Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
«Σαν να μην έσταξε η ουρά του γαϊδάρου» ο σάπιος κόσμος της υποτέλειας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, με μια νέα συγκυβέρνηση ετοιμάζεται να επιτεθεί ξανά σε ότι απέμεινε από τις κατακτήσεις του λαού, της νεολαίας, των εργαζομένων , όσες δεν έχουν σαρωθεί από τα δύο «μνημονιακά» κύματα. Έτοιμοι οι ιμπεριαλιστές που τους στηρίζουν είναι διατεθειμένοι να… επιμηκύνουν το σφίξιμο της θηλιάς προκειμένου να προχωρήσει απρόσκοπτα και σταθερά ο στραγγαλισμός των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.
Ο εκβιασμός που ασκήθηκε ομόθυμα και σε συνεργασία από τους ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους της χώρας, τα ντόπια αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό φαίνεται ότι «έπιασε τόπο» γιατί το λαϊκό και εργατικό κίνημα ηττήθηκε στο μόνο πεδίο που θα μπορούσε να νικήσει: στο πεδίο των λαϊκών αγώνων. Από το πώς «έκλεισε» ο μεγάλος απεργιακός αγώνας το 2006 και οι κινητοποιήσεις της νεολαίας το 2006-7 μέχρι τους αγώνες για τον αντιασφαλιστικό νόμο της Νέας Δημοκρατίας και από κει στις 12 γενικές απεργίες που ακολούθησαν τις δύο κυβερνήσεις του μνημονίου και τις «πλατείες» το λαϊκό κίνημα δεν μπόρεσε να συγκροτήσει την δική του αυτόνομη παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο, δεν μπόρεσε να συνενωθεί σε ένα πραγματικά πλατύ και μαχητικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Οι αγώνες αυτοί δεν έγιναν στο βρόντο. Τρομοκράτησαν και ταρακούνησαν το κυρίαρχο σύστημα. Το υποχρέωσαν σε μια κυβερνητική αλλαγή και σε δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις με αμφίβολο αποτέλεσμα στο κατά πόσο θα μπορέσει να απορροφήσει και να καταστείλει την λαϊκή οργή που μεγαλώνει όσο μεγαλώνει η απόγνωση.
Αν όμως ο σάπιος κόσμος του χτες έχει ακόμη τη δυνατότητα να χειρίζεται την λαϊκή αντίθεση αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι κυριαρχεί –καιρό τώρα- η λογική της ήττας, η λογική της αποφυγής της αναμέτρησης με τον δήθεν πανίσχυρο ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό. Αναζητούνται «εύκολοι» δρόμοι επιστροφής στις κατακτήσεις που χάθηκαν την ίδια στιγμή που προσφέρονται εύκολοι τρόποι να γίνουν άλματα στο μέλλον! Αρκεί μια κυβερνητική αλλαγή, μια αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών που θα φέρει πιο κοντά την προοπτική της «λαϊκής εξουσίας», ένα πρόγραμμα πέντε, δέκα σημείων ριζοσπαστικής ανατροπής, μια πολιτική απεργία που θα ανατρέψει την κυβέρνηση…
Αυτή η λογική, αυτή η πολιτική γραμμή ηττήθηκε από τους εκβιασμούς του συστήματος στις δεύτερες εκλογές στις 17 Ιούνη και μάλιστα οι «νικητές» καλούν σε μεγαλύτερη και μονιμότερη συμμόρφωση «προς τας υποδείξεις» όσους δεν συμπαραταχτούν με την τρικολόρε (στην ουσία πιο μαύρη από τις μαύρες) κυβέρνηση σε ρόλο «υπεύθυνης αντιπολίτευσης»..
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Παρόλα αυτά τα πραγματικά προβλήματα «πάντα είναι εκεί» για το λαό, για όλους μας.
Η ακόμη πιο μεγάλη επίθεση που αναμένεται να εξαπολύσουν ακόμα και αν προσωρινά επιμηκύνουν τους χρόνους υλοποίησης μας αφορά τόσο ως κομμάτι των εργαζομένων και του λαού που είμαστε αλλά και ως εκπαιδευτικούς-εργαζόμενους στην εκπαίδευση. Με αιχμή την δήθεν αξιολόγηση- χειραγώγηση θα εξαπολυθεί μια λαίλαπα στα εργασιακά μας δικαιώματα που θα έχει χαρακτήρα υπαρξιακό. Οι απολύσεις, η καθήλωση των μισθών, η κατάργηση του δικαιώματος στην ελεύθερη σκέψη και έκφραση θα βρεθούν στο επίκεντρο. Η επίθεση πραγματικά θα είναι «μακράς πνοής».
