν δεδομένη καθώς η ΟΛΜΕ ανήκει στην ΑΔΕΔΥ) και επανεξέταση μετά. Κοντινές προτάσεις έκαναν οι ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚ.
Παρά το γεγονός ότι η μη ύπαρξη εισήγησης αποτέλεσε διαλυτικό στοιχείο, ο κλάδος μαζικοποίησε τον πρώτο γύρο γενικών συνελεύσεων. Με ποσοστά της τάξης του 90% ψήφισε την πρόταση για απεργία διαρκείας με τη μορφή 5μερων. Οι συνελεύσεις είχαν γενικά καλή μαζικότητα: στις περισσότερες περιπτώσεις λίγο μικρότερη και σε κάποιες αντίστοιχη με τις εντυπωσιακά μαζικές συνελεύσεις του Μάη.
Ήταν ακόμα μια διάψευση των πεφωτισμένων ηγεσιών που από τον Ιούλη είχαν εντρυφήσει στην γκρίνια και την κακομοιριά: «Το Σεπτέμβρη κανένας δεν θα θυμάται τους απολυμένους», «θα απεργήσουν πενήντα ΕΠΑΛ σε όλη την Ελλάδα», «ο κόσμος δεν αντέχει», «μετά το Μάη θα κάνουμε είκοσι χρόνια να ξαναδούμε μαζικές συνελεύσεις», «πρέπει να έχουμε έτοιμο σχέδιο απαγκίστρωσης» (η οργάνωση της υποχώρησης προηγείται μάλλον της οργάνωσης της μάχης γι' αυτούς) και διάφορα άλλα… αγωνιστικά.
Από τη Δευτέρα 16/9 το πρωί, χιλιάδες συνάδελφοι, συσπειρωμένοι γύρω από απεργιακές επιτροπές, βρέθηκαν έξω από τα σχολεία και κατάφεραν πρωτοφανή ποσοστά απεργιακής συμμετοχής. Η μαζικότητα των απεργών που στήριξαν ενεργά την απεργία ξεπερνούσε κατά πολύ τις παρατάξεις. Τα συλλαλητήρια της 16/9 ήταν εντυπωσιακά και μαχητικά. Ο κόσμος έδειχνε «στα κάγκελα». Ανάλογη ήταν η κατάσταση και τη δεύτερη μέρα.
Από την Τετάρτη άρχισε να υπάρχει σκεπτικισμός που όχι μόνο δεν αντιμετωπίστηκε, αλλά τροφοδοτήθηκε από παρατάξεις και από τη συνδικαλιστική ηγεσία. Στην πρώτη μείωση των ποσοστών απεργιακής συμμετοχής, αγκιστρώθηκαν παρατάξεις και συνδικαλιστές για να κάνουν τη λαθροχειρία και να πουν ότι η δική τους ήττα, το δικό τους «σπάσιμο» αντιστοιχεί στις διαθέσεις του κόσμου. Το στοιχείο πάντως που πρέπει να είναι γνωστό είναι η εντυπωσιακή απεργιακή συμμετοχή σε πολλές ΕΛΜΕ όλο το πρώτο 5μερο. Και σταθερά μεγαλύτερη από πολλές 24ωρες γενικές απεργίες. Ακόμα και τις τρεις μέρες της δεύτερης βδομάδας, μετά το μήνυμα αποκλιμάκωσης (όταν η πρόταση για δεύτερη 5μερη συγκέντρωσε μόνο το… 65,9%), οι απεργοί ήταν πολύ περισσότεροι απ’ ό,τι θα περίμενε κανένας.
Το γεγονός, πάντως, είναι ένα: Όπου υπήρξαν απεργιακές επιτροπές και έκαναν διορθωτικές κινήσεις, όπου οι συνάδελφοι κλήθηκαν με αποφασιστικότητα να κλιμακώσουν και να συνεχίσουν, αυτοί ανταποκρίθηκαν. Όπου χρησιμοποιήθηκε από συνδικαλιστικούς παράγοντες ως ευκαιρία κλεισίματος η πρώτη δυσκολία και η πρώτη μείωση ποσοστού, το πράγμα αποσυγκροτήθηκε.
