Έχουμε γράψει και έχουμε πει και εμείς πολλές φορές ότι στο λεγόμενο
κίνημα των πλατειών βρήκαν την ευκαιρία ακροδεξιά και φασιστικά
μορφώματα να ψαρέψουν, στα θολά νερά και στην απελπισία, για να βρουν
ζωτικό χώρο παρέμβασης, να επηρεάσουν συνειδήσεις και να αποκτήσουν
κόσμο. Η αρχή όμως δεν έγινε εκεί. Ήδη τα καμπανάκια χτυπούσαν από
χρόνια πριν. Από τη δεκαετία του '90 με τη μαζική έλευση μεταναστών το
σύστημα βρήκε μια καλή ευκαιρία να ποτίσει την ελληνική κοινωνία, τους
έλληνες εργαζόμενους, με τις ρατσιστικές αντιλήψεις. Τότε που γνωστό
συνδικάτο πήγαινε στις πιάτσες και ζητούσε χαρτιά νομιμότητας από τους
μετανάστες και σε περίπτωση που δεν είχαν τους έδιωχνε! Η ίδια η
πολιτική του εξαρτημένου πολιτικού συστήματος άφησε να ανθίσουν
μπουμπούκια σαν το ΛΑΟΣ μέσω του οποίου "ξεπλύθηκαν" φασίστες σαν τον
Βορίδη και τον Γεωργιάδη για να μας το παίζουν τώρα υποστηρικτές της
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και ...αντιφασίστες. Ο ίδιος ο αστικός
πολιτικός κόσμος, από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μέχρι δημαρχαίους που
στηρίχτηκαν και από "αριστερά" κόμματα σαν τη ΔΗΜΑΡ και τους Οικολόγους,
μιλούσαν και δρούσαν σε όλους τους τόνους φερόμενοι σα σκουπίδια στους
μετανάστες και όχι μόνο. Στο πυρ το εξώτερον ήταν όλοι όσοι ανήκαν στο
αγωνιστικό τόξο (μιας και είναι της μόδας τα τόξα!) και φυσικά πρώτος
και καλύτερος ο λαός με τις μεγαλειώδης κινητοποιήσεις του, ιδιαίτερα
από τις αρχές του 2010.
Και αν επισημάναμε από την αρχή το γεγονός της παρέμβασης των ακροδεξιών μορφωμάτων κάτω από ελκυστικά προσωπεία (300, youtubers και διάφοροι άλλοι) στις πλατείες, δεν μπορούσαμε παρά να δούμε ότι το ξέσπασμα αυτό που κράτησε πάνω από ενάμιση μήνα δεν ήταν άλλο από το ξέσπασμα λαϊκών στρωμάτων που είτε είχε αρχίσει ήδη η καταστροφή τους είτε έβλεπαν το άμεσο μέλλον τους ζωφερό!
Βιοτέχνες, ελεύθεροι επαγγελματίες, δημόσιοι υπάλληλοι, γενικά αυτά τα στρώματα που στο παρελθόν αποτέλεσαν το στήριγμα ενός συστήματος που τους άφησε να ανθίσουν, να έχουν ένα καλό σχετικά επίπεδο ζωής, για να αποτελούν το "μαξιλάρι" απορρόφησης των όποιων κραδασμών έβλεπαν ότι ήρθε η σειρά τους, και με αφορμή τη κρίση, να υποστούν την επίθεση που είχε ήδη υποστεί η αποσυγκροτημένη εργατική τάξη από τη δεκαετία του '80. Φυσικά ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους δεν έλειπαν και εργάτες. Δεν έλειπε και η νεολαία που είχε το δικό της ξέσπασμα δυόμιση χρόνια πριν το Δεκέμβρη του 2008.
Επίσης αυτό το κίνημα δεν μπορούμε να το βλέπουμε ξεκομμένο από τις μεγάλες και δεκάδες απεργιακές κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν και δημιούργησαν και στα μεσοστρώματα το κλίμα, την ανάγκη, όπως θέλετε πείτε το, να εκφραστούν και αυτά ενάντια στη καταστροφή του κάθε δικαιώματος και κατάκτησης του εργαζόμενου λαού. Ενάντιο όχι μόνο στο επίπεδο της ζωής τους αλλά και στην ίδια τη ζωή τους.