Χρόνια τώρα μετά την μεγάλη απεργία του 2006 ακούγεται η μόνιμη επωδός πως οι κλαδικοί αγώνες τέλειωσαν. Την ίδια στιγμή κλάδοι και επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα μέσα σε καθεστώς μεγάλης τρομοκρατίας δεν διστάζουν να αναμετρηθούν με τις πολιτικές των περικοπών και των απολύσεων.
Ποιος εξ άλλου θα εξαπολύσει και θα προκηρύξει την γενική πολιτική απεργία που δήθεν αντικατέστησε τους κλαδικούς αγώνες; Έχει και στο παρελθόν αποδειχτεί ότι οι αγώνες των εκπαιδευτικών, οι κινητοποιήσεις γενικότερα στην εκπαίδευση μπορούν να πυροδοτήσουν την καθολική λαϊκή οργή.
Όμως στο φετινό συνέδριο της ΔΟΕ τα κόμματα της μαύρης συγκυβέρνησης είναι φυσικό να αποτρέψουν κάθε εκδοχή να παρθεί μια αγωνιστική απόφαση για αγώνα «μακράς πνοής» την νέα σχολική χρονιά. Είναι συνεπώς απαραίτητο να ενωθούν όσες δυνάμεις αναφέρονται στην αριστερά και στην ανάγκη ανατροπής των αντιλαϊκών πολιτικών σε ένα πλατύ μέτωπο δράσεων που θα προετοιμάσει τον κλάδο για την νέα επερχόμενη επίθεση. Μέσα και (πολύ περισσότερο) έξω από το συνέδριο, στους συλλόγους, στα σχολεία.
Κάθε άλλη συζήτηση είναι αποφυγή…
Ιούνης 2012-06-21
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ.
«Σαν να μην έσταξε η ουρά του γαϊδάρου» ο σάπιος κόσμος της υποτέλειας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, με μια νέα συγκυβέρνηση ετοιμάζεται να επιτεθεί ξανά σε ότι απέμεινε από τις κατακτήσεις του λαού, της νεολαίας, των εργαζομένων , όσες δεν έχουν σαρωθεί από τα δύο «μνημονιακά» κύματα. Έτοιμοι οι ιμπεριαλιστές που τους στηρίζουν είναι διατεθειμένοι να… επιμηκύνουν το σφίξιμο της θηλιάς προκειμένου να προχωρήσει απρόσκοπτα και σταθερά ο στραγγαλισμός των λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.
Ο εκβιασμός που ασκήθηκε ομόθυμα και σε συνεργασία από τους ιμπεριαλιστές επικυρίαρχους της χώρας, τα ντόπια αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό φαίνεται ότι «έπιασε τόπο» γιατί το λαϊκό και εργατικό κίνημα ηττήθηκε στο μόνο πεδίο που θα μπορούσε να νικήσει: στο πεδίο των λαϊκών αγώνων. Από το πώς «έκλεισε» ο μεγάλος απεργιακός αγώνας το 2006 και οι κινητοποιήσεις της νεολαίας το 2006-7 μέχρι τους αγώνες για τον αντιασφαλιστικό νόμο της Νέας Δημοκρατίας και από κει στις 12 γενικές απεργίες που ακολούθησαν τις δύο κυβερνήσεις του μνημονίου και τις «πλατείες» το λαϊκό κίνημα δεν μπόρεσε να συγκροτήσει την δική του αυτόνομη παρουσία στο πολιτικό προσκήνιο, δεν μπόρεσε να συνενωθεί σε ένα πραγματικά πλατύ και μαχητικό μέτωπο αντίστασης και ανατροπής.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι.
Οι αγώνες αυτοί δεν έγιναν στο βρόντο. Τρομοκράτησαν και ταρακούνησαν το κυρίαρχο σύστημα. Το υποχρέωσαν σε μια κυβερνητική αλλαγή και σε δύο συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις με αμφίβολο αποτέλεσμα στο κατά πόσο θα μπορέσει να απορροφήσει και να καταστείλει την λαϊκή οργή που μεγαλώνει όσο μεγαλώνει η απόγνωση.
