Κώστας Μιχαλάκης,
μέλος της Αγωνιστικής Κίνησης Εκπαιδευτικών Τρικάλων.
Από την άλλη, θα ήταν νομίζω λάθος από τη μεριά μας να επικεντρωθούμε μόνο στο ζήτημα των ποσοστών (που φυσικά έχουν τη σημασία τους), αλλά περισσότερο πρέπει να δοθεί βάρος στην ουσία, η οποία οδήγησε σε αυτήν την κινητοποίηση: Στα προβλήματα που υπάρχουν στην εκπαίδευση.
Αρχικά, θέλω να τονίσω ότι υπάρχουν πολλές παθογένειες και πτυχές που θα μπορούσαν να συζητηθούν. Χωρίς όμως να τις θεωρώ μη ουσιώδεις, πιστεύω ότι πρέπει να τεθούν τρία κυρίως ζητήματα.
1. Το νέο λύκειο, οι αλλαγές στα ωρολόγια προγράμματα και οι καταργήσεις μαθημάτων και κλάδων.
2. Η εργασιακή ανασφάλεια, οι διαθεσιμότητες και οι μηδενικοί διορισμοί.
3. Η επίθεση σε μισθούς και συντάξεις, όπως και η κλοπή των «εφάπαξ».
Αυτά τα θέματα δεν είναι αυτόνομα, αλλά είναι συναφή μεταξύ τους και μπορούν να κάνουν εκπαιδευτικούς, γονείς και την κοινωνία ολόκληρη να συζητήσουν και να συστρατευθούν για να ζητήσουν καλύτερη εκπαίδευση.
Τι σκέφτεται λοιπόν το υπουργείο Παιδείας για μαθητές και εκπαιδευτικούς; Από τους μαθητές Λυκείων ζητά να δώσουν εξετάσεις σε 43 συνολικά μαθήματα σε όλο το λύκειο, προκειμένου να εισαχθούν στο πανεπιστήμιο. Επίσης, το «νέο» Λύκειο δεν είναι παρά τα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα του 1983, σε συνδυασμό με το αποτυχημένο εξεταστικό σύστημα που προσπάθησε να θεσπίσει ο Αρσένης το 1998. Για τους μαθητές του γυμνασίου τα ωρολόγια προγράμματα εμφανίζονταν και εξαφανίζονταν από το υπουργείο ανυπόγραφα και εν μία νυκτί όλο το καλοκαίρι, ενώ χαρακτηριστικό σημάδι προχειρότητας είναι η εμφάνιση της Φυσικής στην πρώτη τάξη του γυμνασίου, χωρίς φυσικά να υπάρχει αντίστοιχο βιβλίο. Και φυσικά, χιλιάδες μαθητές έμαθαν ένα απόγευμα ότι οι κλάδοι τους οποίους σπούδαζαν καταργήθηκαν!
Οι εκπαιδευτικοί από την άλλη διαρκώς λιγοστεύουν και η απάντηση γι’ αυτό είναι απλή: Στοιβάζουμε τους μαθητές στα τμήματα και αυξάνουμε το ωράριο! Πέρα όμως από την τρομερή αυτή έμπνευση του υπουργείου, οι εκπαιδευτικοί ουσιαστικά ζουν σε καθεστώς ανασφάλειας, καθώς έχει ήδη ανοίξει η πόρτα των απολύσεων, με τους πρώτους 2100 να έχουν δει την πόρτα της εξόδου το καλοκαίρι, ενώ για να καλύψουν το ωράριο τους πολλοί αναγκάζονται με δικά τους έξοδα να διανύσουν μέχρι και 100 χιλιόμετρα ημερησίως. Και όλα αυτά, ενώ είναι πολύ πιθανό να δουν την ειδικότητα τους να εξαφανίζεται ή να συρρικνώνεται δραστικά ένα βράδυ, έτσι ξαφνικά, και να βρεθούν κι αυτοί σε διαθεσιμότητα.
Και όλα αυτά, ενώ οι μισθοί έχουν μειωθεί, όπως και όλων των εργαζομένων άλλωστε, σε επικίνδυνο βαθμό. Είναι αρκετά όμως αυτά για την κυβέρνηση; Όχι φυσικά. Βλέπουμε να επιτίθεται και στα εφάπαξ των συναδέλφων που θέλουν να βγουν στη σύνταξη, ενώ στο στόχαστρο αρχίζουν και μπαίνουν οι συνάδελφοι με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας, γιατί αυτοί κοστίζουν περισσότερο. Ο τελικός στόχος τους ουσιαστικά είναι να γίνουμε όλοι ωρομίσθιοι!
Όλα όσα ανέφερα είναι μικρά μόνο στιγμιότυπα της κατάστασης που βιώνουν οι εκπαιδευτικοί το τελευταίο εξάμηνο. Φυσικά δε μπορώ σε τόσο λίγο χώρο να πιάσω άλλα ζητήματα που αφορούν την υλικοτεχνική υποδομή, τα χρήματα που δίνονται για την παιδεία, τους μαθητές που πεινάνε, την ποιότητα και τους στόχους της εκπαίδευσης. Το σημαντικό όμως είναι, κι αυτό είναι το μήνυμα των κινητοποιήσεων των εκπαιδευτικών, ότι και ο χώρος της εκπαίδευσης κινδυνεύει από τη βάρβαρη επίθεση που δέχεται ο λαός αυτής της χώρας.
Εδώ όμως δε μιλάμε απλά για έναν εργασιακό μεσαίωνα. Μιλάμε για την εσκεμμένη καταστροφή του μέλλοντος αυτής της χώρας, του μέλλοντος των παιδιών μας.
Να τεθούν λοιπόν τα ζητήματα και να πάρουν όλοι θέση!