Έτσι έγινε το παράλογο, συνδικαλιστές της Αριστεράς (πλάι σε ρετάλια κυβερνητικούς συνδικαλιστές, που δεν έπαιζαν κανέναν ρόλο) σε ΕΛΜΕ που τελείωσαν την πρώτη βδομάδα με ποσοστά πάνω από 50% να αναρωτιούνται στις συνελεύσεις της Πέμπτης 19/9: «αντέχουμε άραγε συνάδελφοι;»! Αν η «πρωτοπορία» «ταλαντεύεται», για τι ακριβώς εγκαλείται η μάζα των συναδέλφων; Μήπως ότι δεν ξεπέρασε την ηγεσία;
Οσοι (αριστεροί κιόλας) συνδικαλιστές άρχισαν να διαπιστώνουν (με υποκριτική λύπη) ότι «η απεργία φυλλορροεί» (εννοώντας ότι έχει πέσει από το 90%), ποια πολιτικά, οργανωτικά και κάθε τύπου μέτρα πρότειναν για να αντιστρέψουν την πορεία που υποτίθεται διαπίστωσαν; Η απάντηση είναι απλή: Κανένα! Αυτό από μόνο του δείχνει τις πραγματικές επιδιώξεις του δυναμικού αυτού. Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε δεκάδες στιγμιότυπα τοποθετήσεων συνδικαλιστών των ΣΥΝΕΚ και του ΠΑΜΕ σε διάφορες συνελεύσεις, ωστόσο δεν έχει αξία.
Ακολούθησε η φάρσα του… 65,9%. Ένα σώμα (η συνέλευση προέδρων) που έχει πάρει διδακτορικά σε τακτικισμούς και μεθοδεύσεις, ένα σώμα που το Μάη κουρέλιασε κάθε έννοια συνδικαλιστικής νομιμότητας, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει με θρησκευτική ευλάβεια τη διαδικασία για να κρύψει την πολιτική ουσία. Ήταν η αρχή του τέλους. Ο κλάδος «έπιασε το υπονοούμενο» και δεν μαζικοποίησε τις συνελεύσεις της 24/9. Πολλές δεν είχαν απαρτία και μόνο δώδεκα συνελεύσεις επέμειναν στη συνέχιση με νέα 5μερη απεργία.
Μεγάλο τμήμα του συνδικαλιστικού δυναμικού της ρεφορμιστικής Αριστεράς ξεφύσησε ανακουφισμένο γιατί ξέμπλεξε από έναν αγώνα στον οποίον δεν πίστεψε, έναν αγώνα που τον ήθελε εύκολο και «αυτόματο». Ένα δυναμικό που, χωμένο για χρόνια στη συνδιαλλαγή και την ήττα, δεν πιστεύει ούτε και θέλει πια κανέναν αγώνα που οδηγεί σε πολιτική σύγκρουση με το σύστημα. Που είχε αποφασίσει ότι τίποτα δεν θα πάει καλά πριν ακόμα ο αγώνας ξεσπάσει. Αυτή είναι η ωμή αλήθεια.
Κάποια συμπεράσματα και σκέψεις
  1. Οι καθηγητές για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες μαζικοποίησαν τις συνελεύσεις και επιδίωξαν να ξεκινήσουν έναν μεγάλο αγώνα. Αυτό είναι ένα συμπέρασμα που κάτι δείχνει και δεν έχει κανένας το δικαίωμα να το παρακάμπτει. Τι δείχνει άραγε; Ότι ο κλάδος ήθελε να απεργήσει τρεις ή πέντε μέρες, όπως διατείνονται θρασύτατα οι θιασώτες της ήττας και της υποταγής;
  2. Η απεργία διαρκείας αποτέλεσε τη μόνη απάντηση που αντιστοιχεί στο βάθος της επίθεσης. Αποτέλεσε τη μορφή που συσπείρωσε τους καθηγητές, που ενεργοποίησε απεργιακές επιτροπές, που έθεσε επί τάπητος την απεύθυνση στην κοινωνία, στους μαθητές και στους γονείς, που έθεσε την προοπτική ενός ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΩΝΑ. Όλα αυτά δεν θα γίνονταν χωρίς απεργιακή κινητοποίηση ή με μια 48ωρη. Αυτό είναι προφανές για όποιον έχει στοιχειώδη σχέση με τον κλάδο.