Αν όμως ο σάπιος κόσμος του χτες έχει ακόμη τη δυνατότητα να χειρίζεται την λαϊκή αντίθεση αυτό σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι κυριαρχεί –καιρό τώρα- η λογική της ήττας, η λογική της αποφυγής της αναμέτρησης με τον δήθεν πανίσχυρο ιμπεριαλισμό-καπιταλισμό. Αναζητούνται «εύκολοι» δρόμοι επιστροφής στις κατακτήσεις που χάθηκαν την ίδια στιγμή που προσφέρονται εύκολοι τρόποι να γίνουν άλματα στο μέλλον! Αρκεί μια κυβερνητική αλλαγή, μια αλλαγή των εκλογικών συσχετισμών που θα φέρει πιο κοντά την προοπτική της «λαϊκής εξουσίας», ένα πρόγραμμα πέντε, δέκα σημείων ριζοσπαστικής ανατροπής, μια πολιτική απεργία που θα ανατρέψει την κυβέρνηση…
Αυτή η λογική, αυτή η πολιτική γραμμή ηττήθηκε από τους εκβιασμούς του συστήματος στις δεύτερες εκλογές στις 17 Ιούνη και μάλιστα οι «νικητές» καλούν σε μεγαλύτερη και μονιμότερη συμμόρφωση «προς τας υποδείξεις» όσους δεν συμπαραταχτούν με την τρικολόρε (στην ουσία πιο μαύρη από τις μαύρες) κυβέρνηση σε ρόλο «υπεύθυνης αντιπολίτευσης»..
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Παρόλα αυτά τα πραγματικά προβλήματα «πάντα είναι εκεί» για το λαό, για όλους μας.
Η ακόμη πιο μεγάλη επίθεση που αναμένεται να εξαπολύσουν ακόμα και αν προσωρινά επιμηκύνουν τους χρόνους υλοποίησης μας αφορά τόσο ως κομμάτι των εργαζομένων και του λαού που είμαστε αλλά και ως εκπαιδευτικούς-εργαζόμενους στην εκπαίδευση. Με αιχμή την δήθεν αξιολόγηση- χειραγώγηση θα εξαπολυθεί μια λαίλαπα στα εργασιακά μας δικαιώματα που θα έχει χαρακτήρα υπαρξιακό. Οι απολύσεις, η καθήλωση των μισθών, η κατάργηση του δικαιώματος στην ελεύθερη σκέψη και έκφραση θα βρεθούν στο επίκεντρο. Η επίθεση πραγματικά θα είναι «μακράς πνοής».
Χρόνια τώρα μετά την μεγάλη απεργία του 2006 ακούγεται η μόνιμη επωδός πως οι κλαδικοί αγώνες τέλειωσαν. Την ίδια στιγμή κλάδοι και επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα μέσα σε καθεστώς μεγάλης τρομοκρατίας δεν διστάζουν να αναμετρηθούν με τις πολιτικές των περικοπών και των απολύσεων.
Ποιος εξ άλλου θα εξαπολύσει και θα προκηρύξει την γενική πολιτική απεργία που δήθεν αντικατέστησε τους κλαδικούς αγώνες; Έχει και στο παρελθόν αποδειχτεί ότι οι αγώνες των εκπαιδευτικών, οι κινητοποιήσεις γενικότερα στην εκπαίδευση μπορούν να πυροδοτήσουν την καθολική λαϊκή οργή.
Όμως στο φετινό συνέδριο της ΔΟΕ τα κόμματα της μαύρης συγκυβέρνησης είναι φυσικό να αποτρέψουν κάθε εκδοχή να παρθεί μια αγωνιστική απόφαση για αγώνα «μακράς πνοής» την νέα σχολική χρονιά. Είναι συνεπώς απαραίτητο να ενωθούν όσες δυνάμεις αναφέρονται στην αριστερά και στην ανάγκη ανατροπής των αντιλαϊκών πολιτικών σε ένα πλατύ μέτωπο δράσεων που θα προετοιμάσει τον κλάδο για την νέα επερχόμενη επίθεση. Μέσα και (πολύ περισσότερο) έξω από το συνέδριο, στους συλλόγους, στα σχολεία.
Κάθε άλλη συζήτηση είναι αποφυγή…
Ιούνης 2012-06-21
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ.