Το κίνημα αυτό προσπάθησε, μιας και δεν μπορούσε να το εμποδίσει, το σύστημα να το ελέγξει. Με κάθε τρόπο. Πρώτο του μέλημα ήταν αυτό το "αυθόρμητο" ξέσπασμα να μην έρθει σε επαφή με κανένα τρόπο με οτιδήποτε θυμίζει οργανωμένο κίνημα αντίστασης και , έστω, αμφισβήτησης της πολιτικής του. Θέλανε να το κρατήσουν μακριά από το όποιο εργατικό κίνημα. Πολύ περισσότερο δεν ήθελε με τίποτα να έρθει όλος αυτός ο κόσμος σε επαφή με τις επαναστατικές κομμουνιστικές ιδέες.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγάλες επιθέσεις των σωμάτων ασφαλείας και οι μεγάλες συγκρούσεις για το κράτημα της πλατείας έγιναν σε μέρες που παράλληλα υπήρχαν πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις με μεγάλη συμμετοχή. Επίσης δεν είναι τυχαία η διαίρεση της πλατείας στους ...πάνω και τους ...κάτω. Όπου οι πάνω ήταν οι "ακροδεξιοί" και οι κάτω οι "αριστεροί"! Και στη μέση ο λαός θα λέγαμε εμείς! Όπως βεβαίως δεν ήταν τυχαίες οι επιθέσεις απέναντι σε οποιονδήποτε αποφάσισε είτε από την αρχή είτε αργότερα να πάει έμπρακτα κόντρα σε αυτό το κλίμα.
Έκανε λοιπόν το σύστημα ότι μπορούσε για να μην αποκτήσει αυτό το κίνημα τα πολιτικά, οργανωτικά, κινηματικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά που θα ανέτρεπαν όχι μόνο κυβερνήσεις (αυτό το κατάφερε, ας θυμηθούμε ποιο ήταν το πολιτικό σκηνικό τότε και ποιο τώρα) αλλά και τις πολιτικές που επέβαλε το σύστημα εξάρτησης σε αυτό το λαό. Χρόνια τώρα προσπαθεί οποιαδήποτε κινηματική λαϊκή έκφραση να την κρατήσει μακριά από τις "κακές επιρροές" που μπορεί να το αμφισβητήσουν. Το "έξω τα κόμματα" είναι φράση που όσοι συμμετέχουμε ενεργά την ακούμε μόνιμα είτε σα μαθητές, είτε σα φοιτητές, είτε σαν εργάτες και εργαζόμενοι, είτε σαν μικροαστοί, είτε σαν άνεργοι και πάει λέγοντας. Και ξέρουμε πολύ καλά τι εννοεί το σύστημα με αυτό και πάντα όλη η αριστερά έδινε μάχη κόντρα σε τέτοιου είδους απαγορεύσεις.
Τι θα έπρεπε να κάνουν λοιπόν οι αριστεροί, οι κομμουνιστές, σε αυτή τη περίπτωση;
Όταν χιλιάδες λαού αποφάσιζαν να βγουν στις πλατείες επί μέρες και να διαδηλώνουν κόντρα στις μνημονιακές πολιτικές, κόντρα στη καταστροφή της ζωής τους;
Να πουν ναι εντάξει παιδιά ας κάνουμε πάσο στα ιδεολογήματα του συστήματος, που υποτίθεται ότι ήταν και θέληση του λαού, και να εμφανιστούμε και εμείς ως ακομμάτιστοι, αντιοργανωτικοί, αμεσοδημοκράτες και ότι άλλο;
Να κάνουν αναλύσεις για το τι κόσμος συμμετέχει σε αυτές τις συγκεντρώσεις, για τις επιδιώξεις του συστήματος και με βάση αυτές να τις καταγγείλουμε και να απέχουμε;
Να υποταχθούμε δηλαδή και στη μια και στην άλλη περίπτωση στη παντοδυναμία του συστήματος, να κρυφτούμε πίσω από τις επιδιώξεις του αλλά και τις πολιτικές αδυναμίες του λαού ή να μπούμε μέσα με τα μπούνια και να δώσουμε τη μάχη που πρέπει; Τη μάχη που είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε;
Δυστυχώς στη πλειοψηφία της αριστεράς μας επικράτησαν οι δύο πρώτες εκδοχές. Η αριστερά των επιθέσεων και των αντεπιθέσεων, των προωθημένων αιτημάτων και προγραμμάτων, της πρόκλησης αστάθειας στο πολιτικό σύστημα, του να μετατρέψουμε τη κρίση σε κρίση αμφισβήτησης του ίδιου το καπιταλισμού και όλων των μεγάλων λόγων, αποφάσισε να υποταχθεί και να προχωρήσει σε πολύ μικρές πράξεις. Το περισσότερο που μπορούσε να κάνει είναι να ζητάει εκλογές πραγματοποιώντας συγκεντρώσεις πριν καλά καλά ξεβρομίσει το κέντρο από τα χημικά της καταστολής.