  3. Η ενεργητική συμμετοχή (μαζικά μοιράσματα προκηρύξεων, στήριξη της απεργίας έξω από τα σχολεία, εκδηλώσεις με γονείς, πρωτοβουλιακά κείμενα ομάδων καθηγητών) αποτέλεσε νέο ποιοτικό στοιχείο. Οι απεργοί ΔΕΝ ήταν στο σπίτι τους.
  4. Στην κατάσταση αυτή διαμορφώθηκε ένα σώμα καθηγητών (μειοψηφικό, ασφαλώς, αλλά πολύ μαζικό) που ήταν αποφασισμένο να πάει την κατάσταση μέχρι τέλους, που δεν ταλαντευόταν και ήταν αποφασισμένο. Τμήμα του σώματος αυτού ήταν καθηγητές που μέχρι τώρα δεν είχαν καμία σχέση με το κίνημα. Και αυτό είναι ένα νέο στοιχείο. Αυτό το σώμα μπορεί να βγαίνει σήμερα «τραυματισμένο», αλλά είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει τον πυρήνα των επόμενων μαχών.
  5. Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να τελειώνουμε με τις συμβολικές «νίκες» και την κούφια συνδικαλιστική ρητορεία. Οι απολύσεις εργαζομένων είναι ποιοτικό άλμα στην επίθεση του συστήματος απέναντι στους εργαζόμενους. Αυτή τη στιγμή ο αγώνας για επαναπρόσληψη των συναδέλφων (μόνιμων και αναπληρωτών) και ο αγώνας για το μπλοκάρισμα των επόμενων απολύσεων μπορεί να βρίσκεται ένα βήμα μπροστά σε σχέση με το αν είχε γίνει μια 48ωρη (που θα πήγαινε άπατη) απεργία, αλλά ταυτόχρονα έχει καταγραφεί η αδυναμία του μεγαλύτερου σωματείου της χώρας να τις μπλοκάρει. Για την ώρα οι διαθεσιμότητες– απολύσεις πέρασαν.
  6. Το ερώτημα αν «αντέχουμε οικονομικά» απαντιέται πολιτικά. Όταν το θέτουν απεργοί καθηγητές της βάσης, θέτουν με άλλα λόγια το ζήτημα της πολιτικής ανεμπιστοσύνης είτε στην ηγεσία είτε συνολικά στην προοπτική του κινήματος και της συλλογικής πάλης. Να μην ξεχνάμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν πληρώνονται με ημερομίσθιο, δηλαδή δεν κόβεται το ημερομίσθιο την ίδια τη μέρα της απεργίας. Η πίεση μεταφέρεται τους επόμενους μήνες. Όταν το ερώτημα το θέτουν παρατάξεις, απλώς κάνουν ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ και ασκούν το χόμπι της ντελικάτης απεργοσπασίας.
  7. Το επιχείρημα ότι «δεν μπορούμε μόνοι μας» αποτελεί μια ακόμα μορφή της μανιέρας της ήττας. Πόσο «μόνος του» είναι ένας κλάδος με 80.000 εργαζόμενους, με συνδικαλιστική δομή και με καθημερινή επικοινωνία με το λαό μέσω των μαθητών; Σε μια συγκυρία, μάλιστα, που, όπως αποδείχτηκε, ο «κοινωνικός αυτοματισμός» αχρηστεύτηκε κάτω από τα πλατιά μηνύματα λαϊκής αλληλεγγύης; Ένας κλάδος του οποίου οι αγώνες για κεντρικά ζητήματα (ενάντια στις απολύσεις και τη συντριβή των μορφωτικών δικαιωμάτων της νεολαίας) μπορούν να αποτελέσουν τη θρυαλλίδα γενικότερων κοινωνικών εκρήξεων. Αλήθεια, τι θα έλεγαν όλοι αυτοί οι «ρεαλιστές» στους εργαζόμενους στη Sprider; Ότι για να παλέψουν ενάντια στις απολύσεις θα πρέπει να περιμένουν τη ΓΣΕΕ; Το διεθνές κίνημα; Να βγει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ; Να έρθει η λαϊκή εξουσία; Να δυναμώσει το ΚΚΕ(μ-λ);
  8. Το ζήτημα των συμμαχιών λύνεται στο καμίνι του αγώνα. Παρά τα αναμενόμενα «αδειάσματα» από κυβερνητικά και «ταξικά» σωματεία, τα βήματα που έγιναν σε αυτήν την κατεύθυνση τις μέρες αυτές (συναντήσεις με γονείς, ενημερώσεις μαθητών, χαιρετισμοί σε συνελεύσεις άλλων πρωτοβάθμιων σωματείων) ήταν πολύ πιο πραγματικά και πολύτιμα από ένα κάρο «κοινές ανακοινώσεις» που γίνονται σε συνθήκες έλλειψης κινήματος και που δεν ανταποκρίνονται, συνήθως, πουθενά. Για να υπάρξουν και πιο απτά αποτελέσματα κοινών αγώνων, απαιτείται υπομονή, διάρκεια και αποφασιστικότητα. Τα αποτελέσματα αυτά δεν κρίνονται τη δεύτερη μέρα μιας απεργίας διαρκείας.
