Αντίσταση στα Γιάννενα


Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ: ΝΑ ΞΕΔΙΠΛΩΘΕΙ Η ΓΡΑΜΜΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΟΥΜΕΝΗ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΑ

Το κείμενο αυτό γράφτηκε πριν παρθούν οι αποφάσεις στη σύσκεψη του Ευαγγελισμού για κινητοποιήσεις μεθαύριο Παρασκευή και την επόμενη Τετάρτη.


Ένας πρώτος κύκλος κινητοποιήσεων δείχνει να κλείνει με αιχμή τις διαθεσιμότητες-απολύσεις 1.700 περίπου εργαζομένων απ' τα δημόσια νοσοκομεία. Παράλληλα το κλείσιμο-διάλυση 8 μικρομεσαίων νοσοκομείων σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη σηματοδοτεί τις εξελίξεις του αμέσως επόμενου χρονικού διαστήματος.
Απολογιστικά θα λέγαμε ότι στα συγκεκριμένα νοσοκομεία -αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο- δόθηκε μια μάχη με ''θεούς και δαίμονες''. Ένας αγώνας πάνω από δυο μήνες, που είχε ν' αντιμετωπίσει το αντιδραστικό μπλοκ δυνάμεων (ΔΝΤ-ΕΕ-κεφάλαιο-κυβέρνηση), την προσπάθειά τους αφ' ενός μεν να δημιουργήσουν μια ''δεξαμενή'' εργαζομένων σε καθεστώς διαθεσιμότητας και αφ' ετέρου να συρρικνώσουν-κλείσουν τα πρώτα νοσοκομεία του ΕΣΥ πανελλαδικά.
Ο αγώνας αυτός, πολύμορφος, με τα πάνω του και τα κάτω του, αντιμετώπισε και τη σθεναρή αντίσταση εκ των ''έσω'' - συνδικαλιστικές ηγεσίες ΑΔΕΔΥ, ΠΟΕΔΗΝ, παρατάξεις της Αριστεράς που, όταν δεν ήταν ανοιχτά εχθρικές, ήταν ''αλλού'', που υπονόμευσαν, αρνήθηκαν, χτύπησαν κάθε προσπάθεια συντονισμού, διεύρυνσης του μετώπου και κυρίως επέκτασης της ''πυρκαγιάς'' στα μεγάλα και πολυπληθή νοσοκομεία ιδιαίτερα του κέντρου της Αθήνας.
Δεν έχουμε καμιά διάθεση μηδενισμού ενός πραγματικά σπουδαίου αγώνα που έδωσαν οι εργαζόμενοι των πληττόμενων νοσοκομείων και ως εκεί που μπόρεσαν να φτάσουν. Ταυτόχρονα δεν πετάμε στα σύννεφα για τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν και που πάτησαν στη χρόνια αποσυγκρότηση, ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική, των εργαζόμενων και των συγκεκριμένων χώρων. Είμαστε όμως καθαροί: πέρα από τις ατομικές ευθύνες του κάθε εργαζόμενου, η βασική και κύρια ευθύνη ανήκει στην ηγεσία και με βάση τη γραμμή συμβιβασμού και υποταγής της.
Τι έλειψε, λοιπόν, για ν' αποτραπούν οι διαθεσιμότητες-απολύσεις και το κλείσιμο νοσοκομείων; Το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να γίνει κυρίαρχη η κατεύθυνση αντίστασης-κλιμάκωσης-απεργιακού συντονισμού αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα.
Για τις κυβερνητικές παρατάξεις (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ) τα πράγματα ήταν απ' την αρχή ξεκαθαρισμένα. Σύμπλευση με τη γραμμή κυβέρνησης και υπουργείου Υγείας, σύρσιμο σε κάποιες κινητοποιήσεις κάτω απ' την πίεση των εργαζομένων των συγκεκριμένων νοσοκομείων που βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα, υπονόμευση κάθε προσπάθειας ξεδιπλώματος των αγώνων, προσπάθεια να παραμείνει η πάλη στα στενά όρια των 8 νοσοκομείων. Μπορούμε να πούμε ότι η σημερινή εξέλιξη είναι και δικό τους έργο που πρέπει να το χρεωθούν.
Για τις δυνάμεις της κοινοβουλευτικής Αριστεράς και τις παρατάξεις τους (Αυτόνομη Παρέμβαση-ΠΑΜΕ) τα πράγματα τέθηκαν ξεκάθαρα απ' την αρχή. Ή θα στήριζαν ολόπλευρα τους εργαζόμενους που αντικειμενικά θα κινητοποιούνταν ή θα υποτάσσονταν στο δοσμένο συσχετισμό δύναμης και θα συνέβαλλαν στο κλίμα ηττοπάθειας και αδυναμίας απάντησης που σκόπιμα καλλιεργήθηκε κι από πολλές πλευρές. Βλέπετε, το τελικό ''επιχείρημα'' είναι σχεδόν πάντα ''αποστομωτικό'': ''δεν τραβάει ο κόσμος''. Η απόσυρση από την πολιτική στήριξη των αγώνων που βρίσκονταν σε εξέλιξη ήταν απλώς αποτέλεσμα του ρεφορμισμού τους.