Φτάσαμε στο σημείο να γίνουμε μάρτυρες αριστερών(;) φωνών που απαιτούσαν από αυτούς που χάλαγαν τη σούπα του "έξω τα κόμματα" να τους αδειάσουν τη γωνιά, να δούμε συνεργάτες σε ...ανταρσίες να παρατηρούν ατάραχοι τους εταίρους τους να τις τρώνε, φτάσαμε στο σημείο κομμουνιστικές(;) γραφίδες να χρησιμοποιούν ως άλλοθι τις επιθέσεις για την αποχή τους και να γράφουν καλά να πάθουν όλοι αυτοί που αποφάσισαν να ανακατευτούν. Να δώσουν τη μάχη δηλαδή!
Πράξεις που άφησαν αναμμένη τη φλόγα που ζέσταινε το "αυγό του φιδιού" αντί να κοιτάξουν να το σπάσουν και να το τσακίσουν!
Πράξεις οι οποίες εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν τη στάση τους σε οποιαδήποτε προσπάθεια του εργαζόμενου λαού να σηκώσει κεφάλι αγώνα, αντίστασης, διεκδίκησης και ανατροπής.
Και έρχονται τώρα κάποιοι να το παίζουν δικαιωμένοι γιατί λένε μας τα λέγανε από τότε, αντί να ντρέπονται που άφησαν το αυγό να εκκολαφθεί. Κρύβονται πίσω από δήθεν αριστερές αναλύσεις, προδιαγράφουν τις διαθέσεις του κόσμου για να πουν ότι δεν τραβάει, ότι είναι έρμαιο του συστήματος, ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι φταίει και που πρέπει να στοχεύσει για να κρύψουν τη δική τους αναχώρηση από την ταξική πάλη. Από τις πλατείες μέχρι τους χώρους δουλειάς. Για να κρύψουν τη δική τους υποταγή!
Λες και ο κόσμος θα συνειδητοποιηθεί από κάποιο άγιο πνεύμα!
Μάλλον ήρθε ο καιρός για να αποφασίσουν πράγματι με ποιόν είναι.
Ή με το κεφάλαιο ή με το λαό. Μέση οδός δεν υπάρχει!
πηγή: Αντίσταση στις γειτονιές
Και αν επισημάναμε από την αρχή το γεγονός της παρέμβασης των ακροδεξιών μορφωμάτων κάτω από ελκυστικά προσωπεία (300, youtubers και διάφοροι άλλοι) στις πλατείες, δεν μπορούσαμε παρά να δούμε ότι το ξέσπασμα αυτό που κράτησε πάνω από ενάμιση μήνα δεν ήταν άλλο από το ξέσπασμα λαϊκών στρωμάτων που είτε είχε αρχίσει ήδη η καταστροφή τους είτε έβλεπαν το άμεσο μέλλον τους ζωφερό!
Βιοτέχνες, ελεύθεροι επαγγελματίες, δημόσιοι υπάλληλοι, γενικά αυτά τα στρώματα που στο παρελθόν αποτέλεσαν το στήριγμα ενός συστήματος που τους άφησε να ανθίσουν, να έχουν ένα καλό σχετικά επίπεδο ζωής, για να αποτελούν το "μαξιλάρι" απορρόφησης των όποιων κραδασμών έβλεπαν ότι ήρθε η σειρά τους, και με αφορμή τη κρίση, να υποστούν την επίθεση που είχε ήδη υποστεί η αποσυγκροτημένη εργατική τάξη από τη δεκαετία του '80. Φυσικά ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους δεν έλειπαν και εργάτες. Δεν έλειπε και η νεολαία που είχε το δικό της ξέσπασμα δυόμιση χρόνια πριν το Δεκέμβρη του 2008.