  9. Πάνω από όλα, αναδείχτηκε για μια ακόμα φορά το ζήτημα του υποκειμένου και της Αριστεράς. Οτι η Αριστερά «μας» μπορεί να λέει μεγάλα λόγια, μπορεί να βερμπαλίζει, μπορεί να φωνάζει ότι «ήρθε η ώρα της ανατροπής», μπορεί να ελέγχει πάμπολλα σωματεία και να έχει… παρεισφρήσει στη Διοίκηση (μέσω των ΠΥΣΔΕ), αλλά την κρίσιμη στιγμή στην καλύτερη περίπτωση δεν μπαίνει μπροστά στους αγώνες και στη χειρότερη τους υπονομεύει ανοιχτά. Αυτό, ωστόσο, είναι ένα ζήτημα που θα δούμε στην επόμενη παράγραφο.

Η στάση των παρατάξεων
Οι ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ δεν μπορούν πια να παίξουν το ρόλο που έπαιζαν. Αποσυγκροτημένες και απομονωμένες στις έδρες τους στην Ομοσπονδία έχουν τη δυνατότητα να κάνουν τη διαλυτική τους δουλειά μόνο σε ΕΛΜΕ της επαρχίας. Δουλειά ικανή πάντως να μπλοκάρει μια απεργιακή απόφαση και να τη ρίξει κάτω από τα απαιτούμενα 2/3.
ΟΙ ΣΥΝΕΚ σύρθηκαν σε μια απεργία που δεν πίστευαν ούτε και ήθελαν κεντρικά. Προσπάθησαν να εντάξουν την απεργία στους σχεδιασμούς του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει μια απεργία «διαμαρτυρίας» που θα τον φέρει πιο κοντά στην κυβερνητική εξουσία. Οι καθηγητές όμως δεν έκαναν ούτε απεργία διαμαρτυρίας ούτε απεργία κοινοβουλευτικής επένδυσης. Ο στόχος της «ανατροπής της κυβέρνησης» δεν αποτέλεσε στην πραγματικότητα ούτε κινητήρια δύναμη ούτε στόχο των απεργών καθηγητών. Παρά το γεγονός ότι τμήμα της βάσης του έτρεξε τίμια για την απεργία, ένα άλλο τμήμα τους αναδείκνυε από την αρχή τη «δυσκολία» του αγώνα και έβαλε το λιθαράκι του στη λήξη της απεργίας ήδη από τις 19/9 (Πιερία και Γιάννενα). Πριν ακόμα ξεκινήσει απεργία, τμήματα των ΣΥΝΕΚ έκφραζαν δημόσια τη θέση για αναβολή της, για προώθηση άλλων μορφών και άλλα αποκαλυπτικά των πραγματικών προθέσεων. Με την πρώτη δυσκολία, οι ΣΥΝΕΚ κεντρικά υπαναχώρησαν στη 48ωρη και καλύφθηκαν πίσω από την προκλητική «διαπίστωση» ότι «ο κόσμος δεν τραβάει». Γίνεται φανερό ότι οι φιλοδοξίες της κατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας είναι ανταγωνιστικές με την ανάπτυξη κινήματος αντίστασης, ενός κινήματος που θα μπλοκάρει την επίθεση του συστήματος.