Ορισμένες δυνάμεις (όχι όλες) της λεγόμενης εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και οι παρατάξεις τους προσπάθησαν να δημιουργήσουν όρους απάντησης στο πρόβλημα μέσα κυρίως από γενικές συνελεύσεις, συσκέψεις και συντονισμούς που βρίσκονται σε εξέλιξη. Στο πλαίσιο αυτό και απ' την πρώτη στιγμή και οι δυνάμεις της Ταξικής Πορείας, που προσπάθησαν να δώσουν κινηματική διέξοδο.
Η αποκάλυψη της ουσίας και των στοχεύσεων της πολιτικής των ''από πάνω'' ήταν σχετικά εύκολη υπόθεση. Κανείς πλέον δεν αμφιβάλλει τουλάχιστον στα 8 νοσοκομεία που κλείνουν. Το πρόβλημα, ωστόσο, παραμένει αναφορικά με τη συνδικαλιστική ηγεσία που αποτέλεσε και συνεχίζει ν' αποτελεί σοβαρό εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια. Τις τοπικού, ας πούμε, χαρακτήρα κινητοποιήσεις δεν μπορούσαν να τις αποτρέψουν ούτε και να τις ελέγξουν και πήγαν κατά κανόνα καλά. Στο πλαίσιο 24ωρων ή 48ωρων απεργιών βγαλμένων από Γενικές Συνελεύσεις που ανάγκαζαν την ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ να κηρύξει 4ωρες στάσεις, η κατάσταση έξω από το υπουργείο Υγείας ήταν αποκαλυπτική. Ούτε τα διοικητικά συμβούλια των σωματείων, οι συνδικαλιστές των υπόλοιπων νοσοκομείων δεν παρευρέθηκαν, ενώ από την ΠΟΕΔΗΝ 2-3 μεγαλοστελέχη κάθε φορά έκαναν την εμφάνισή τους, τις περισσότερες φορές αποδοκιμαζόμενοι από τον κόσμο.
Η γραμμή της σκόπιμης ηττοπάθειας ήταν ολοφάνερη. Πώς θα έπαιρναν κουράγιο, π.χ., οι εργαζόμενοι του «Φλέμιγκ», της Πολυκλινικής ή του «Αγ. Βαρβάρα» όταν διαπίστωναν ότι ήταν επί της ουσίας μόνοι τους στην αναμέτρηση με την κυβερνητική πολιτική; Αυτός είναι και ο λόγος που αναφερόμαστε σε καλλιεργούμενη ηττοπάθεια. Το ξεπέρασμα αυτής της ηγεσίας και της γραμμής της ήταν δύσκολη υπόθεση απ' τους ίδιους τους εργαζόμενους που αντιλαμβάνονταν πολύ καθαρά πλέον και στην πράξη ότι καλούνταν να γίνουν ουσιαστικά οι ίδιοι ηγεσία, με όλες τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής.
Το πρακτικό αποτέλεσμα είναι γνωστό: εκατοντάδες εργαζόμενοι σε διαθεσιμότητα με αβέβαιο μέλλον και νοσοκομεία κλειστά ή σε διαδικασία κλεισίματος. Κέρδισαν, λοιπόν, τρόικα και κυβέρνηση;
Έχουμε τη γνώμη ότι βρισκόμαστε στην αρχή μιας πορείας, από κάθε άποψη. Και για τις αντιδραστικές δυνάμεις εντός και εκτός της χώρας είναι πρωτόγνωρη ''επιχείρηση'' και για τους εργαζόμενους και τη συνδικαλιστική τους οργάνωση, επίσης. Ας μη βιαστούμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Η επίθεση που μόλις ξεκίνησε στα δημόσια νοσοκομεία και τους εργαζόμενους σ' αυτά έχει πολύ ψωμί ακόμη. Και θ' αναγκάσει όσους κάνουν ακόμα τη στρουθοκάμηλο να πάρουν θέση. Κυρίως θα δείξει τις πραγματικές διαθέσεις και ανάγκες των εργαζόμενων και του λαού.
Επιμένουμε στην κατεύθυνση της γενίκευσης και του συντονισμού των αγώνων στα νοσοκομεία όλης της χώρας. Επιμένουμε ότι αυτή η γραμμή είναι η μόνη που μπορεί να θέσει πραγματικό πρόβλημα στο προχώρημα της επίθεσης της κυβέρνησης και να ενοποιήσει τους επιμέρους χώρους, δίνοντας προοπτική νίκης. Επιμένουμε ότι πρέπει να μπουν στον αγώνα οι εργαζόμενοι στα μεγάλα νοσοκομεία που θα κάνουν και τη διαφορά.
Το ότι ''έρχεται η σειρά τους'' είναι πλέον βέβαιο. Αυτό που μένει είναι οι ίδιοι να πάρουν την υπόθεση της αντίστασης και του αγώνα στα χέρια τους. Όλα τότε θα είναι διαφορετικά

πηγή: Προλεταριακή Σημαία