Επίσης αυτό το κίνημα δεν μπορούμε να το βλέπουμε ξεκομμένο από τις μεγάλες και δεκάδες απεργιακές κινητοποιήσεις που προηγήθηκαν και δημιούργησαν και στα μεσοστρώματα το κλίμα, την ανάγκη, όπως θέλετε πείτε το, να εκφραστούν και αυτά ενάντια στη καταστροφή του κάθε δικαιώματος και κατάκτησης του εργαζόμενου λαού. Ενάντιο όχι μόνο στο επίπεδο της ζωής τους αλλά και στην ίδια τη ζωή τους.
Το κίνημα αυτό προσπάθησε, μιας και δεν μπορούσε να το εμποδίσει, το σύστημα να το ελέγξει. Με κάθε τρόπο. Πρώτο του μέλημα ήταν αυτό το "αυθόρμητο" ξέσπασμα να μην έρθει σε επαφή με κανένα τρόπο με οτιδήποτε θυμίζει οργανωμένο κίνημα αντίστασης και , έστω, αμφισβήτησης της πολιτικής του. Θέλανε να το κρατήσουν μακριά από το όποιο εργατικό κίνημα. Πολύ περισσότερο δεν ήθελε με τίποτα να έρθει όλος αυτός ο κόσμος σε επαφή με τις επαναστατικές κομμουνιστικές ιδέες.
Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγάλες επιθέσεις των σωμάτων ασφαλείας και οι μεγάλες συγκρούσεις για το κράτημα της πλατείας έγιναν σε μέρες που παράλληλα υπήρχαν πανεργατικές απεργιακές κινητοποιήσεις με μεγάλη συμμετοχή. Επίσης δεν είναι τυχαία η διαίρεση της πλατείας στους ...πάνω και τους ...κάτω. Όπου οι πάνω ήταν οι "ακροδεξιοί" και οι κάτω οι "αριστεροί"! Και στη μέση ο λαός θα λέγαμε εμείς! Όπως βεβαίως δεν ήταν τυχαίες οι επιθέσεις απέναντι σε οποιονδήποτε αποφάσισε είτε από την αρχή είτε αργότερα να πάει έμπρακτα κόντρα σε αυτό το κλίμα.
Έκανε λοιπόν το σύστημα ότι μπορούσε για να μην αποκτήσει αυτό το κίνημα τα πολιτικά, οργανωτικά, κινηματικά και ιδεολογικά χαρακτηριστικά που θα ανέτρεπαν όχι μόνο κυβερνήσεις (αυτό το κατάφερε, ας θυμηθούμε ποιο ήταν το πολιτικό σκηνικό τότε και ποιο τώρα) αλλά και τις πολιτικές που επέβαλε το σύστημα εξάρτησης σε αυτό το λαό. Χρόνια τώρα προσπαθεί οποιαδήποτε κινηματική λαϊκή έκφραση να την κρατήσει μακριά από τις "κακές επιρροές" που μπορεί να το αμφισβητήσουν. Το "έξω τα κόμματα" είναι φράση που όσοι συμμετέχουμε ενεργά την ακούμε μόνιμα είτε σα μαθητές, είτε σα φοιτητές, είτε σαν εργάτες και εργαζόμενοι, είτε σαν μικροαστοί, είτε σαν άνεργοι και πάει λέγοντας. Και ξέρουμε πολύ καλά τι εννοεί το σύστημα με αυτό και πάντα όλη η αριστερά έδινε μάχη κόντρα σε τέτοιου είδους απαγορεύσεις.