Το ΠΑΜΕ από την αρχή δεν ήθελε την απεργία. Πίσω από μια στρεβλή θεώρηση των κοινωνικών συμμαχιών, προσπάθησε να οδηγήσει τον κλάδο στην ουρά της αδράνειας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Καλύφθηκε πίσω από την παραλυτική και αντικινηματική εκτίμηση ότι «οι αγώνες ενάντια στις απολύσεις δεν έχουν αποτέλεσμα αν δεν μπαίνει το ζήτημα της λαϊκής εξουσίας». Και επειδή είναι σαφές ότι δεν είμαστε σε προεπαναστατική περίοδο και δεν μπορεί να μπει μαζικά το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας, το ΠΑΜΕ καταλήγει σε αγώνες οπισθοφυλακής και διαμαρτυρίας και όχι σε αγώνες ανατροπής της πολιτικής. Καμώνεται ότι «πάει μακριά τη βαλίτσα», αλλά η αλήθεια είναι ότι με τον τρόπο αυτό, τη βαλίτσα την πάει στις εκλογικές αυταπάτες και στην αποσυγκρότηση του κινήματος. Το ΠΑΜΕ από την αρχή (με τις 48ωρες) μέχρι το τέλος χάιδεψε τα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά του κόσμου, τις απόψεις ότι εσαεί οι αγώνες πρέπει να αναβάλλονται, και λειτούργησε στην κατεύθυνση εκλογικής κεφαλαιοποίησης της απογοήτευσης. Εκτέθηκε ανεπανόρθωτα όταν ο ΓΓ του ΚΚΕ έδωσε σε συνέντευξη Τύπου (όχι σε εσωτερικές κινηματικές διαδικασίες) υποτιθέμενα στοιχεία που αποδείκνυαν το άμαζο των συνελεύσεων (http://www.902.gr/eidisi/politiki/26596/i-synenteyxi-toy-d-koytsoympa-apo-tin-78i-deth-video), στοιχεία που αξιοποίησαν ενθουσιαμένοι οι δημοσιογράφοι της κυβέρνησης. Τμήμα των μελών του (είτε λόγω πιέσεων από τα κάτω είτε στη βάση μιας κινηματικής τιμιότητας) έτρεξε για την απεργία και σε κάποιες περιπτώσεις (μειοψηφικές) συμμετείχε σε απεργιακές επιτροπές. Ωστόσο, αυτό δεν αλλάζει τη γενική και κεντρική εικόνα.
Πρόβλημα ωστόσο καταγράφηκε και στο δίκτυο των Παρεμβάσεων. Οι Παρεμβάσεις στήριξαν σαφώς την απεργία. Καταγράφηκε όμως το χάσμα ανάμεσα στα ιδιαίτερα υψηλά εκλογικά νούμερα που γράφουν και τη μικρή δυνατότητά τους να στηρίξουν πραγματική κίνηση μαζών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις δώδεκα ΕΛΜΕ που στον τρίτο γύρο συνελεύσεων επέμειναν στην 5μερη απεργία, συμπεριλαμβάνεται μόνο μία ΕΛΜΕ του λεκανοπεδίου και της Θεσσαλονίκης (περιοχές όπου οι Παρεμβάσεις έχουν μεγάλη εκλογική δύναμη). Ενώ δεν έλειψαν και οι προτάσεις αναστολής (Ελευσίνα)!
Αντίστοιχα, προβληματική ήταν η απόφαση της τελευταίας συνέλευσης προέδρων (του οριστικού κλεισίματος), μια απόφαση που στηρίχτηκε από ΣΥΝΕΚ και Παρεμβάσεις. Η απόφαση αυτή, πέρα από το γεγονός ότι προκαταλαμβάνει ουσιαστικά στοιχεία απολογισμού που πρέπει να συζητηθούν πλατιά στον κλάδο, είναι «μια απ’ τα παλιά»: Επικοινωνιακές κορόνες «επιτυχίας» για να κουκουλωθεί το κλείσιμο της απεργίας και για να περισωθεί το κύρος της Ομοσπονδίας. Δεν μπορούμε όμως άλλο να πηγαίνουμε έτσι. Με κόλπα και επικοινωνιακά τρικ.

Η στάση των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών
Από το Μάη, οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών είχαν μια σταθερή στάση ενίσχυσης και κλιμάκωσης του αγώνα. Στη φάση αυτή θεώρησαν ότι το πρώτο ζήτημα που μπαίνει εκ των πραγμάτων είναι το ζήτημα της ανατροπής των απολύσεων και του θεσμικού πλαισίου που έστρωσε το δρόμο τους και αμέσως μετά το ζήτημα της ανατροπής του νόμου για το «νέο» λύκειο.