Τι θα έπρεπε να κάνουν λοιπόν οι αριστεροί, οι κομμουνιστές, σε αυτή τη περίπτωση;
Όταν χιλιάδες λαού αποφάσιζαν να βγουν στις πλατείες επί μέρες και να διαδηλώνουν κόντρα στις μνημονιακές πολιτικές, κόντρα στη καταστροφή της ζωής τους;
Να πουν ναι εντάξει παιδιά ας κάνουμε πάσο στα ιδεολογήματα του συστήματος, που υποτίθεται ότι ήταν και θέληση του λαού, και να εμφανιστούμε και εμείς ως ακομμάτιστοι, αντιοργανωτικοί, αμεσοδημοκράτες και ότι άλλο;
Να κάνουν αναλύσεις για το τι κόσμος συμμετέχει σε αυτές τις συγκεντρώσεις, για τις επιδιώξεις του συστήματος και με βάση αυτές να τις καταγγείλουμε και να απέχουμε;
Να υποταχθούμε δηλαδή και στη μια και στην άλλη περίπτωση στη παντοδυναμία του συστήματος, να κρυφτούμε πίσω από τις επιδιώξεις του αλλά και τις πολιτικές αδυναμίες του λαού ή να μπούμε μέσα με τα μπούνια και να δώσουμε τη μάχη που πρέπει; Τη μάχη που είμαστε υποχρεωμένοι να δώσουμε;
Δυστυχώς στη πλειοψηφία της αριστεράς μας επικράτησαν οι δύο πρώτες εκδοχές. Η αριστερά των επιθέσεων και των αντεπιθέσεων, των προωθημένων αιτημάτων και προγραμμάτων, της πρόκλησης αστάθειας στο πολιτικό σύστημα, του να μετατρέψουμε τη κρίση σε κρίση αμφισβήτησης του ίδιου το καπιταλισμού και όλων των μεγάλων λόγων, αποφάσισε να υποταχθεί και να προχωρήσει σε πολύ μικρές πράξεις. Το περισσότερο που μπορούσε να κάνει είναι να ζητάει εκλογές πραγματοποιώντας συγκεντρώσεις πριν καλά καλά ξεβρομίσει το κέντρο από τα χημικά της καταστολής.
Φτάσαμε στο σημείο να γίνουμε μάρτυρες αριστερών(;) φωνών που απαιτούσαν από αυτούς που χάλαγαν τη σούπα του "έξω τα κόμματα" να τους αδειάσουν τη γωνιά, να δούμε συνεργάτες σε ...ανταρσίες να παρατηρούν ατάραχοι τους εταίρους τους να τις τρώνε, φτάσαμε στο σημείο κομμουνιστικές(;) γραφίδες να χρησιμοποιούν ως άλλοθι τις επιθέσεις για την αποχή τους και να γράφουν καλά να πάθουν όλοι αυτοί που αποφάσισαν να ανακατευτούν. Να δώσουν τη μάχη δηλαδή!
Πράξεις που άφησαν αναμμένη τη φλόγα που ζέσταινε το "αυγό του φιδιού" αντί να κοιτάξουν να το σπάσουν και να το τσακίσουν!
Πράξεις οι οποίες εξακολουθούν να χαρακτηρίζουν τη στάση τους σε οποιαδήποτε προσπάθεια του εργαζόμενου λαού να σηκώσει κεφάλι αγώνα, αντίστασης, διεκδίκησης και ανατροπής.
Και έρχονται τώρα κάποιοι να το παίζουν δικαιωμένοι γιατί λένε μας τα λέγανε από τότε, αντί να ντρέπονται που άφησαν το αυγό να εκκολαφθεί. Κρύβονται πίσω από δήθεν αριστερές αναλύσεις, προδιαγράφουν τις διαθέσεις του κόσμου για να πουν ότι δεν τραβάει, ότι είναι έρμαιο του συστήματος, ότι δεν μπορεί να καταλάβει τι φταίει και που πρέπει να στοχεύσει για να κρύψουν τη δική τους αναχώρηση από την ταξική πάλη. Από τις πλατείες μέχρι τους χώρους δουλειάς. Για να κρύψουν τη δική τους υποταγή!
Λες και ο κόσμος θα συνειδητοποιηθεί από κάποιο άγιο πνεύμα!
Μάλλον ήρθε ο καιρός για να αποφασίσουν πράγματι με ποιόν είναι.
Ή με το κεφάλαιο ή με το λαό. Μέση οδός δεν υπάρχει!
πηγή: Αντίσταση στις γειτονιές