Στήριξαν από την αρχή μέχρι το τέλος την πρόταση για απεργία διαρκείας με τη μορφή 5μερων επαναλαμβανόμενων. Απέναντι σε ταλαντεύσεις άλλων τμημάτων αλλά και απλών καθηγητών, προσπάθησαν να στηρίξουν και να στηριχτούν από:
  • Το πιο χτυπημένο κομμάτι του κλάδου που σε αυτή τη φάση ήταν οι εκπαιδευτικοί σε διαθεσιμότητα και
  • Το πιο αποφασισμένο κομμάτι του κλάδου, αυτό που δεν είχε ταλαντεύσεις και αντιλαμβανόταν την ανάγκη ενός μεγάλου αγώνα όχι διαμαρτυρίας αλλά σύγκρουσης.
Οι λίγες αλλά όχι αμελητέες δυνάμεις των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών κινήθηκαν δραστήρια μέσα στις απεργιακές επιτροπές, είχαν εμπιστοσύνη στη δύναμη του αγώνα και δεν σύρθηκαν από την ηττοπάθεια που χαρακτήρισε μεγάλο μέρος της Αριστεράς.
Στα πλην, πάντως, καταγράφεται και το γεγονός ότι οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών και οι σύντροφοι του Εκπαιδευτικού Ομίλου δεν κατάφεραν να αποκτήσουν μια σταθερή κοινή στάση απέναντι στις εξελίξεις. Με αμοιβαίες ευθύνες.

Από δω και πέρα
Δεν μπορεί κανείς ασφαλώς να εκτιμήσει με ακρίβεια τις εξελίξεις. Είναι πάντως δεδομένο ότι η κυβερνητική επίθεση θα ενταθεί. Οι εκτιμήσεις που αφήνουν να εννοηθεί ότι η κυβέρνηση θα αξιολογήσει επί της ουσίας τη δεύτερη απόπειρα των καθηγητών να βγουν σε σύγκρουση και θα αναβάλει για λίγο την κλιμάκωση της επίθεσής της δεν μας βρίσκει σύμφωνους. Σε κάθε περίπτωση, και να υπάρξει τέτοια αναβολή, δεν πρόκειται να υπερβαίνει χρονικά τις λίγες βδομάδες.
Με βάση τα παραπάνω, αποτελούν άμεσα καθήκοντα τα παρακάτω:
-          Να γίνει πλατιά συζήτηση πάνω στο γεγονός ότι το πρόβλημα που εκφράστηκε είναι πολιτικό και σχετίζεται με τα ρεφορμιστικά και ηττοπαθή χαρακτηριστικά που έχει η Αριστερά. Ότι η Αριστερά των ΠΥΣΔΕ και των εκλογικών και κοινοβουλευτικών αυταπατών έχει υποστεί τέτοια αλλοτρίωση που ούτε μπορεί ούτε θέλει να συγκροτήσει τον κόσμο σε κατεύθυνση σύγκρουσης.
-          Να ανοίξει η ουσιαστική πολιτική συζήτηση για την αναγκαιότητα συγκροτήσεων με αγωνιστικό προσανατολισμό που θα προσπαθούν να αποβάλουν αυτά τα πολιτικά και οργανωτικά βαρίδια της ήττας.
-          Να αποκαλυφθεί ότι η αναστολή του αγώνα το μόνο που κάνει είναι να αποθρασύνει τον αντίπαλο και να φέρνει πιο κοντά τον επόμενο γύρο της επίθεσης. Δυστυχώς, τα ολοκληρωμένα «αγωνιστικά σχέδια ενιαίου προειδοποιητικού αγώνα» στο πλαίσιο της ΓΣΕΕ και μόνο θα αποδειχτεί σύντομα πόσο έωλα είναι.
-          Να γίνει προσπάθεια το δυναμικό που κινήθηκες και πήρε πάνω του την απεργία να συγκροτήσει επιτροπές αγώνα για την προετοιμασία του επόμενου γύρου. Γνωρίζοντας, πάντως, πως στο δοσμένο επίπεδο του κινήματος τέτοιες συγκροτήσεις είναι δύσκολες όταν ο αγώνας δεν είναι σε εξέλιξη.
Ισως οι επόμενες μάχες είναι πολύ κοντά…

πηγή: Προλεταριακή Σημαία